Racjonalista - Strona głównaDo treści


Fundusz Racjonalisty

Wesprzyj nas..
Zarejestrowaliśmy
204.495.848 wizyt
Ponad 1065 autorów napisało dla nas 7364 tekstów. Zajęłyby one 29017 stron A4

Wyszukaj na stronach:

Kryteria szczegółowe

Najnowsze strony..
Archiwum streszczeń..

 Czy konflikt w Gazie skończy się w 2024?
Raczej tak
Chyba tak
Nie wiem
Chyba nie
Raczej nie
  

Oddano 705 głosów.
Chcesz wiedzieć więcej?
Zamów dobrą książkę.
Propozycje Racjonalisty:
Wojciech Giełżyński - Wschód Wielkiego Wschodu
Ludwik Bazylow - Obalenie caratu
Julio VALDEÓN BARUQUE, Manuel TUŃÓN DE LARA, Antonio DOMINGUEZ ORTIZ - Historia Hiszpanii

Znajdź książkę..
Sklepik "Racjonalisty"

Złota myśl Racjonalisty:
(..) żadna z metod poznawczych stosowanych w celu uzasadnienia wiary w tezy supernaturalistyczne nie jest adekwatna do tego celu.
 Kultura » Historia kultury

Zjawisko kulturowego unionizmu w literaturze polsko-ruskiego pogranicza [3]
Autor tekstu:

W związku z tym należy przyjąć, że charakter omawianego zjawiska jest wielopłaszczyznowy — zarówno pod względem kształtujących go czynników (wyznanie, przynależność polityczna, stanowa etc.), jak też projektów unionizmu powstających w różnych warunkach i z różnych pobudek. Nasuwa się zarazem pytanie, mające swe źródło w specyfice piśmiennictwa dawnej Rzeczypospolitej. Jak bowiem określić kształtującą się na pograniczu polsko-ruskim literacką tradycję unionizmu? A konkretnie: któremu narodowi przyporządkować formujący się wówczas model twórczości, mając na uwadze zróżnicowanie etniczne, a w pewnym stopniu także językowe, pisarzy-unionistów? Ograniczanie doboru źródeł do jednej tylko proweniencji (polskiej bądź ruskiej) groziłoby niebezpieczeństwem pewnego rodzaju arbitralności sądów, nie wspominając o trudnościach w odpowiedzi na pytanie, co właściwie rozumie się pod pojęciem „literatury ruskiej". Można pójść jeszcze dalej i spytać, co właściwie decyduje o tym, że danego autora czy dzieło należy zaklasyfikować do konkretnej literatury narodowej? Przykładowo, przyjęcie języka utworu za główne kryterium okazałoby się niewystarczające, a bardzo często w ogóle mylne. Ci sami autorzy nierzadko przecież tworzyli w dwóch, a nawet kilku językach. A zatem Traktat o duszy Kasjana Sakowicza (nb. unionisty) należałoby wpisać w poczet piśmiennictwa polskiego, ale już choćby ruskojęzyczny utwór tego autora zatytułowany Wirsz na żałosnyj pogrjeb Pietra Konaszewicza Sagajdacznogo nie mógłby być włączony do tego dorobku. Badacze dawnego piśmiennictwa polsko-ruskiego uznają, że o wiele lepszym kryterium wydaje się swego rodzaju wybiórczość, a zatem nacisk na warstwę treściowo-ideową, niezależnie od językowego kształtu dzieła. [ 22 ] Przemawiałaby za tym specyfika polsko-ruskich kontaktów kulturowych, które zasadniczo należy rozpatrywać z dwóch różnych stron. Po pierwsze, w kategoriach heterogeniczności, a zatem pewnej wspólnoty [ 23 ]; po drugie — przeciwnie — z punktu widzenia piśmiennictwa ruskiego jako bytu autonomicznego, osobnej literatury narodowej.

W tym miejscu nie chodzi jednak o udzielenie odpowiedzi na postawione wyżej pytania, lecz o zwrócenie uwagi na problem, który do chwili obecnej nie został rozstrzygnięty w nauce o literaturze. [ 24 ] Problem — powtórzyć trzeba — fundamentalny dla kulturowego unionizmu na pograniczu polsko-ruskim w XVI-XVII wieku. Ścierają się tu bowiem dwie, niejako sprzeczne, tendencje. Jedną z nich jest wielostronność zjawiska, manifestująca się poprzez źródła o różnym charakterze (piśmiennictwo religijne, traktaty polityczne etc.) i w osobach autorów wywodzących się z odrębnych środowisk. Tego rodzaju złożoność problemu zakłada konfrontację różnych, a nierzadko sprzecznych wizji unionizmu w twórczości poszczególnych pisarzy. Równocześnie jednak specyfika zjawiska zmierza ku uchwyceniu tego, co stanowiło sygnał kulturowej wspólnoty — pewnego rodzaju syntezy wartości wywodzących się z dwóch odmiennych światów.

Szczegółowa analiza problemu postawionego w tytule powinna zatem opierać się na źródłach będących owocami refleksji kilku autorów, nie zaś jednego konkretnego. Po pierwsze dlatego, że pozwoli to uniknąć pewnego rodzaju fragmentaryczności, zakładając jednocześnie konfrontację różnych postaw w celu możliwie pełnego naświetlenia zjawiska w danym odcinku czasu. Po drugie, ukaże to problematykę unionistyczną w perspektywie procesu całościowego, tj. obejmującego swym zakresem ogół czynników kształtujących osobowości propagatorów tendencji zjednoczeniowych. Stanowisko takie cechuje się zarazem pewną ambiwalentnością względem dotychczasowej tradycji badawczej. Nie kwestionując bowiem jej ustaleń, rozciąga spektrum podejmowanych zagadnień o dodatkowe, które zasadniczo nie były obiektem analiz w literaturze przedmiotu. Wynika to z odgórnie przyjętych założeń. Po trzecie wreszcie, dobór tekstów różnych autorów ułatwi uchwycenie problematyki unionizmu, który uwidacznia i manifestuje się kontekstualnie, nie jest zaś przejawem jednostkowym i zawieszonym w próżni.


1 2 3 

 Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też:
Rozważania o sztuce czytania
Aktualny stan stosunków wyznaniowych w Polsce - zarys problemu

 Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (4)..   


 Przypisy:
[ 22 ] Problem kryteriów klasyfikacji dawnego piśmiennictwa polsko-ruskiego rozważał m. in. Ryszard Łużny. Zob. Pisarze polscy, pisarze ruscy? Z problemów językowo-etniczno-kulturowych pogranicza, [w:] Dzieje Lubelszczyzny, t. 6, cz. 2, Między Wschodem a Zachodem. Piśmiennictwo pogranicza, pod red. R. Łużnego i S. Nieznanowskiego, Warszawa 1991, s. 113-121.
[ 23 ] Jak stwierdził Ryszard Łużny: „związki z polszczyzną rozpatrywać należy [...] jako formę oddziaływania i wpływu [...] a zarazem jako przejaw wspólnoty, czerpania wspólnych wartości z tejże samej skarbnicy historycznej" (Pisarze kręgu Akademii Kijowsko-Mohylańskiej a literatura polska. Z dziejów związków kulturalnych polsko-wschodnioslowiańskich w XVII-XVIII w., Kraków 1966, s. 106).
[ 24 ] Zastanawiające jest to, że postulaty wysuwane przez autorów dziewiętnastowiecznych (m.in. Michała Wiszniewskiego) i z pierwszych dziesięcioleci XX wieku (Aleksander Brückner), dotyczące kwestii narodowej przynależności piśmiennictwa polsko-ruskiego, do chwili obecnej nie znajdują realnego przełożenia w dyskursie historycznoliterackim.

« Historia kultury   (Publikacja: 12-09-2010 )

 Wyślij mailem..   
Wersja do druku    PDF    MS Word

Dawid Szymczak
Autor jest doktorantem w Katedrze Literatury Staropolskiej i Nauk Pomocniczych Uniwersytetu Łódzkiego.
Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl. Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie, bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
str. 582 
   Chcesz mieć więcej? Załóż konto czytelnika
[ Regulamin publikacji ] [ Bannery ] [ Mapa portalu ] [ Reklama ] [ Sklep ] [ Zarejestruj się ] [ Kontakt ]
Racjonalista © Copyright 2000-2018 (e-mail: redakcja | administrator)
Fundacja Wolnej Myśli, konto bankowe 101140 2017 0000 4002 1048 6365