Twierdzenie strony, że organy podatkowe rozstrzygające sprawę oparły się w przeważającej części na ustaleniach postępowania celnego, które były przez stronę kwestionowane w toku postępowania karnego prowadzonego przez Prokuraturę Rejonową G.-P. w G. — 2 Ds 3119/95, nie znalazło potwierdzenia w sprawie, skoro z zaskarżonej decyzji wynika, a czego strona nie kwestionowała, że postępowanie karne 2 Ds 3119/95 prowadzone przez Prokuraturę dotyczy wyłącznie 8 dostaw towarów przyjętych do sprzedaży przez Spółkę "I.-H." w P.G. i nie są objęte przedmiotową decyzją.

W celu ustalenia związku pomiędzy toczącym się postępowaniem karnym a rozstrzyganą sprawą, Izba Skarbowa w G. zwróciła się do pełnomocnika strony pismem z dnia 26 maja 1997 r. o udzielenie informacji oraz przedłożenie stosownych dowodów potwierdzających w jakim zakresie materiał zebrany w tamtej sprawie ma znaczenie dla toczącego się postępowania odwoławczego.

W odpowiedzi na wezwanie Izby Skarbowej pełnomocnik strony w piśmie z dnia 9 czerwca 1997 r. udzieliła jedynie informacji o zakresie toczącego się postępowania karnego, nie wyjaśniła jednak w jakim stopniu ma ono wpływ na rozpatrywaną sprawę.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego Izba Skarbowa zasadnie stwierdziła, że brak jest jakiegokolwiek związku między postępowaniem karnym i zaskarżonym postępowaniem podatkowym. Prokuratura Rejonowa oraz w konsekwencji Sąd będą rozpatrywać tylko autentyczność dokumentów objętych postępowaniem karnym dotyczącym 8 dostaw wyłączonych z omawianego postępowania podatkowego. Natomiast odnośnie dokumentów stanowiących podstawę ustalenia zobowiązania podatkowego za rok 1992 strona nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń do organów ścigania. W trakcie całego postępowania podatkowego oraz w złożonej skardze nie podważano również autentyczności rachunków dostawców zagranicznych. Nie wniesiono także odwołania od prawomocnych decyzji Urzędu Celnego w G.

W świetle powyższego Izba zasadnie wywiodła, że brak było przesłanek do uwzględnienia przez organa podatkowe wniosku strony odnośnie przesłuchania właścicieli firmy niemieckiej, która przekazywała dary do Polski, sprawdzenia w Republice Federalnej Niemiec oryginałów urządzeń finansowych, przesłuchania urzędników Urzędów Celnych w K. i w B. oraz ustalenia kto zakupił towar za granicą, przez kogo został wprowadzony na polski obszar celny i przez kogo oraz komu został odsprzedany, skoro strona nie podważała autentyczności dokumentów źródłowych stanowiących podstawę rozstrzygnięcia przyjętego w niniejszej sprawie.

Bez związku z rozpatrywaną sprawą pozostaje również stwierdzenie strony, że w toku postępowania prowadzonego przez prokuraturę ustalono, iż część dokumentów, które Urząd Celny w G., Urząd Kontroli Skarbowej w G. i Urząd Skarbowy w T. uznały jako podpisane przez księdza S. jest sfałszowana, gdyż powyższe nie dotyczy dokumentów objętych przedmiotowym postępowaniem podatkowym.

W podanym stanie faktycznym bezzasadny jest zarzut skarżącej, że organa podatkowe z naruszeniem postanowień art. 77 § 1 kpa nie zebrały i nie rozpatrzyły w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, gdyż brak było podstaw do uwzględnienia materiałów nie związanych z rozstrzyganą sprawą.

W podanym stanie faktycznym stwierdzić należy, iż organa podatkowe oceniły, zgodnie z art. 80 kpa, czy dana okoliczność została udowodniona na podstawie całokształtu materiału dowodowego, a w zaskarżonej decyzji zgodnie z art. 107 kpa wskazano jakie fakty uznano za udowodnione oraz dowody, na których się oparto.

Wskazać należy, że zgodnie z przepisem art. 9 ustawy z dnia 16 grudnia 1972 r. o podatku obrotowym (Tekst jednolity: Dz. U. 1983 r. Nr 43 poz. 191 z późn. zm.) przy opodatkowaniu towarów sprowadzonych lub nadesłanych z zagranicy za obrót uważa się wartość celną tych towarów powiększoną o należne cło. Natomiast przepis art. 11 tej ustawy stanowi, iż urzędy celne były zobowiązane obliczać należny podatek obrotowy od towarów sprowadzonych lub nadesłanych z zagranicy i przekazywać pobrany podatek za okresy miesięczne do kasy lub na rachunek Urzędu Skarbowego.

Odstępstwo od powyższej zasady, w okresie objętym zaskarżoną decyzją, przewidywał przepis § 5 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1992 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od towarów sprowadzanych lub nadsyłanych z zagranicy oraz zwolnień od tego podatku (Dz. U. 1992 r. Nr 32 poz. 140) zwalniający od podatku obrotowego towary zwolnione od cła na podstawie art. 56 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. 1989 r. Nr 29 poz. 154 z późn. zm.).

W niniejszej sprawie Urząd Celny towary sprowadzone przez Parafię w roku 1992 zwolnił od cła podając jako podstawę art. 56 cyt. ustawy z dnia 17 maja 1989 r. oraz od podatku obrotowego na podstawie cytowanego rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1992 r. — jako dary otrzymane z zagranicy przeznaczone na cele charytatywno-opiekuńcze.

Następnie w związku z wyjściem na jaw istotnych dla sprawy nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji nie znanych organowi, który wydał decyzję, a świadczących o tym, że przedmiotowy towar nie był darem na cele chartytatywno-opiekuńcze lecz został zakupiony przez Parafię Rzymsko-Katolicką św. A.S. w C.W., a tym samym nie zaistniały okoliczności uprawniające do zwolnienia od cła na podstawie przepisów art. 56 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej, Urząd Celny w G. w dniach 14-27 października 1994 r. wydał decyzje uchylające w całości decyzje SAD oraz ustalające dla sprowadzonego towaru wartość celną i wymierzające cło importowe za uprzednio dopuszczony do obrotu na polskim obszarze celnym przedmiotowy towar.

Powyższe dotyczyło dostaw objętych dokumentami SAD IM 020300/008285 z dnia 16 października 1992 r., SAD IM 020300/008812 z dnia 31 października 1992 r. oraz SAD IM 020301/008886 z dnia 2 listopada 1992 r.

Decyzje Urzędu Celnego w G. uprawomocniły się w terminie 14 dni od dnia ich doręczenia, gdyż Parafia nie wniosła od nich odwołania, akceptując tym samym zawarte w nich ustalenia. Stan faktyczny w tym zakresie potwierdzają pisma strony skarżącej wnoszone w postępowaniu podatkowym.

W świetle powyższego po wymierzeniu przez Urząd Celny w G. cła na towary sprowadzone przez Parafię zasadnie organy wywiodły, że brak jest podstaw do zwolnienia tych towarów z opodatkowania podatkiem obrotowym, gdyż jak wskazano wyżej zwolnienie w tym zakresie wynikające z rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1992 r. dotyczyło wyłącznie towarów zwolnionych od cła.

Podstawę opodatkowania podatkiem obrotowym od towarów sprowadzonych z zagranicy organy podatkowe zasadnie ustaliły na podstawie posiadanych dokumentów: nie kwestionowanych przez stronę rachunków dostawców niemieckich oraz prawomocnych decyzji Urzędu Celnego w G., zaś stawkę podatku w wysokości 7% Urząd prawidłowo przyjął zgodnie z załącznikiem nr 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 6 kwietnia 1992 r. w sprawie stawek podatku obrotowego od towarów sprowadzanych lub nadsyłanych z zagranicy oraz zwolnień od tego podatku (Dz. U. 1992 r. Nr 32 poz. 140 z późn. zm.).

Z akt sprawy wynika, że pomimo wielokrotnych działań organów podatkowych zmierzających do wyjaśnienia sprawy, o czym świadczą kierowane do pełnomocnika strony pisma organów podatkowych, podatnik nie przedstawił żadnych dowodów o rzeczywistym przeznaczeniu towarów sprowadzonych z zagranicy, które zgodnie z intencją dostawcy niemieckiego powinny zostać przeznaczone na cele charytatywne. Powyższe potwierdzają m.in. pisma Inspektora Kontroli Skarbowej z dnia 16 maja 1995 r., 21 sierpnia 1995 r. i 14 września 1995 r., Urzędu Skarbowego w T. z dnia 24 października 1996 r. oraz Izby skarbowej w G. z dnia 26 maja 1997 r.

W świetle powyższego nietrafnie skarżąca zarzuca organom naruszenie przepisów art. 7 i 8 kpa. Wręcz przeciwnie, analiza akt wykazuje, że organa podatkowe podjęły kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, o czym świadczy przedłożony materiał dowodowy.

Strona w trakcie postępowania podatkowego oraz we wniesionej skardze stwierdza, że do parafii docierały dary, które rozdawano bezpłatnie, a mimo to nie przedstawiono żadnych dowodów o przeznaczeniu towarów na cele charytatywne. Według wyjaśnień pełnomocnika strony złożonych w pismach z dnia 8 września 1995 r. oraz 28 września 1995 r. parafia "nie ma i nigdy nie miała rozliczenia dostaw sprowadzonych w 1992 r. artykułów spożywczych". Powyższe w pełni uzasadniało stanowisko organów podatkowych odnośnie handlowego przeznaczenia tychże towarów.

Izba zasadnie podkreśliła, iż zgodnie z komentarzem do art. 77 kpa zawartym w wydaniu Kodeksu postępowania administracyjnego autorstwa Zbigniewa Janowicza (Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa-Poznań 1992 r.) obowiązek poszukiwania dowodów ciąży nie tylko na organie administracji, obarcza on także stronę, która w swoim dobrze rozumianym interesie powinna wykazywać dbałość o przedstawienie środków dowodowych.

W tym zakresie strona ograniczyła się wyłącznie do stwierdzenia, że nie posiada żadnej dokumentacji dotyczącej przekazywania towarów na cele charytatywne, nie wskazując chociażby na czyją rzecz i w jakich ilościach ww. towary były przekazywane.

Konsekwencją nieudokumentowania przez stronę faktu przekazania sprowadzonych towarów na cele charytatywne oraz zważywszy na ilości towarów i ich jednorodność było przyjęcie, że towar został sprowadzony w celach handlowych.

Wobec braku jakiejkolwiek dokumentacji i ewidencji dotyczącej sprzedaży sprowadzonych towarów organy zasadnie za rok 1992 ustaliły szacunkowo obrót na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych (Tekst jednolity: Dz. U. 1993 r. Nr 108 poz. 486 z późn. zm.).

Również przyjęta przez Urząd metoda szacunku oparta na ilości towarów, wynikających z rachunków dostawców niemieckich oraz dokumentów celnych, przyjęcie średnich cen sprzedaży poszczególnych towarów wynikające z wystawionych w 1992 r. dowodów sprzedaży innych podmiotów gospodarczych, znajdujące odzwierciedlenie w załączonych do akt sprawy rachunkach, w sytuacji gdy strona nie przedstawiła żadnych dowodów, iż nie odzwierciedlają one cen stosowanych w 1992 r., nie budzi zastrzeżeń Sądu.

W świetle powyższego ustaloną na tej podstawie wartość obrotu za rok 1992 w kwocie 4.132.203.936 zł uznać należy za odpowiadającą rzeczywistym rozmiarom prowadzonej przez skarżącą działalności.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Handel kultowy i zwolnienia celne Kościoła Boom na import św. samochodów

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word