W 1959 roku Charles Percy Snow napisał głośny esej „Dwie kultury” o rozbiciu na polu nauk „twardych” i „miękkich”, o wrogości między „humanistą” a biologiem, wyrażającej się przede wszystkim tym, że przyrodnik gardzi humanistyką, a humanista – przyrodoznawstwem (Snow był zdania, że pogarda tego ostatniego jest bardziej nieznośna). Ludzie renesansu powymierali pod naporem lawiny coraz cięższej wiedzy specjalistycznej. Czy jest jakaś szansa na odrodzenie?

Kiedy biolog molekularny pisze, iż „Ewolucja to drugie oblicze istnienia rzeczywistości” ^{[ 1 ]} – to jest to wykraczanie poza swą naukową kompetencję czy nowy renesans? A jeśli filozof analityczny pisze, iż wolność woli jest czymś, co rozwija się, ewoluuje; determinizm nie jest tym samym co nieuchronność, a wiedza naukowa jest królewskim traktem — jedynym traktem — do uchronności ^{[ 2 ]} – to czy jest to unaukowianie filozoficznych konstruktów czy znamię nowego renesansu? Kiedy entomolog nawołuje do konsiliencji – zbliżenia do siebie różnych dziedzin wiedzy ku nowej syntezie rzeczywistości, wyjaśniając: „Na zewnątrz naszych głów znajduje się niezależna od nas rzeczywistość. Tylko szaleńcy i garstka filozofów konstruktywistów wątpią w jej istnienie. (...) Zgodność między zewnętrzną rzeczywistością a jej wewnętrzną reprezentacją uległa… zakłóceniu w następstwie specyficznych cech ewolucji naszego gatunku. Oznacza to, że proces doboru naturalnego kształtował ludzki mózg w taki sposób, żeby człowiek mógł przetrwać w środowisku, i tylko wtórnie po to, żeby je rozumiał głębiej niż to potrzebne do przetrwania. Właściwe zadanie nauki polega na tym, żeby zdiagnozować i naprawić to niedostosowanie. W tej sprawie jesteśmy dopiero na początku drogi. Nic nie uzasadnia przypuszczeń, że prawda obiektywna jest nieosiągalna, nawet jeśli filozofowie gorąco nakłaniają nas do kapitulacji" ^{[ 3 ]} – to czy już mamy nowy renesans czy próbę upokorzenia humanistyki?

Bez względu na to, jak odpowiemy na powyższe pytania, z pewnością można zaryzykować tezę, iż teoria ewolucji jest bardzo dobrym pomostem między dwiema „rozbitymi” kulturami. To bez wątpienia jedna z najważniejszych, o ile nie najważniejsza teoria naukowa czasów współczesnych – prawdziwa giga-teoria, paradygmat. Sięga nie tylko do tego, co ogarniamy naszymi zmysłami, ale i poziomu mikro (ewolucja molekularna) oraz makro (kosmologiczny dobór naturalny ^{[ 4 ]}). Teoria o tak brzemiennych konsekwencjach światopoglądowych w sposób naturalny rodzi zjawisko „filozofujących naukowców”, czyli przyrodoznawców, których własna praca naukowa pcha nieuchronnie ku rozważaniom filozoficznym. Z drugiej strony, teoria naukowa o tak wielkiej mocy eksplanacyjnej tak wielu otaczających nas aspektów rzeczywistości – powoduje, że i zawodowym filozofom coraz trudniej nie zauważać implikacji teorii ewolucji, i to niekoniecznie wyłącznie w sferze refleksji nad tym „co jest”, ale i nawet w zakresie tego, „co być powinno”.

Trochę historii

O zaczątkach ewolucjonizmu w filozofii możemy mówić już od starożytności. Wówczas oczywiście nie było „dwóch kultur”, a filozofowie bezceremonialnie wkraczali w każdą dziedzinę wiedzy, która ich aktualnie zainteresowała.

Darwin w pismach Arystotelesa odszukał starożytne ślady (prefiguracje) zasady doboru naturalnego. W drugiej księdze Fizyki Arystoteles przytacza istniejącą wówczas opinię:

„Zeus nie zsyła deszczu w tym celu, by umożliwić wzrastanie zboża, lecz z konieczności (…). Co wobec tego stoi na przeszkodzie, by również i część przedmiotów naturalnych zachowywały się w ten sam sposób, na przykład żeby zęby wyrastały z konieczności, a mianowicie przednie ostre i zdolne do rozdrabniania pokarmu i trzonowe, szerokie i zdolne do rozcierania pokarmu, czyli nie w tym celu, lecz na odwrót, by cel ten był przypadkowym skutkiem. To samo odnosiłoby się do wszystkich pozostałych części przedmiotów naturalnych, w których zdaje się istnieć dążenie do jakiegoś celu. Te więc twory organiczne, których wszystkie części połączyły się w sposób jakby celowy, zachowały się dzięki temu, że się właśnie tak samorzutnie korzystnie ukształtowały. Te natomiast, które się nieodpowiednio ukształtowały, ginęły i giną w dalszym ciągu”. ^{[ 5 ]}

U Teofrasta znajdujemy inny fundament nowoczesnego ewolucjonizmu – pojęcie mutacji. W Historia plantorum i w De causus plantarum obszernie omawia on zmiany zachodzące w istotach żywych między jednym pokoleniem a drugim. Zmiany morfologiczne roślin spowodowane zmianami w glebie czy klimacie są odróżnione od zmian spontanicznych, które według Teofrasta są dziedziczne i w drodze stopniowych modyfikacji mogą przez liczne pokolenia doprowadzić do istotnych przemian.

Trudno nam dziś odpowiedzieć, czy już w starożytności narodziły się dojrzałe teorie ewolucjonistyczne, gdyż zniszczone zostały niemal wszystkie dzieła zoologiczne i botaniczne epoki helleńskiej. Frapujące jednak jest, iż Arystoteles tak wiele poświęca krytyce koncepcji ewolucyjnych, które przypisuje już to Speuzyppowi, już to „pewnym pitagorejczykom” czyli zwolennikom fascynującej sekty naukowo-filozoficznej. Racjonalistyczne wyjaśnienie ewolucji zwierząt znajdujemy np. u Anaksagorasa, który pisał, iż człowiek swą inteligencję zawdzięcza rękom. Arystoteles oczywiście wdaje się z tym w nieszczęsną polemikę kreacjonistyczną. ^{[ 6 ]}

Lukrecjusz z kolei w dziele „O naturze wszechrzeczy” pisze o wymarłych gatunkach i stwierdza, że rasy (siecla ) niewymarłe uratowały się dzięki własnym zdolnościom adaptacyjnym. Według niego dobór naturalny działa poprzez stopniowe przekształcanie cech gatunkowych. ^{[ 7 ]}

Wszystkie te zaczyny współczesnej wiedzy były bardziej pewnymi intuicjami i koncepcjami niż teoriami naukowymi, które nie sposób odrzucić pod naporem faktów i danych empirycznych zestrojonych w racjonalną całość. Dzieła tego dokonał Karol Darwin, zapładniając także współczesną filozofię nowymi nasionami.

Teoria ewolucji dotknęła większości gałęzi filozofii, m.in. epistemologii, ontologii i etyki.

Epistemologia

W wielu tradycyjnych stanowiskach epistemologicznych podmiot poznawczy gra minimalną rolę. A priori przypisywano mu trzy cechy poznawcze: odczuwanie swojego środowiska, posiadanie jego reprezentacji oraz zmienianie posiadanej reprezentacji na podstawie przekonań obserwacyjnych. Cechy te musiały być traktowane jako nieredukowalne fakty. Formułowano jedynie normę dążenia do prawdy, odsuwając problem motywacji epistemicznej podmiotu.

Zgodnie z podstawowymi założeniami epistemologii ewolucyjnej, życie jest procesem zdobywania wiedzy. Poznanie i myślenie ludzkie są zjawiskami powstałymi w wyniku ewolucji złożonych organów, np. narządów zmysłowych czy mózgu. Nasza wiedza jest natury hipotetycznej; nasze aparaty poznawcze są ukształtowane tak, aby optymalnie zwiększały szanse przetrwania, a nie przybliżały nas do poznania obiektywnej prawdy o świecie. Wzbogaćmy opis podmiotu poznawczego o trzy cechy pragmatyczne: spoistość (pozostanie zwartym w środowisku), możliwość wywierania wpływu na środowisko oraz celowe działanie w środowisku. Zauważmy, że efektywność jakiegokolwiek działania w środowisku w jakimś stopniu zależy od posiania jego rzetelnej reprezentacji; efektywność działania nie opartego na wiedzy o środowisku może być tylko przypadkowa. Oznacza to, że posiadanie jakichkolwiek celów związanych ze środowiskiem jest wystarczające, by umotywować działalność epistemiczną. Epistemologia ewolucyjna pozwala w całości zrozumieć motywację epistemiczną podmiotu, sprowadzając normy epistemiczne do podstawowych jego cech; czyni je elementem działań epistemicznych.

Ontologia

Sto pięćdziesiąt lat po opublikowaniu głośnego dzieła Darwina idee ewolucjonistyczne stały się częścią składową pewnych odmian monizmu, dualizmu i pluralizmu, deizmu i ewolucjonizmu teistycznego.

Ewolucjonistyczny monizm materialistyczny (J. Dewey, R. Dawkins) utożsamia się z naturalizmem ontologicznym. Powstanie wszechświata i wszelkich form życia jest skutkiem działania wyłącznie czynników naturalnych, oraz praw przyrody, jakim te czynniki podlegają. Rzeczywistość jest przyczynowo-skutkową, zamkniętą całością. Ingerencja czynników pozaprzyrodniczych nie jest możliwa, gdyż takie nie istnieją. Inną odmianą monizmu ewolucjonistycznego jest monizm spirytualistyczny Teilharda de Chardin, który usiłował pogodzić teorię ewolucji z doktryną katolicką, w wyniku czego stworzył tzw. ewolucjonizm chrześcijański. Zakładał kierunkowość przemian ewolucyjnych; celem całego stworzenia miałaby być jedność duchowa z Bogiem.

Dualizm ewolucjonistyczny opisuje świat jako złożenie bytów z materii i ducha. Zmienność materii dokonuje się zawsze przez poddanie się niezmiennemu czynnikowi organizującemu.

Pluralizm ewolucyjny (Bergson) to koncepcja rzeczywistości, wedle której świat jest dynamiczną całością, złożoną z różnorakich, niesprowadzalnych do wspólnego mianownika bytów. W naturze świata leży pęd ku rozwojowi. Wszystkie istoty żywe są odgałęzieniami wszechobejmującego strumienia aktywności. W stanowisku woluntarystycznym dzięki coraz pełniejszej realizacji woli jednostek przemiany osiągają coraz wyższe poziomy zorganizowania.

Deizm jest koncepcją z gruntu ewolucjonistyczną. Deiści zakładają istnienie boga-stworzyciela; jedyna ingerencja takiego boga w rzeczywistość polega na stworzeniu świata i uczynieniu go zdolnym do przemian ewolucyjnych. Świat i jego stwórca nie wpływają na siebie wzajemnie.

Ewolucjonizm teistyczny, podobnie jak poglądy Teilharda de Chardina, wydaje się być owocem gimnastyki intelektualnej mającej na celu pogodzenie idei ewolucjonistycznych z obowiązującymi przed Darwinem ideami kreacjonistycznymi. Przemiany dokonują się na sposób ewolucyjny, ale Bóg odegrał i może odgrywać rolę w przemianach. Sposób ingerencji oraz etapy, na jakich ingerencje się dokonują, jest otwarty dla dyskusji. Bóg mógł ingerować w rzeczywistość w sposób bezpośredni: stworzył pierwszych osobników żywych zdolnych do ewoluowania, lub stworzył element składowy, który wraz z istniejącymi stanowi zespół czynników wystarczających do zaistnienia nowego układu. Ingerencje Boga mogą też mieć charakter pośredni: mogą sprowadzać się do spowodowania zmian w procesach lub stanach układów, które są odległe czasowo lub przestrzennie od układów właśnie się urzeczywistniających. Np. stworzenie materii i praw jakim ona podlega; wskutek pełnego lub częściowego zdeterminowania muszą wyłonić się przyszłe byty lub zdarzenia. Ewolucja jest zatem przedstawiana jako sposób stwarzania.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Codex Alimentarius - alternatywizmu bojaźń i drżenie Onanizm odwzajemniony

Zobacz komentarze (8)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Zuzanna Niemier Ukończyła XIV LO we Wrocławiu, studentka medycyny. Uczestniczka obozów informatycznych XIV LO. Artysta malarz. Redaguje nowiny naukowe Racjonalisty, tłumaczy i ilustruje teksty dla Racjonalisty.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 6  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 6  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Bóg zakazał chloroformu czyli początki anestezjologii