· Kościół jest przyjazny wobec wszystkich estymą darzących (czyli ceniących) dobro i mądrość, a przeciwnych złu i kłopotactwu, niezależnie od tego, jakie zawiera to specyficzne odmienności osobiste czy wspólnotowe, historyczne, regionalne czy liturgiczne w spełnianiu tego kultu — a przy tym nie rozpoznających wyraźnie ich połączenia z elementami kultowymi kłopotackimi, tym samym nie dostrzegających zalet z ich unikania, ze złounikającego nie wnoszenia ich do spełniania własnych potrzeb kultowych.

· Kościół nie uznaje historii i poglądów o ludzkim grzechu pierworodnym, o nieczystości małżeńskich zbliżeń erotycznych, takowych zapłodnieniach i urodzeniach; o „niepokalaności" czyli niejakiej „czystości" tych spraw — jako efektów antropologicznych mitów i dalszych, opartych o nie poglądowych improwizacji o naszym życiu i pobożności.

· Kościół nie jest przeciwny żywieniu się pokarmami ze zwierząt, czy ich szczególnie acz faktycznie bezsensownie wybranymi rodzajami, ponieważ żywienie się nimi jest naturalną, właściwą przyrodniczo cechą naszego bytu — natomiast poglądy temu przeciwne są wynikiem światopoglądowych, ontologicznie irracjonalnych deliberacji i wniosków.

· Kościół jest przeciwny kłopotackiemu traktowaniu zwierząt: ich złemu utrzymywaniu, opiece, ubojowi, krzywdzeniu; urządzaniu walk między nimi, ludzi z nimi, składaniu z nich bezsensownych męczeńskich ofiar sakralnych. — Jest temu przeciwny, ponieważ jest to przyrodniczą nieuczciwością i zwyrodniałością przez ludzi zwierzętom czynioną.

· Kościół uznaje mieszaniny ludzkiej tragikomicznej głupoty, ograniczoności, nikczemności za kulturowe jełopstwo:

- kłopotackie mody i subkultury młodzieżowe (bezsensownie dublowane słownictwo, sztuczny szpan, poniżanie się i dokuczanie z niedorzecznie groteskowych, głupich przyczyn);

- terapię swych frustracji, alienacji i nerwic przez ich niedorzeczną, wulgarną i chuligańską ekspresję, przy okazji imprez sportowych (czyli przez kibicopacjentów sportowych);

- podobnie, poddających się takowej terapii przy okazji imprez muzycznych;

- kundlowatość: rodzinną, sąsiedzką, towarzyską, międzypokoleniową, szkolną, współpracowniczą, zwierzchniczą, religijną, żołnierską, polityczną, narodową, rasistowską, klasową, przestępczą, więzienną — polegającą na kłopotackim, chorym duchowo odnoszeniu się i traktowaniu równorzędnych towarzyszy swego życia.

- Są one formami dość powszechnego defektu ludzkiej duchowości, jej upośledzenia, polegającego na podejmowaniu ułomnych sposobów lepszościowego wyróżniania się od innych, dla czynienia tym sobie „łatwych" przyjemności, lepszego samopoczucia, dowartościowania siebie przez ich kłopotackie lekceważenie, ośmieszanie, poniżanie, wykorzystywanie. — Pożądają zatem ogólnej uwagi i troski o zapobieganie im, ich socjalnym, duchowym i kulturowym przyczynom, i leczenia tam gdzie występują.

· Kościół prawdosławny traktuje pozostałe kościoły (kultury, wyznania, sekty etc.), we wszelkiej ich postaci, jako składowe jednego światowego systemu kultu dobra i mądrości — lecz cechujące się w tym, różnym kultowym kłopotaczeniem: teoriopoznawczym, metodologicznym, doktrynalnym, antropologicznym i praktycznym; stąd ich różne, odmienne ustalenia tego, co jest rzeczywiście dobrem i mądrością, czyli naszym bogiem, i stąd ich różnie pomniejsza dobroczyność tudzież szkodliwość kultowa. — Dlatego kościół politycznie sugeruje im i życzy owocnego uzdrowienia istniejącej, czynionej i przestrzeganej w nich pobożności.

· Dla należytej sprawności swego instytucjonalnokultowego służenia do utrzymywania naszych kondycji duchowych w dobrym, właściwym stanie, kościół prawdosławny dobra i mądrości powinien lepiej wykorzystać istniejące a jeszcze nie w pełni wykorzystane możliwości polepszenia tej sprawności:

- konsolidować osoby i instytucje, których dotychczasowa praca kultowa jest mądrystyczna (czy promądrystyczna), a prowadzona w sposób niezborny, nie w pełni objawiony, pojmowany i określony; prowadzić bardziej i wspólnoimiennie skonsolidowaną działalność informacyjną o swym istnieniu, istocie i kultowych właściwościach;

- dokonać swej rejestracji prawnej, dla prawnie należytego, efektywnego usytuowania się w życiu społecznym;

- skuteczniej upowszechniać znajomość swych nauk i praktyk, ich wartości i użyteczności — głównie poprzez szkolne kształcenie kultowe; dlatego powinien zabiegać o uwzględnianie tego w programach i podręcznikach szkolnych, oraz o nauczycielskie przygotowanie do tego;

- ustalać i mianować w sposób oficjalny już istniejących mądrystycznych funkcjonariuszy kościoła; przygotować takich, których aktualnie brakuje; powoływać ich do służby kościelnej tam, gdzie jest ona potrzebna i chciana przez mądrystyczne grona kościelne danych obszarów;

- doskonalić swoje funkcjonowanie przez wykluczanie i pomijanie kultowości fałszywej i szkodliwej.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Kształtowanie się kościoła prawdosławnego - historia kultowego racjonalizm Organizacja i funkcjonowanie kościoła prawdosławnego

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word