Przez niego właśnie wierny staje się /../ niewolnikiem Kościoła, od najmłodszych lat jest wychowywany w nienawiści do popędu, zaszczepia mu się świadomość grzechu, nie po to, żeby był wolny od grzechu, lecz po to, żeby wciąż popadał w konflikt, by ciągle grzeszył, ciągle ulegał pokusie, bo tylko jako winny, jako ten, który nie zapanował nad sobą, otrzymuje pomoc od Kościoła, absolucję i nadzieję na upragnione wieczne zbawienie. Inaczej mówiąc, przez to właśnie staje się człowiekiem manipulowanym, rządzonym, uciskanym.

Kler propaguje ofiarę, rezygnację, i pragnie ich. Ale liczy się ze „słabością" ludzkiej natury, nad którą obłudnie ubolewa, gdy tymczasem stanowi ona źródło największego szczęścia, podstawę egzystencji kleru. Luter /../ sformułował to bez ogródek: „Bądź grzesznikiem i grzesz do woli, ale pokładaj ufność w Chrystusie i raduj się z nim". I chyba jeszcze dobitniej: „Prawdziwi chrystusowi święci muszą być dobrymi, wielkimi grzesznikami i muszą pozostać świętymi".

Rozumie pani teraz na czym to polega? Jeśli tak, dziękuję za uwagę.

K: Ja też panu dziękuję. Jakże obłudnie w powyższym kontekście brzmią słowa Jana Pawła II, które znana aktorka dołącza swoim fanom do autografów: „Jedynie co warto czynić na tym świecie, to kochać". Widać, iż wielu ludzi nie ma pojęcia o historii swego Kościoła i religii, bo gdyby je znali,.. przepraszam, za bardzo się rozgadałam. Do usłyszenia, być może.

Można by jeszcze długo przedstawiać religijne problemy i paradoksy, bo pokłady zakłamania w religiach są niezgłębione. Jednakże na tym odcinku MUSZĘ zakończyć ten cykl i to z dość ważnego powodu. Ma rację jeden z czytelników, pisząc w swym komentarzu do poprzedniej części „Doradztwa": „A za kolejny reportaż z przypadków doradcy religijnego i religioznawczego — dziękuję. Cykl ten faktycznie doradza, jak doradzać umysłowemu proletariatowi". To prawda; w trosce o zwięzłość i prostotę wypowiedzi „doradcy" (które mylnie uważałem za zaletę tego cyklu), uprościłem maksymalnie przekazywane przez niego informacje do niezbędnych, pomijając dodatkowe argumenty mogące w dużym stopniu uzupełnić odpowiedzi i uczynić je tym samym poznawczo bogatsze, a więc i ciekawsze.

To oczywiste, że dla kogoś mającego dużą wiedzę religioznawczą, takie lakoniczne „porady" mogą wydawać się mało satysfakcjonujące intelektualnie. Nie dziwię się, że takie nie dość poważne traktowanie przeze mnie czytelników mogło wydawać się nużące i irytujące dla tych co bardziej wymagających. Co jak co, ale tych co czytają Racjonalistę bez wątpienia nie można zaliczyć do „umysłowego proletariatu". No, cóż,.. moja wina, iż sam wcześniej nie dostrzegłem tego problemu. Ponieważ w tej formie nie sposób uczynić zadość wyrafinowanym intelektualnie odbiorcom — wypada mi jedynie zakończyć ten cykl, dziękując wszystkim tym, którym się on - mimo wszystko — podobał.

Z całym szacunkiem, Lucjan Ferus.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (51)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word