Autor tekstu: Jerry Coyne

Tłumaczenie: Paulina Wojciechowska

Pozostaję, na szczęście, w dobrych stosunkach z Dickiem i, jak Woody Allen za Marshallem McLuhanem, stoję za nim murem, i też, jak Marshall McLuhan, mówi on, że Margulis nic nie wie o jego pracy. (Tak, życie takie właśnie jest!).

Zadzwoniłem do Dicka dziś rano i przeczytałem mu tę wypowiedź. Stwierdził, że zupełnie błędnie opisała jego poglądy i to, co musiał powiedzieć w trakcie wykładu. Powiedział, że uważa, iż czysto matematyczne modele genetyki populacyjnej w znacznym stopniu zawiodły uczonych w zrozumieniu dystrybucji częstotliwości występowania genów w naturze, ponieważ często czyni się tu założenia, które są albo nieprawidłowe albo niemożliwe do przetestowania. I choć teorie matematyczne w genetyce populacyjnej przyniosły pewne sukcesy, nie są tak przydatne, jak oczekiwaliśmy. Dlatego zaprzestał rozwiązywania czystych równań i rozpoczął symulacje komputerowe, które, według niego, dają bardziej realistyczny obraz tego, co się dzieje w naturze, ponieważ w takich symulacjach można łatwiej zmieniać parametry i sprawdzać wrażliwość modeli na zmienność warunków. De facto, zaprzestał składać podania o granty do badań wykorzystujących czystą matematykę. Zatem charakterystyka Lewontina, dokonana przez Margulis, jako nieuczciwego handlarza, próbującego znaleźć fundusze na badania, o których wie, że dadzą fałszywe rezultaty, jest stuprocentowo niesprawiedliwa.

Lewontin chciał, bym dodał (mam pozwolenie na zacytowanie go tutaj), że jego celem w zdobyciu grantów nie było jedynie opłacanie określonych projektów opisanych w propozycjach eksperymentów, ale „prowadzenie instytucji", „sponsorowanie grupy twórczych osób, by mogły robić to, co chcą." I w rzeczy samej, to właśnie zrobił. Robi to też wielu innych badaczy otrzymujących granty. Nie jesteśmy w stanie zawsze przewidzieć, jakie będą wyniki proponowanych przez nas badań. Tak naprawdę, wiemy, że testy będą przebiegać inaczej niż przedstawiamy to w projektach opisywanych w celu otrzymania funduszy. Organizacje udzielające grantów, takie jak NIH (National Institutes of Health), wiedzą o tym równie dobrze. Granty nie są przyznawane po prostu dla danych projektów, ale dla demonstrowalnych osiągnięć grupy badaczy. Zaś Lewontin może poszczycić się jedną z najbardziej twórczych grup zajmujących się współczesną genetyką ewolucyjną. Jestem dumny, że byłem jej członkiem.

Gdy przeczytałem mu stwierdzenie Margulis, mające na celu umniejszenie genetyki populacyjnej, Lewontin wcale nie rozpoznał swojej karykatury. Margulis wypaczyła jego poglądy, które właśnie opisałem, jako kolejny sposób na odrzucenie współczesnej biologii ewolucyjnej.

Gdy dyskutuje się o biologii ewolucyjnej, Lynn Margulis staje się dogmatyczna, ignorancka, do tego intelektualnie nieuczciwa. Zasługuje na szacunek nie tylko za jej wczesne prace o symbiozie, ale za upór w trwaniu przy swoich poglądach w obliczu znacznej opozycji. Jednak tutaj ten upór został źle wykorzystany. Nie ma po prostu racji. Myli się w najgorszy sposób dla naukowca — ignoruje wszystkie dane, które przeczą jej teoriom. Ale czego można oczekiwać od kogoś, kto tak odpowiada na ostatnie pytanie wywiadu:

Dick Teresi (dziennikarz): Czy nie męczy pani fakt, że jest pani wciąż określana mianem kontrowersyjnej?

Margulis: Nie uważam swoich teorii za kontrowersyjne. Uważam, że są prawdziwe.

Jest ona wręcz religijna w swoim fanatyzmie!

Nie jestem pewien, co mam myśleć o czasopiśmie „Discover", publikującym ten wywiad. Teresi nie jest w żadnym stopniu krytyczny. Nie przedstawia kontrargumentów na bałamutne twierdzenia Lynn Margulis o ewolucji, co dobry dziennikarz powinien umieć. Ale to nie „60 minut", tylko czasopismo naukowe. Niemniej jednak, wywiad z Margulis jawi się jako czysta i nie do podważenia krytyka współczesnej biologii ewolucyjnej (już został oczywiście „zagarnięty" przez kreacjonistyczny Discovery Institute) i wydawać by się mogło, że magazyn „Discover" powinien przedstawić przeciwny do Margulis punkt widzenia. Tymczasem postąpiono jak sędzia, który pozwala ulubionemu bokserowi na cios poniżej pasa.

Tekst oryginału

Why Evolution Is True, 12 kwietnia 2011r.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Bóg zastępczy Zawracanie Wisły kijem

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (20)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Jerry Coyne Profesor na wydziale ekologii i ewolucji University of Chicago, niedawno wydawnictwo Viking wydało jego książkę pt: Why Evolution is True. (Polskie wydanie: "Ewolucja jest faktem", Prószyński i Ska, 2009r.)  Liczba tekstów na portalu: 230  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Fundamentalizm: badania nad postawami muzułmanów w Europie