|
Chcesz wiedzieć więcej? Zamów dobrą książkę. Propozycje Racjonalisty: | | |
|
|
|
|
Kultura » Historia kultury
Zjawisko kulturowego unionizmu w literaturze polsko-ruskiego pogranicza [3] Autor tekstu: Dawid Szymczak
W związku z tym należy
przyjąć, że charakter omawianego zjawiska jest wielopłaszczyznowy — zarówno pod
względem kształtujących go czynników (wyznanie, przynależność polityczna,
stanowa etc.), jak też projektów unionizmu powstających w różnych warunkach i z różnych pobudek. Nasuwa się zarazem pytanie, mające swe
źródło w specyfice piśmiennictwa dawnej Rzeczypospolitej. Jak bowiem określić
kształtującą się
na pograniczu polsko-ruskim literacką tradycję unionizmu? A konkretnie: któremu
narodowi przyporządkować formujący się wówczas model twórczości, mając na uwadze
zróżnicowanie etniczne, a w pewnym stopniu także językowe, pisarzy-unionistów? Ograniczanie doboru źródeł do jednej tylko proweniencji (polskiej bądź
ruskiej) groziłoby niebezpieczeństwem pewnego rodzaju arbitralności sądów, nie
wspominając o trudnościach w odpowiedzi na pytanie, co właściwie rozumie się pod
pojęciem „literatury ruskiej".
Można pójść jeszcze dalej i spytać, co właściwie decyduje o tym, że danego
autora czy dzieło należy zaklasyfikować do konkretnej literatury narodowej?
Przykładowo, przyjęcie języka utworu za główne kryterium okazałoby się
niewystarczające, a bardzo często w ogóle mylne. Ci sami autorzy nierzadko
przecież tworzyli w dwóch, a nawet kilku językach. A zatem Traktat o duszy
Kasjana Sakowicza (nb. unionisty) należałoby wpisać w poczet piśmiennictwa
polskiego, ale już choćby ruskojęzyczny utwór tego autora zatytułowany Wirsz
na żałosnyj pogrjeb Pietra Konaszewicza Sagajdacznogo nie mógłby być
włączony do tego dorobku. Badacze dawnego piśmiennictwa polsko-ruskiego uznają,
że o wiele lepszym kryterium wydaje się swego rodzaju wybiórczość, a zatem
nacisk na warstwę treściowo-ideową, niezależnie od językowego kształtu dzieła.
[ 22 ] Przemawiałaby za tym specyfika
polsko-ruskich kontaktów kulturowych, które zasadniczo należy rozpatrywać z dwóch różnych stron. Po pierwsze, w kategoriach heterogeniczności, a zatem
pewnej wspólnoty [ 23 ];
po drugie — przeciwnie — z punktu widzenia piśmiennictwa ruskiego jako bytu
autonomicznego, osobnej literatury narodowej. W tym miejscu nie chodzi jednak o udzielenie odpowiedzi na postawione wyżej
pytania, lecz o zwrócenie uwagi na problem, który do chwili obecnej nie został
rozstrzygnięty w nauce o literaturze.
[ 24 ] Problem — powtórzyć trzeba — fundamentalny dla kulturowego unionizmu na
pograniczu polsko-ruskim w XVI-XVII wieku. Ścierają się tu bowiem dwie, niejako
sprzeczne, tendencje. Jedną z nich jest wielostronność zjawiska, manifestująca
się poprzez źródła o różnym charakterze (piśmiennictwo religijne, traktaty
polityczne etc.) i w osobach autorów wywodzących się z odrębnych środowisk. Tego
rodzaju złożoność problemu zakłada konfrontację różnych, a nierzadko sprzecznych
wizji unionizmu w twórczości poszczególnych pisarzy. Równocześnie jednak
specyfika zjawiska zmierza ku uchwyceniu tego, co stanowiło sygnał kulturowej
wspólnoty — pewnego rodzaju syntezy wartości wywodzących się z dwóch odmiennych
światów.
Szczegółowa analiza problemu postawionego w tytule powinna zatem opierać się na
źródłach będących owocami refleksji kilku autorów, nie zaś jednego konkretnego.
Po pierwsze dlatego, że pozwoli to uniknąć pewnego rodzaju fragmentaryczności,
zakładając jednocześnie konfrontację różnych postaw w celu możliwie pełnego
naświetlenia zjawiska w danym odcinku czasu. Po drugie, ukaże to problematykę
unionistyczną w perspektywie procesu całościowego, tj. obejmującego swym
zakresem ogół czynników kształtujących osobowości propagatorów tendencji
zjednoczeniowych. Stanowisko takie cechuje się zarazem pewną ambiwalentnością
względem dotychczasowej tradycji badawczej. Nie kwestionując bowiem jej ustaleń,
rozciąga spektrum podejmowanych zagadnień o dodatkowe, które zasadniczo nie były
obiektem analiz w literaturze przedmiotu. Wynika to z odgórnie przyjętych
założeń. Po trzecie wreszcie, dobór tekstów różnych autorów ułatwi uchwycenie
problematyki unionizmu, który uwidacznia i manifestuje się kontekstualnie, nie
jest zaś przejawem jednostkowym i zawieszonym w próżni.
1 2 3
Przypisy: [ 22 ] Problem kryteriów klasyfikacji
dawnego piśmiennictwa polsko-ruskiego rozważał m. in. Ryszard Łużny.
Zob. Pisarze polscy, pisarze ruscy? Z problemów
językowo-etniczno-kulturowych pogranicza,
[w:] Dzieje Lubelszczyzny,
t. 6, cz. 2, Między Wschodem a Zachodem. Piśmiennictwo pogranicza,
pod red. R. Łużnego
i S. Nieznanowskiego, Warszawa 1991, s. 113-121. [ 23 ] Jak stwierdził Ryszard Łużny: „związki z polszczyzną rozpatrywać należy
[...] jako formę oddziaływania
i wpływu [...] a zarazem jako przejaw wspólnoty, czerpania wspólnych
wartości z tejże samej skarbnicy historycznej" (Pisarze
kręgu Akademii Kijowsko-Mohylańskiej a literatura polska.
Z dziejów związków kulturalnych polsko-wschodnioslowiańskich w
XVII-XVIII w., Kraków 1966, s. 106). [ 24 ] Zastanawiające jest to, że
postulaty wysuwane przez autorów dziewiętnastowiecznych (m.in. Michała
Wiszniewskiego) i z pierwszych dziesięcioleci XX wieku (Aleksander
Brückner), dotyczące kwestii narodowej przynależności piśmiennictwa
polsko-ruskiego, do chwili obecnej nie znajdują realnego przełożenia w
dyskursie historycznoliterackim. « Historia kultury (Publikacja: 12-09-2010 )
Dawid Szymczak Autor jest doktorantem w Katedrze Literatury Staropolskiej i Nauk Pomocniczych Uniwersytetu Łódzkiego. | Wszelkie prawa zastrzeżone. Prawa autorskie tego tekstu należą do autora i/lub serwisu Racjonalista.pl.
Żadna część tego tekstu nie może być przedrukowywana, reprodukowana ani wykorzystywana w jakiejkolwiek formie,
bez zgody właściciela praw autorskich. Wszelkie naruszenia praw autorskich podlegają sankcjom przewidzianym w
kodeksie karnym i ustawie o prawie autorskim i prawach pokrewnych.str. 582 |
|