Dziedziny :
· [1]
· [1]
· [1]
· [2]
· [7]
· [6]
· [1]
· [1]
· [4]
· [6]
· [6]
· [2]
· [3]
· [1]
· [1]
· [2]
· [14]
· [3]
· [3]
· [1]
· [3]
· [10]
Jeszua II. Ewangelia według wszelkiego prawdopodobieństwa Dziedzina: Różności Autor: Beniamin Zetoff Miejsce i rok wydania: Kraków 1996 Wydawca: Krakowski Klub Artystyczno-Literacki Liczba stron: 128 Wymiary: 13x19 cm ISBN: 83-85-85816-43 Okładka: Miękka Ilustracje: Nie Cena: 29,00 zł (bez rabatów)
[ Pozycja niedostępna ] Opis Powieść Zetoffa, na bazie uniwersalizmu biblijnego, trafnie rekonstruuje rodzenie się wśród młodego pokolenia „świadomości sektorodnej” oraz filisterstwo treści ludowych przekonań religijnych z właściwym im językiem demagogii, przybierającej formę religijnej nadgorliwości. W języku „quasi-biblijnym” zostaje tu opisany nasz świat i życie społeczne, które w czasach starotestamentowych było przedstawiane nawet bardziej brutalnie. Język autora jest zjadliwy: towarzyszy mu bowiem świadomość werbalnej bezsilności w poszukiwaniach prawdy i skazanie na tolerancję dla kłamstwa, obłudy i zwyczajnego zła.
W powieści Zetoffa Jeszua - jak Jezus na Górę Oliwną - by pocić się za grzechy ludzi „krwawym potem” wchodzi do kanałów pod ziemię, gdzie umazany zostaje ich fekaliami. Bohaterowie - krąg jego uczniów - obdarzeni skandaliczną świadomością religijną, prymitywni i bezradni wobec świata, hamują frustrację i agresję środkami odurzającymi do pewnego momentu, w którym przeradza się ich działanie w atawistyczną wojnę religijną - najbardziej okrutną z wojen, znaną z obrazów transmitowanych przez media np. z Bośni i Ruandy, na którą przeciętni ludzie nie zwracają już uwagi. Tu zarówno Bóg, jego syn Jeszua i Szatan - są bezsilni. Okrucieństwo ludzi przesiąkniętych „nowym mesjanizmem” stawia człowieka poza wszelkimi zasadami przyzwoitości. Przedstawiony świat przypomina rzeczywistość gminu religijnego Mansona w Gujanie, czy sekty „Najwyższa Prawda” w Japonii. W nim, pod płaszczykiem religijnej frazeologii, realizuje się najbardziej podły model ludzkiego bytowania, poddany jedynie totalnej dyscyplinie wobec przywódcy i chuci - formy wyznania wiary we „wszechmogącego boga obupłciowego”. Widać w obrazowaniu autora wpływ fantasmagorii przekazu medialnego, związanego z tematyka „biblijną” na świadomość publiczności, stanowiącego nową wręcz onaniczną formę współczesnej biblii pauperum. To w
końcu utwór, który może spełniać rolę współczesnej „Monachomachii”, sygnalizujący potrzebę intelektualnego przemyślenia zjawisk wynaturzania się form życia religijnego.
Patrząc od zewnątrz na strukturę i świat przedstawiony w powieści Beniamina Zetoffa, daje się zauważyć istotny moment, nurtujący autora, wyrażający się w pytaniu: na ile „państwo świeckie” może być zastępowalne przez „państwo boże” bez szkód dla sensu funkcjonowania obydwu'? Dylemat powstający w nauce społecznej wszelkich kościołów, szczególnie wyeksponowany przez św. Augustyna w De Civitates Dei. Warto tę kwestie przemyśleć choćby z perspektywy trzytysięcznej historii doświadczeń kultury europejskiej.
Nie ma wątpliwości, że dedykacja tej książki Michaiłowi Bułchakowowi jest tutaj uprawniona, bowiem powieść Beniamina Zetoffa, podobnie jak „Mistrz i Małgorzata” rosyjskiego pisarza, demaskuje obecny „czas faryzeuszy” i dobrze wpisuje się w tę tradycję literacką.
Z PosłowiaPodziel się swoją opinią o tej książce..