Okazuje się, że zło nigdy nie jest w pełni samodzielne, zawsze w jakiś sposób koegzystuje z dobrem. Przeważnie jest wtórne wobec dobra, więc być może zła nie powinno się określać jako aktywne, lecz jako reaktywne. Być może Stary Testament najlepiej uchwycił istotę zła w imieniu Szatan (hebr. hassatan – przeciwnik, sprzeciwiający się), wskazując jego reaktywny charakter.

A z drugiej strony może jest tak, jak chciał D.A.F. de Sade, że „(…)dobro rodzi zło, i vice versa: zło rodzi dobro, służy dobru. Lecz jest to bardzo przewrotna propozycja, ponieważ Sade stwierdza, że dobro właściwie nie istnieje, jest iluzją, jest ostatecznie, co brzmi paradoksalnie – złem. Bo dobro, uosabiane, u niego przez staroświecko dziś brzmiący wyraz – cnota, jest nieszczęściem ^{[ 29 ]}.” Czy jednak w takim wypadku wciąż można twierdzić, że istnieją granice, których Zły nigdy nie przekracza?

Bibliografia

1. Cioran Emil, Zły Demiurg, Kraków 1995
2. Di Nola Alfonso M., Diabeł, Kraków 2001
3. Gołaszewska Maria, Fascynacja złem, Warszawa – Kraków 1994
4. Studia z dziejów filozofii zła, pod red. Ryszarda Wiśniewskiego, Toruń 1999
5. Wolniewicz Bogusław, Filozofia i Wartości, t. 1, Warszawa 1993
6. Zwoliński Andrzej, Satanizm, Radom 2007

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Charakterystyka głównych systemów religijnych Wschodu Moral insanity w kontekście fascynacji złem

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (4)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word