„Na koncertach [tych wykonawców] przepuszczano światło przez zbiorniki z olejem, co stwarzało efekt, jakby na ścianach wybrzuszały się i pękały kolorowe bańki. Rock and roll stał się częścią rytuału, przygotowaniem do doświadczenia psychodelicznego. Atakowana dźwiękiem, kadzidłami i projekcjami koloru, stłoczona na sali publiczność zaczynała się czuć jak jeden pulsujący organizm. Panowało przekonanie, że LSD oczyszcza duszę z cywilizacyjnych brudów, dzięki czemu może ona powrócić do niewinności z dzieciństwa" (Turner, s. 59).

Hippisi chcieli stworzyć „nowy lepszy świat" przez rozszerzanie ludzkiej świadomości za pomocą narkotyków. Chcieli, ażeby Ameryka „otworzyła drzwi percepcji". W momencie, kiedy ujrzy swą hipokryzję, przestarzałą i nieaktualną tradycję, przeterminowane i krzywdzące wartości, nastąpi globalna przemiana świadomości, a następnie kultury. Charles Reich pisał, że „całe państwo opiera się na niczym innym, jak tylko na świadomości. Jeżeli zmieni się świadomość, żołnierze reżimu dominacji sami złożą broń, bankierzy otworzą banki, a biurokraci przestaną pracować" (Jawłowska, s. 152). Wiara „dzieci kwiatów" w masowe poszerzanie świadomości była wiarą naiwną, jednakże silną i być może nie narodziłaby się, gdyby nie upowszechnienie przez Timothy Leary’ego "chemicznego eliksiru vitae".

„Tripy" były oczywiście wynikiem zażywania jakichkolwiek narkotyków, ale w latach 60. pewnego rodzaju modą było „branie" LSD. Jednakże najbardziej rozpowszechnionym i najprawdopodobniej najłatwiej dostępnym narkotykiem była wówczas marihuana. Za legalizacją „trawy" w 1970 roku opowiadało się aż 53% badanych (tamże, s. 97). Narkotyki stanowiły folklor epoki flower power, a narkotycznym „jazdom" przypisywano czasami ogromną moc.

PODSUMOWANIE

Aldona Jawłowska w Drogach kontrkultury zwraca uwagę, że „pierwszym krokiem do wyzwolenia [dla hippisów było] pozbycie się roli społecznej (...) czy pozbycie się przynależności do określonego środowiska" (s. 150). Narzędzia do tego służące to:

• uczestnictwo w WĘDRÓWCE BEZ CELU („on the road"),
• przynależność do WSPÓLNOTY SOBIE PODOBNYCH (np. komuny w San Francisco),
• spontaniczna TWÓRCZOŚĆ muzyczna czy plastyczna (często powstająca w odmiennych stanach świadomości, na haju).

Hippisi poszukiwali wolności także w dalekich wyprawach do świata Orientu, poprzez zgłębianie religii Wschodu. Chcieli osiągnąć wyzwolenie za pomocą szeroko pojętych podróży: narkotycznych, bez celu, do pierwszych komun w San Francisco czy do Indii. Widzieli w podróży narzędzie do przemiany kultury. Marzyli o lepszym świecie i próbowali go tworzyć. Wierzyli w słowa piosenki Beatlesów „All you need is love": „Miłość to wszystko, czego potrzebujesz". Największym sprawdzianem tego hasła był słynny festiwal Woodstock (15-17 lipca) w 1969 roku. Niestety, okazało się, że rok 1969 stał się również początkiem końca ruchu hippisowskiego za sprawą pewnych tragicznych wydarzeń. 9 sierpnia „Banda" Charlesa Mansona zamordowała żonę reżysera Romana Polańskiego — aktorkę Sharon Tate i jej czworo przyjaciół. 6 grudnia podczas festiwalu zorganizowanego przez zespół The Rolling Stones został zamordowany czarny chłopak przez będącego pod wpływem narkotyków członka klubu motocyklowego Hell's Angels. W 1970 roku zmarł Jimi Hendrix i Janis Joplin, rozpadli się Beatlesi, a John Lennon powiedział: „Sen się skończył. (...) Musimy wrócić do tak zwanej rzeczywistości" (Turner, s.102). Jednakże te trzy, cztery lata ery hippisowskiej na zawsze dokonały pewnych zmian. To w latach 60. zaczęła się rewolucja obyczajowa i seksualna, to te lata przyniosły nowy gatunek muzyki — mianowicie rock. To „dzieci kwiaty" pokazały nam, że można żyć według własnych reguł i „robić swoje", a także uświadomiły światu jak wielką rolę odgrywają szeroko pojęte podróże.

BIBLIOGRAFIA:

1. G. Castaldo, Ziemia obiecana- Kultura rocka 1954-1994, Wydawnictwo Znak, Kraków 1997, rozdz. 15.
2. M. Friedman, Janis Joplin — Żywcem pogrzebana, Wydawnictwo WAB, Warszawa 2005.
3. K. Jankowski, Hipisi w poszukiwaniu ziemi obiecanej, Wydawnictwo Jacek Santorski & Co, Warszawa 2003.
4. A. Jawłowska, Drogi kontrkultury, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1975.
5. J. Keroucac, W drodze, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1993.
6. St. Tokarski, Orient i kontrkultury, Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna", Warszawa 1984.
7. S. Turner, Głod niebios. Rock & roll — W poszukiwaniu zbawienia, Wydawnictwo Znak, Kraków 1997.

Zobacz także te strony: Bunt w amerykańskiej kontrkulturze filmowej lat 60. i 70.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Kicz mieszka w lodówce Bóg, Imagine

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (2)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Katarzyna Gizińska Studentka socjologii i etnologii w ramach MISH na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Współpracuje z kilkoma portalami muzycznymi (Aleternativepop.pl, Rockmetal.pl, Rock4eveR.pl, MusicMag.pl). Interesuje się szeroko pojętą kulturą: muzyka, film, książki muzyczne, Beat Generation, dark culture, flower power, motocyklizm. Uwielbia jeździć na swoim ukochanym Dzikusie, czyli motocyklu Suzuki Savage i walczy ze stereotypem motocyklistek jako babochłopów. Nick: Jos.  Numer GG: 5060638  Liczba tekstów na portalu: 3  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Dzieci kwiaty Wschodu. Wokół książki Maxa Cegielskiego