Rozpoznanie sprawy przez Sąd drugiej instancji, w przypadku niekorzystnego rozstrzygnięcia dla osoby wnoszącej odwołanie, nie zamyka jednak dalszej drogi sądowej, choć na tym etapie kończy się możliwość dalszego osobistego reprezentowania swoich interesów przez ubezpieczonego.

Od wyroku Sądu drugiej instancji przysługuje skarga kasacyjna w przypadkach przewidzianych przez przepisy k.p.c. Od wydanego przez sąd drugiej instancji prawomocnego wyroku lub postanowienia w przedmiocie odrzucenia pozwu albo umorzenia postępowania kończących postępowanie w sprawie — strona, Prokurator Generalny lub Rzecznik Praw Obywatelskich może wnieść skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wniesienie skargi kasacyjnej przez stronę wyłącza — w zaskarżonym zakresie — wniesienie skargi kasacyjnej przez Prokuratora Generalnego lub Rzecznika Praw Obywatelskich (art. 398¹ § 1 i 2 k.p.c.). Trzeba jednak pamiętać o tym, iż skarga kasacyjna w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych nie będzie przysługiwała we wszystkich rodzajach spraw. Przesądza o tym treść art. 398 § 2 k.p.c. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych skarga kasacyjna przysługuje niezależnie od wartości przedmiotu zaskarżenia, w sprawach o przyznanie i o wstrzymanie emerytury lub renty oraz o objęcie obowiązkiem ubezpieczenia społecznego.

Ubezpieczony jednak nie może wnieść w sposób bezpośredni skargi kasacyjnej, bowiem obowiązuje tutaj tzw. przymus adwokacko-radcowski. Stanowi o tym treść art. 87¹ § 1 k.p.c. który brzmi, iż w postępowaniu przed Sądem Najwyższym obowiązuje zastępstwo stron przez adwokatów lub radców prawnych. Zastępstwo to dotyczy także czynności procesowych związanych z postępowaniem przed Sądem Najwyższym, podejmowanych przed sądem niższej instancji. Ma to na celu zapewnienie skardze kasacyjnej odpowiedniego poziomu merytorycznego.

Skarga kasacyjna powinna zawierać: oznaczenie orzeczenia, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości czy w części, przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie, wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania i jego uzasadnienie oraz wniosek o uchylenie lub uchylenie i zmianę orzeczenia z oznaczeniem zakresu żądanego uchylenia i zmiany (art. 398⁴ § 1 k.p.c.). Ponadto skarga kasacyjna powinna czynić zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, a w sprawach o prawa majątkowe powinna zawierać również oznaczenie wartości przedmiotu zaskarżenia. Do skargi kasacyjnej dołącza się także dwa jej odpisy przeznaczone do akt Sądu Najwyższego oraz dla Prokuratora Generalnego, chyba że sam wniósł skargę (art. 398⁴ § 2 k.p.c.). Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej (art. 398⁵ § 1 k.p.c.).

Kasacja jest ostatnim środkiem dochodzenia swoich racji, jaki przysługuje ubezpieczonemu w oparciu o przepisy k.p.c. w postępowaniu odwoławczym od decyzji organów rentowych.

Omawiając procedurę odwoławczą w sprawach z zakresu ubezpieczeń należy również wspomnieć o kosztach obwiązujących w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych.

Postępowanie sądowe w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest w zasadzie wolne od opłat. Świadomie posługuję się tutaj pojęciem „w zasadzie", bowiem pewne nowe rozwiązania, dotychczas nie istniejące w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych, pojawiły się wraz z wejściem w życie ustawy z dnia 28.7.2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ^{[ 23 ]}. W myśl art. 36 tejże ustawy, w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych i w sprawach odwołań rozpoznawanych przez sąd pracy i ubezpieczeń społecznych pobiera się opłatę podstawową w kwocie 30 złotych wyłącznie od apelacji, zażalenia, skargi kasacyjnej i skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia ^{[ 24 ]}.

Podsumowując powyższy wykład, należy powiedzieć, iż postępowanie odwoławcze w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych jest typowym postępowaniem sądowych ze wszystkimi konsekwencjami z tego faktu wynikającymi. Szalenie ważne w postępowaniu sądowym jest udowodnienie swoich racji. Przyjęcie przez Sąd argumentów ubezpieczonego na wiarę bądź też przez pryzmat zaufania jest wykluczone. Zarówno w odwołaniu, jak i w późniejszym postępowaniu sądowym najistotniejszym jest wytknięcie błędów organowi rentowemu, a nie np. opisywanie swojej trudnej sytuacji materialnej. Szczególnie ta argumentacja ma zastosowanie do decyzji odmawiających prawa do renty, gdzie rzeczą kluczową jest udowodnienie niezdolności do pracy w sposób obiektywny, poprzez opinie biegłych sądowych, pomijając swoje subiektywne odczucia w tej materii.

Sąd jest miejscem, gdzie dwie strony toczą spór, przedstawiając możliwie jak najwięcej argumentów świadczących o tym, iż to właśnie JA mam rację, a nie strona przeciwna. Gdy jedna ze stron będzie liczyła jednie na łaskawość i dobre serce Sądu, to nadzieja na korzystne rozstrzygnięcie może okazać się bardzo naiwna, pomijając kwestię kreowania się na żebraka emocjonalnego.

Przed złożeniem odwołania warto zastanowić jaki oręż argumentów jest w posiadaniu chcącego złożyć odwołanie, bowiem wnoszenie odwołań za zasadzie „a może coś z tego będzie" i „przecież za to nie płacę" jest zwykłą stratą czasu i marnotrawieniem pieniędzy podatników ze względu na konieczność przeprowadzenia kosztownego postępowania sądowego.

Reasumując, przepisy ubezpieczeniowe dają możliwość złożenia odwołania od decyzji organu rentowego, które jest — o czym mowa była wcześniej - realizacją konstytucyjnego prawa do skarżenia decyzji wydawanych w I instancji. Uprawnienie to realizuje konstytucyjne prawo, a nie obowiązki, należy o tym pamiętać w przypadku wnoszenia odwołań od decyzji organów rentowych.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wypadek przy pracy Rada Naukowa Racjonalisty

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (29)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word