Nie można też zapomnieć, że wiele patologii chrześcijaństwa miało charakter reaktywny. Prześladowanie kobiet było reakcją lękową na nadzwyczajny wzrost ich roli politycznej, religijnej i społecznej w okresie Średniowiecza. Współczesna propaganda zupełnie zdeformowała obraz Średniowiecza, które pod wieloma względami było bardziej postępowe niż okres reformacyjny i nowożytny. W szczególności dotyczy to pozycji kobiet, która w Średniowieczu była wyższa niż w Nowożytności. Charakterystyczne jest, że rewolucja ta zaczęła się nie gdzie indziej, jak właśnie w stolicy chrześcijaństwa. W X w. Rzym stał się miastem, w którym kobiety odgrywały główną rolę polityczną. To kobiety decydowały wówczas o tym, kto zostanie papieżem. Warto podkreślić, że to dokładnie w tym okresie Polska postanowiła związać się z chrześcijaństwem rzymskim. Niemcy i Francuzi obalili ten porządek. W efekcie katolicyzm zaangażował się w ruch krucjatowy, który przywrócił dominację męską.

Kobiety zaangażowały się wówczas w ruchy heretyckie. Średniowieczne herezje (zwłaszcza katarska) równouprawniły kobiety. Herezje te zostały utopione we krwi (razem z piękną kulturą okcytańską) i w reakcji zaczęła rozkwitać teoria o szczególnej predyspozycji kobiet do grzechu, choć w istocie była to jedynie szczególna ich predyspozycja do ewangelijnego chrześcijaństwa.

Nie tylko zresztą feminizm rozkwitł najwcześniej w samej stolicy chrześcijaństwa, ale i demokracja oraz republika. Miało to miejsce w roku 1144, kiedy w Rzymie powstała Republika Rzymska.

Średniowieczny konflikt o panowanie w Kościele zakończył się tzw. niewolą awiniońską, czyli przejęciem kontroli nad papiestwem przez wzbogaconą na wyprawach krzyżowych Francję. W późnym Średniowieczu kobiety znów jednak odzyskują polityczne wpływy. Zakończenie niewoli awiniońskiej to przede wszystkim dzieło dwóch niezwykle wpływowych kobiet: Katarzyny ze Sieny oraz Brygidy Szwedzkiej, które w świecie chrześcijańskim miały wówczas wyższy autorytet aniżeli jakikolwiek papież awinioński. W 1999 Jan Paweł II ogłosił Katarzynę i Brygidę Patronkami Europy.

Ostatnim akordem średniowiecznej Europy Zachodniej stała się postać Joanny d'Arc, która wyrosła na pierwszą bohaterkę narodową Najstarszej Córy Kościoła, którą Anglicy oskarżyli o czary i spalili. Gdy po zakończeniu wojny stuletniej jej kult rozpalił Francję i Kościół, w Niemczech narodził się ruch, który na kilka wieków położyć miał kres tym tendencjom emancypacyjnym kobiet: dwaj Niemcy napisali „Młot na Czarownice", czyli całą teorię diaboliczności kobiety. Właściwy koniec średniowiecza to rok 1487, kiedy ukazało się to dzieło. Kobiety zaczęły wówczas masowo płonąć na stosach. Nie w Średniowieczu, lecz po Średniowieczu.

Chrześcijaństwo nie jest religią maternalistyczną, która prowadziłaby do powstawania społeczeństw w których to kobiety panują. Jest natomiast religią, która w przeciwieństwie do islamu sprzyja procesom emancypacji kobiet. I nie jest przypadkiem, że owa emancypacja rozwinęła się właśnie w kulturze chrześcijańskiej.

Dlatego właśnie niedorzecznością jest twierdzenie, że historia chrześcijaństwa była podobna do historii islamu, że islam to jakby chrześcijaństwo tylko młodsze o 600 lat. Historia chrześcijaństwa i islamu również układa się przeciwnie, jakby była odbiciem świętych ksiąg. Biblia zaczyna się barbarzyńsko a kończy humanistycznie, Koran zaś zaczyna się humanistycznie a kończy barbarzyńsko. Analogicznie: dzieje chrześcijaństwa zaczynają się od wieków ciemnych i barbarzyńskich i ewoluują ku renesansowi i oświeceniu. Dzieje islamu zaczynają się od złotego wieku, po czym się barbaryzują. Przy czym bardzo ważne jest to, że okresy złote w islamie zdarzają się zawsze tylko wówczas, kiedy uda mu się podbić wyżej rozwinięte kraje chrześcijańskie. Pierwszy kalifat przeżył złoty wiek w następstwie podboju najlepiej rozwiniętych przyczółków bliskowschodniego chrześcijaństwa. Złoty wiek osmański wyłonił się w następstwie podboju Bizancjum — a zakończył się pierwszym nowożytnym ludobójstwem. Gdy jednak pierwiastki chrześcijańskie uchodziły z organizmów islamskich ulegały one barbaryzacji. Aż do czasu podbicia kolejnych wyżej rozwiniętych krain chrześcijańskich. Islam może oczywiście wejść w kolejny złoty wiek. Tym razem — dzięki zdobyciu Europy.

Analiza historyczna wskazuje, że Europa może stać przed wielkimi zmianami kulturowymi. Paradoksalnie, najwięcej powodów do niepokoju mają te grupy, które najmniej nimi się przejmują.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (18)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto