Chciałem dzisiaj opowiedzieć o tym, że bardzo lubię różne rzeczy i bardzo nie chciałbym ich stracić. Uwielbiam telefon, dzięki któremu mam kontakt ze światem. Kocham swój komputer, telewizor i pralkę. Nie mogę żyć bez ubrania, które mam na sobie. I chciałbym mieć swoje ukochane rzeczy już na zawsze.

Niestety, nie jest to możliwe. Ponieważ nie produkuje się już trwałych produktów. Dzisiaj nikomu się to nie opłaca. Im szybciej coś się zepsuje — tym szybciej przychodzimy do sklepu po nowy sprzęt. I tak kręcimy się w tym kołowrotku, a tymczasem coraz więcej rzeczy projektuje się już w taki sposób, aby przestały działać po określonym czasie. Nosi to nazwę: planowego starzenia produktu.

Philip Kotler, jeden z marketingowych guru, uważa, że jest to pozytywne zjawisko, które prowadzi do ciągłego ulepszania towarów i usług. Jednak czy na pewno tak jest? Weźmy na przykład żarówkę. Obecnie żarówka świeci średnio 1000 godzin, ale sto lat temu świeciła trzy razy dłużej. Z punktu widzenia klienta — z pewnością nie jest to postęp.

Proponuje radykalnie zmienić model gospodarczy. Wprowadźmy opłaty abonamentowe za użytkowane towary. W takim modelu — klient nie płaciłby jednorazowej opłaty przy zakupie, ale zobowiązywał się do stałej miesięcznej opłaty. Natomiast producent brałby odpowiedzialność za trwałość produktu.

Jest to rozwiązanie korzystne dla środowiska — ponieważ nie produkuje się tak wielu odpadów, nie zużywa się surowców, nie traci się energii na recykling. Nie hamuje to rozwoju technicznego — wprost przeciwnie, w takim modelu opłacała się produkować coraz lepsze, to znaczy coraz trwalsze produkty. Z punktu widzenia klienta mogłoby to przypominać zakup na raty, połączony z bardzo długim okresem gwarancyjnym. Korzyść dla producentów jest jasna: zarabiają także wtedy, gdy nie sprzedają nowych rzeczy.

Na koniec podzielę się jeszcze pewnym marzeniem: chciałbym żyć w świecie, w którym bardziej opłaca się rzeczy naprawiać niż wyrzucać na śmietnik i kupować nowe! Mam głębokie przekonanie, że taka powinna być normalność.

Tekst dwuminutowego wystąpienia z konferencji TEDxGdańsk w dniu 5 kwietnia 2014 r.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (45)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word