Generalnie, jako społeczeństwo jesteśmy przyzwyczajeni do określonej roli rodziny w naszym życiu. Czujemy się odpowiedzialni za nasze dzieci, które staramy się wychowywać najlepiej jak to możliwe. Mamy to wpojone tak mocno, że nie potrafimy zauważyć, że i od nich możemy się wiele nauczyć. Pewnego razu byłem nad jeziorem, siedziałem sobie w małej knajpce i piłem piwo. W pewnym momencie do wspomnianej knajpki przyszło młode małżeństwo z dzieckiem. Dziecko miało może 2 lata, więc było już w znacznym stopniu samodzielne. Rodzice wykazali się niebywałą jak na dzisiejsze czasy odpowiedzialnością, ponieważ pozostawili dziecko samemu sobie, bacząc jednocześnie, żeby nie zrobiło sobie krzywdy. Dziecko miało bardzo poważne zajęcie, które w mojej opowieści stanowi gwóźdź programu. Ów mały człowiek postanowił wejść na krzesło. Z racji młodego wieku, nie był jeszcze skażony niebywałą wiedzą i świadomością społeczną, która m.in. głosi, że nie należy robić z siebie głupa. Dziecko nie wiedziało o tym i zwyczajnie nie przejmowało się tym, że ktoś mógłby je zobaczyć i uznać, że jest śmieszne. Wszystkie zmysły i cała dostępna wiedza tego człowieka skoncentrowana była na jednym, pozornie banalnym zadaniu — wejść na krzesło. Z niekłamanym podziwem obserwowałem przez dobre 10 minut zmagania dziecka z krzesłem. Świat zewnętrzny nie istniał, istniało tylko ono i krzesło… Po 10-15 minutach udało się. Mały człowiek siedział na krześle. Na jego twarzy widać było sukcesy minionych pokoleń, największych odkrywców i mistrzów — widać było szczęście w czystej postaci. Co najciekawsze trwało to ułamek sekundy, a po chwili mały człowiek rozpoczął zmagania z kolejną przeszkodą — jak zajrzeć w witrynę sklepiku. Doznałem prawdziwego olśnienia. Po co szukać wielkości w wyimaginowanych światach poza/ponad naszą rzeczywistością, kiedy nasze najbliższe otoczenie pełne jest niebotycznych szczytów, które tylko czekają, by je zdobyć. Dlaczego ich nie widzimy? Bo nie potrafimy. Biorąc udział w nieustającej gonitwie do niejasnego celu patrzymy tylko przed siebie. Nie patrzymy nawet pod nogi, bo tak bardzo przekonani jesteśmy o niezawodności stworzonych przez nas praw. Nie rozglądamy się podczas gdy prawdziwe życie jest właśnie dookoła. Wystarczy popatrzeć pod nogi, albo za siebie, żeby dostrzec wyciągnięte rączki świata, które zapraszają nas do zabawy. Nie wspominam nawet o rozglądaniu się dookoła, bo bezmiar możliwości mógłby nas zabić. Nie lękanie się takiej śmierci to dobry wstęp do pragmatycznego hedonizmu!

Zobacz także te strony:

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Smak kobiety Prawdziwe myśli o kłamstwie

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (30)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Maciej Ulita Ur. 1980. Uczestnik studiów doktoranckich na kierunku filozofia w Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Ukończył Filozoficzno-Historyczne Studia Europeistyczne w UMCS. Jest Wiceprzewodniczącym Samorządu Doktorantów UMCS oraz współpracuje z ANforCEE (Academic Network for Central and East Europe). Jego głównym zainteresowaniem jest PIĘKNO, co jest też tematem jego rozprawy doktorskiej. Zajmuje się myślą Johna Ruskina. Pracuje w Zakładzie Filozofii Kultury. Mieszka w Lublinie.  Numer GG: 3935120