Mimir — bóg mądrości i wieszczek. Olbrzym ten zamieszkiwał jaskinię znajdująca się w korzeniach Igdrasilu, w pobliżu Źródła Mimira (zwanego też Mimisbrunnr). W źródle tym znajdowała się cała mądrość świata, Odyn poświęcił oko, by się z niego napić, ale dzięki temu był najmądrzejszym bogiem.

Mimung — wykuty przez Völunda magiczny miecz, którym Hödur uśmiercił Baldura.

Miód Natchnienia — po zakończeniu starcia Azów z Wanami i ogłoszeniu rozejmu, według legendy, każdy napluł do kotła, a z wydzielin zrodził się Kvasir. Posiadał on taką wiedzę, iż mógł z łatwością odpowiedzieć na każde pytanie. Jednakże poniósł śmierć z ręki dwóch karłów, którzy zmieszawszy jego krew z miodem stworzyli Miód Natchnienia. Jego magiczna właściwość poległa na tym, iż każdy, kto się go napił zyskiwał umiejętność pisania pięknych wierszy, natchnienie poetyckie i mądrość. Karły, które go stworzyły, oddały pod groźbą śmierci olbrzymowi Suttungowi. Odyn przy pomocy magicznej sztuczki odebrał Miód córce olbrzyma i zabrał do Asgardu.

Mjöllnir — potężny Młot Thora, którym bóg ten bronił Asgardu. Uważa się, że jest to symbol piorunów, ale także symbol falliczny. Wiąże się z nim następująca legenda: Pewien olbrzym imieniem Thrym ukradł Mjöllnir, a w zamian za niego zażądał małżeństwa z Friggą. Za radą Heimdalla - boga, strażnika Asgardu, który nigdy nie śpi — Thor przebrał się za Friggię, osłoniwszy się welonem, wraz z Lokim udał się do Jötunheimu - krainy olbrzymów. Bogowie, którzy zamierzali odebrać bezcenny młot, zostali ciepło i miło przyjęci. Olbrzymi wyprawili wesele, podczas którego Thor zjadł osiem łososi i woła, czym wprawił w konsternację biesiadników. Loki wytłumaczył go sprytnie mówiąc, iż „panna młoda" z tęsknoty za Thrymem nie jadła aż przez tydzień. Podobnież kiedy olbrzym ujrzał błyszczące oczy Thora, kiedy usiłował pocałować oblubienicę, Loki powiedział, iż „Frigga" nie mogła spać, gdyż oczekiwała na spotkanie z ukochanym. Po pewnym czasie, zgodnie z tradycją, złożono na łonie „panny młodej" Mjöllnira, by przypieczętować akt małżeństwa. Wtedy to Thor pochwycił swoją broń i wymordował Thryma oraz weselników.

Nastrond — najokropniejsze miejsce całego Niflheimu. Była to wilgotna, podziemna jaskinia, jej ściany ociekały jadem wężów. Cierpień doświadczali tam mordercy i krzywoprzysięzcy. Słowo to pochodzi od „nár" — trup i „stränd" — wybrzeże.

Niflheim — według wierzeń skandynawskich była to mroźna, mglista, nieprzyjemna, mroczna kraina na dalekiej Północy. Zamieszkiwali ją olbrzymi, było to skandynawskie piekło, kraina bogini Hel. Przebywali tam umarli ze starości i chorób. W środku tego miejsca znajdowało się źródło Hvergelmir, które dawało początek dwunastu rzekom.

Norny — skandynawskie odpowiedniczki greckich Mojr. Półboginie te przędły nić życia. Imiona trzech najczęściej występujących Norn to: Urd, która symbolizowała przeszłość, Werdani, czyli teraźniejszości i Skuld - przyszłość. W niektórych podaniach występuje jedynie sama Urd (w wierzeniach Anglosaskich Wyrd), która utożsamiana jest z boginią śmierci, względnie przeznaczenia. Norny zjawiały się przy łóżku noworodka, mieszkały w korzeniach Igdrasilu. Drzewo to zawdzięczało im swoją wieczność, gdyż boginie skrapiały jego korzenie wodą ze źródła Norna, by uchronić je przed gniciem.

Ragnarök — inaczej Ragnarek. Dzień ostatecznej walki bogów z siłami zła dowodzonymi przez jednego z nich — Lokiego. Starcie to przyniesie zagładę obydwu walczącym stronom, jak również Niebu i Ziemi. Ocalenie stanie się jedynie udziałem Vidara i Vali, z kolei Baldur i Hödur powrócą z zaświatów. Wydarzenia to doprowadzi do powstania nowego ładu, lepszego świata i Ziemi. Słowo to pochodzi od „rök" — koniec, ruina i „ranga" — rządzący, bogowie.

Skidbladnir — inaczej Skithblathnir. Magiczny okręt, znajdujący się w posiadaniu Odyna. Wybudowany przez karły, posiadał wyjątkową właściwość — mieścił wszystkich bogów, a złożony mógł zostać schowany do kieszeni.

Sleipnir — wspaniały, szary, ośmionogi rumak, własność Odyna. Mógł bez problemu galopować po lądzie, jak i po wodzie. Symbolizował wiatr, który może wiać z ośmiu stron świata.

Utgard — inaczej Jötunheim. W tłumaczeniu z języka staro-skandynawskiego słowo to oznacza „zewnętrzną dzielnicę". Była to odległa, znajdująca się w najdalszych, północnych obszarach wszechświata ojczyzna olbrzymów. Dochodził tam zaledwie jeden z korzeni Igdrasilu. Uważa się, iż Utgard to jeden z mitologicznych Dziewięciu Światów. Z miejscem tym wiąże się następujący mit: Thor, Loki i służący Thjalfi nawiedzili swego czasu ten kraj. Władający tam król olbrzymów Utgardar-loki powitał przybyszów i popatrzywszy z litością na ich postury zaprosił do współzawodnictwa. Ambitni bogowie i sługa szybko podjęli rzuconą rękawicę. Pierwsze zawody rozegrały się pomiędzy Lokim i Logim, a miały wyłonić tego, który zje więcej. Mimo iż bóg zła jadł szybko i sprawnie, to wygrał jego przeciwnik, który pożarł nawet kości i niecki. Następnie do rywalizacji przystąpił Thjalfi, który przegrał w biegach z Hugim. Honor Azów musiał ratować Thor, który próbował wypić jednym łykiem podany mu róg wina, ale zdołał upić jednie odrobinę. Król olbrzymów postanowił dać władcy piorunów jeszcze jedna szansę i poprosił go, by ten podniósł jego kota. Pomimo tego, że Thor włożył w tą czynność całą swoją moc, zdołał jedyni unieść łapę zwierzęcia. Ostatnią konkurencją, do której przystąpił były zapasy ze starą macochą króla olbrzymów. Kobieta okazała się nad wyraz silna, rzuciła Thora na kolana i nieomal przewróciła, na szczęście pojedynek przerwano. Po zawodach pokonani bogowie i olbrzymi udali się na wspaniałą ucztę. Następnego dnia Utgardar-loki odprowadził swoich gości do wyjścia z pałacu i wyjawił im swój podstęp: Loki rywalizował z Ogniem (logi), Thjalfi z Myślą (hugi), Thor próbował wypić morze, podnieść przebranego węża Midgardu, pokonać w zapasach Starość (elli). Rozwścieczony bóg piorunów pochwycił swój młot z zamiarem zemsty, lecz król, pałac i kraina znikła, a bogowie zostali sami w lesie.

Walhalla — inaczej Valhalla, Valhöll. Najwspanialszy pałac Asgardu, posiadający 450 wrót. Były one tak szerokie, iż mogło przez nie przejść jednocześnie 800 mężczyzn idących w jednym rzędzie. Walhalla była niebem wojowników, poległych w boju bohaterów podejmował Odyn, ucztował z nimi. Umarłych przyprowadzały tu z pola bitwy Walkirie. Na biesiadach podawano pieczeń z dzika, miód i mleko kozy Heidrun. W Walhalli rycerze ćwiczyli sztukę wojenną, pojedynkowali się, a rany, które podczas tych czynności odnieśli znikały, gdy zasiadali do jedzenia. W dosłownym tłumaczeniu z języka staro-skandynawskiego Walhalla oznacza „pałac poległych".

Walkirie — były to dziewice, które uzbrojone jeździły po polach bitew na koniach lub wilkach, ewentualnie unosiły się nad nimi jako drapieżne ptaki. Ich obecność była zwiastunem śmierci wojowników. Walkirie wynajdowały wśród poległych bohaterów i przyprowadzały ich na uczty Odyna w Walhalli, gdzie podawały do stołów. Imiona najbardziej znanych Walkirii to: Brunhilda, Hildr, Gudr, Herfjöturr, Hlökk. Oznaczały one „walkę" i „okowy wojny". Walkirie były odpowiedniczkami greckich Mojr — tkały ludzkie losy w okrwawionych jelitach. Wyobrażano je sobie również jako czarownice, wiedźmy, które topią pola bojów we krwi, albo pływają w łodzi po morzu posoki, w krwawym deszczu. Słowo to oznacza „wybierająca poległych".

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wierzenia skandynawskie O religii Szwedów

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (8)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word