W podobnym sensie nostalgii za umiłowaną ojczyzną znajduje się słowo Agape (agapo) w Księgach Kapłańskich, gdy Bóg mówi do Mojżesza, aby powiedział Izraelitom w Egipcie: "Mów do waszego zgromadzenia synów Izraelowych… (Kapł. 19-1) Nie miej nienawiści brata swego w sercu twoim, ale go jawnie karz, abyś nie miał grzechu dla niego, Nie szukaj pomsty ani nie będziesz pamiętać krzywdy sąsiadów twoich. Będziesz miłował (Agapeseis) przyjaciela twojego jako sam siebie (Kapł XIX,18).

Być może trawiąca miłość nostalgii Izraelitów w Egipcie znalazła właśnie swoje odzwierciedlenie w słowie Agape, które w języku staroegipskim mogło oznaczać po prostu ojczyznę — Egipt — Egipe.

W rozumieniu teologów chrześcijańskich Agape jest miłością, która zstępuje z góry, od Boga, i którą przyjmuje się poprzez wiarę. Taka interpretacja została wypracowana przez świętego Pawła. Ale Agape — w tradycyjnych religiach katolickich, za sprawą Nowego Testamentu, kojarzona jest głównie z wieczerzą, a niekiedy nawet ograniczona do rytualnej formy posiłku.

Ostatnia Wieczerza Chrystusa, to znaczy Agape z Uczniami, przedstawiona jest w tradycjach chrześcijaństwa katolickiego jako ostatni posiłek Chrystusa, podczas gdy w teologii ortodoksyjnej, o wiele bardziej subtelnej niż katolicyzm, Ostatnia Wieczerza, to Agape Chrystusa z Uczniami — połączenie w miłości absolutnej. Chrześcijaństwo i inne religie zbyt dosłownie przyjęły słowo Agape jako ucztę, bowiem Chrystus dzielił się Agape ze swoimi uczniami podczas ostatniej wieczerzy. Dzielił się z nimi nie strawą — pożywieniem, ale strawą duchową — miłością trawiącą, mistyczną, a może nawet nostalgiczną, wiedząc, jaki go czeka los. Ta interpretacja jest raczej mało znana.

Agape, jako wspólna wieczerza, w stopniu symbolicznym jest połączeniem duchowych sił wszystkich zgromadzonych przy posiłku. To połączenie się w miłości i połączenie mocy.

Wszystko zależy tylko od duchowości praktykujących. Czy Agape będzie zwykłym poczęstunkiem po rytuale religijnym przed wyruszeniem w drogę do domów, czy połączeniem duchowym przy wspólnym stole.

Agape to miłość twórcza, w której kocha się nie dlatego że ktoś jest wart miłości — jak w Philosie — ale kocha się, żeby ktoś był wart tej miłości. Kocha się dlatego, żeby osoba ukochana była warta jej miłości. Miłość ta pragnie tworzyć dobro, coraz więcej dobra i w tym dobru jednoczyć się z innymi uczestniczącymi w Agape.

Doświadczenie Agape zawsze kieruje ku formom idealnym, w których wykluczają się przeciwieństwa natury, a wszystko spaja się w jedna całość — moc natury, moc miłości, moc Boga. Dzięki doświadczeniu Agape można zespalać się z otaczającą rzeczywistością i tworzyć w niej nowe, lepsze byty. Człowiek bowiem czuje się silny w połączeniu z innymi ludźmi, którzy nie tylko myślą podobnie, ale też wspólne mają doznania i poczucie ducha.

Rozumny człowiek w swoim rozwoju duchowym dąży do Agape — takiego stanu rzeczywistości, gdy spotyka się innego człowieka posiadającego tajemnicę słowa i znaku i wie się, że można zasiać w nim Philos, nie grożąc mu w niczym ani też z jego strony nie odczuwając zagrożenia. Agape to zwieńczenie stanu ducha miłości, to wstęp do Egregore — poczucia więzi w wolności, równości i braterstwie.

Zobacz także te strony: Chemia miłości Metafizyka miłości

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Metafizyka miłości Chemia miłości

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Andrzej Nowosad Slawista, filmoznawca, filozof, politolog i tłumacz. Pracuje w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej UJ (specjalności: media Europy Środkowo-Wschodniej, geografia polityczna i gospodarcza świata, prawo prasowe). Specjalizuje się w infobrokeringu. Współpracownik Sekcji Polskiej Radia BBC. Były dyrektor Instytutu Polskiego w Sofii. Autor prac analitycznych dotyczących sytuacji politycznej i gospodarczej Rosji realizowanych dla Ośrodka Studiów Wschodnich. Był kierownikiem Działu Rosyjskiego Ośrodka Studiów Wschodnich oraz redaktorem naczelnym miesięcznika analitycznego "Eurazja", obejmującego zakresem swoich zainteresowań państwa b. bloku sowieckiego. Wieloletni współpracownik krakowskiego "Dziennika Polskiego". Dla polskich i zagranicznych mediów (TV 1, 2, PR pr. II, I, Inforadio, Radio Zet, BBC, Osterrei-chische Rundfunk, Prawo i Gospodarka, Rzeczpospolita) komentuje politykę wewnętrzną i zagraniczną Rosji i państw bałkańskich. Tłumacz i autor opracowań tekstów starobułgarskich, staroruskich, staroserbskich i staropolskich. Tłumaczy i pisze poezje. Jest autorem ok. 600 publikacji prasowych, 100 analitycznych, ekspertyz dla władz RP.  Liczba tłumaczeń: 3  Pokaż tłumaczenia autora