Cóż z masowego siłowania się z obecnym systemem w innych krajach, skoro i tak orbituje to wokół napraw sterowanych z zewnątrz — przez różne Troiki i międzynarodowe fundusze.

Polski ruch protestu w niewielkim stopniu wylewa się na ulice. On spokojnie sobie pęcznieje i się wyostrza. Jego kanalizowanie i wykolejanie ma nań nader pozytywny i eskalujący wpływ.

Nie powinno być co do tego żadnej wątpliwości. I tura polskich wyborów prezydenckich została wśród zagranicznych komentatorów odebrana jako szok i rewolucja. Nie dlatego, że Duda osiągnąl lepszy rezultat „bez zapowiedzi" — lecz dlatego, że bezwzględną większość osiągnęli kandydaci antysystemowi — bez jakichkolwiek zapowiedzi tego przewrotu na ulicach. Polska rewolucja odbywa się w sposób niesygnalizowany, nieomal bezgłośny. Dla zagranicznych komentatorów antysystemowi są nie tylko ci, którzy dostali taką łatkę w Polsce, ale i Duda. Jak pisałem wcześniej, na poziomie retoryki, 9 kandydatów było krytycznych wobec systemu, a jedynie dwóch — Komorowski i Palikot (zwolennicy euro) — prosystemowi.

Polski ruch protestu po tych wyborach już nie tylko zaliczył kolejny wzrost, ale i stał się samoświadomy swej dominującej siły i wraz z upływem czasu i kolejnymi próbami pacyfikacji będzie coraz radykalniejszy i mniej skłonny do negocjacji.

Gdyby system odważył się na kolejną pacyfikację lub kanalizację — zaprzepaszczona zostałaby być może ostatnia szansa na zmianę systemu w sposób możliwie bezbolesny. Kiedy prof. Marcin Król alarmuje na łamach Wyborczej, że oto jest ostatnia szansa na opamiętanie, gdyż nowa fala antysystemowa nie będzie już tak łagodna, lecz będzie skłonna do budowy szubienic — nie jest to czcza retoryka, lecz trafne rozpoznanie nieuchronnej dynamiki przemian społecznych w Polsce.

Nowa Solidarność nie zjawi się tak hałaśliwie jak pierwsza ani jak Podemos. Nikt jednak kto potrafi racjonalnie analizować aktualne przemiany społeczne nie może mieć wątpliwości, że polski ruch antysystemowy jest tym silniejszy im zacieklej zwalczany. Dlatego najlepszą opcją, jaką mogą przyjąć strażnicy systemu to możliwie szybkie zaakceptowanie fundamentalnych zmian, bez ruchów pozorowanych, bez dalszego pudrowania — a przede wszystkim, adresując to do mediów — bez dalszego podtrzymywania matrixa i bredzeń o sukcesie transformacji państwa z którego uciekają miliony.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (35)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto