Niektórzy mogą twierdzić, iż wynika to z klasycznego odtworzenia swojej roli - słodkiej, naiwnej i głupiutkiej blondynki. Być może prawdą jest, że ​​postać grana przez Monroe, nie należy do najbystrzejszej wśród filmowego otoczenia, lecz z pewnością wie czego chce i podąża za tym z bezwzględną ambicją. Film ten bowiem odzwierciedla jej najmocniejsze cechy, które znakomicie plasują się w tak zwanych „screwball comedy", powstałych w Ameryce w okresie „Wielkiego Kryzysu". Są to szybkie ibłyskotliwe komedie, przepełnione farsowymi sytuacjami, eskapistycznymi tematami i liniami fabuły, obejmującymi zarówno zaloty jak i małżeństwo. Często przedstawiają również konflikt klas społecznych w ówczesnej Ameryce. W tym przypadku Marilyn Monroeświetnie wykorzystuje swojej atuty, odgrywając rolę miłośniczki diamentów, szukając miłości i pieniędzy, a najchętniej kopalni złota. Udowadnia jednak tym samym, iż nawet gdy ​​kobieta jest naiwna, to wciąż może przechytrzać wszystkich mężczyzn dookoła."Mężczyźni wolą blondynki" to musical, lecz nie w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Monroe i Russell grają w nim role tancerek rewiowych, więc głównie śpiew i taniec będzie ich uzewnętrznianą profesją. Istnieje także kilka tanecznych sekwencji poza teatrem — taniec Russell z olimpijczykami na basenie oraz śpiew pary dziewcząt przed kawiarnią w Paryżu. Nie da się ukryć, że taniec przy basenie jest bardzo wyzywający jak na tamte czasy, tym samym ujawnia nam prawdziwe pożądanie oraz cel Dorothy. Owe dwie dziewczyny z Little Rock, są w pełni świadome swoich kobiecych sztuczek i chętnie je wykorzystują elektryzując przy tym publiczność.

Jak na komedię romantyczną przystało, ideą filmu jest szczęśliwe wyjście za mąż Lorelei (Monroe) jak i Dorothy (Russell). Lorelei wybrała już swojego faworyta — jest nim milioner Gus Esmond (Noonan). Są w sobie zakochani, lecz jego ojciec przypuszcza, iż Lorelei chce wyjść za jego syna tylko ze względu na fortunę, lecz ona z kolei nie widzi żadnego problemu w poślubieniu człowieka dla pieniędzy, ponieważ uważa, iż jest tak samo łatwo zakochać się w człowieku bogatym jak i biednym. Natomiast Dorothy opowiada się za mężczyznami niemajętnymi, o przeciętnym statusie społecznym i jak sama przyznaje: „nie znoszę bogatych playboyów". Podczas rejsu przez Atlantyk, każda z dziewcząt zajmuje się pilnowaniem drugiej — Dorothy przygląda się, czy Lorelei nie robi niczego niestosownego, aby nie rozgniewać przyszłego teścia, zaś Lorelei szuka odpowiednio bogatego mężczyzny dla Dorothy.

Dzięki niekwestionowanej i niezachwianej efektywności reżysera, możemy postrzegać punkt widzenia kamery w znacznej części z męskiego punktu widzenia, dotyczącej fetyszowej wręcz fascynacji kobiet. Hawks pokazuje nam również jak łatwo można zostać uwiedzionym przez dziewczęta wystarczająco bystre, zdolne do kontrolowania i manipulacji.

„Mężczyźni wolą blondynki" byłby pewnie tylko kolejnym zapomnianym musicalem, gdyby nie talent duetu Monroe i Russell jak i reżysera Howard'a Hawksa. Chociaż film mógłby być postrzegany jako pompatyczny,Hawks nadaje filmowi nutę humoru, pełnego werwy dialogu i mnóstwo bajecznych tańców. Klasyczna już piosenka Monroe i rytuałowy taniec do „Diamenty są najlepszym przyjacielem dziewczyny" jest zarazem seksowny, żwawy i zabawny. Marilyn wie jak pozyskać sobie publiczność i ta sekwencja jest obrazem jej pozytywnej mocy gwiazdorskiej, natomiast jej argument o małżeństwie: „Nie wiesz, że bogaty mężczyzna jest jak piękna dziewczyna? Nie żenisz się z nią tylko dlatego, że jest ładna" — jest nie tylko zaskakujący, ale i trafnie dopasowany do filmu.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Piotr Berndt Dziecko Czarnobyla. Zainteresowania: kino, historia kina, eksperymenty filmowe, umysłowa mastrubacja, druga strona księżyca.  Liczba tekstów na portalu: 4  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Tajemnica wiszącej skały