Wszyscy czterej sprawcy zostali skazani w ,,procesie toruńskim" na kary od 14 do 25 lat pozbawienia wolności. Sąd Najwyższy w kwietniu 1985 roku obniżył kary trzem skazanym. W późniejszych latach objęły ich amnestie. Jako ostatni zakład karny opuścił w 2001 roku Grzegorz Piotrowski.

Podczas śledztwa prowadzonego już po 1989 prokuratorowi Andrzejowi Witkowskiemu udało się dotrzeć do kilku istotnych okoliczności, podważających uprzednio poczynione ustalenia w tej materii.

Badanie uszkodzenia tyłu marynarki (Waldemara Chrostowskiego — kierowca kapłana, który wyskoczył z auta porywaczy) oraz rękawów prawego i lewego pod postacią uszkodzeń spowodowanych gwałtownym szarpnięciem i przecięciem ostrym narzędziem — wg opinii profesora Włochowicza — nie mogły powstać w trakcie wyskakiwania Waldemara Chrostowskiego z samochodu w dniu 19 października 1984 roku w miejscowości Przysiek, zaś powyższe uszkodzenia z bardzo dużym prawdopodobieństwem powstały w innym czasie oraz w innych okolicznościach. Po latach w śledztwie prowadzonym przez prokuratora Andrzeja Witkowskiego, podczas eksperymentu procesowego, zawodowy kaskader próbował powtórzyć skok Waldemara Chrostowskiego… lecz przy skoku przy prędkości zaledwie 60 km/h dotkliwie się poturbował i złamał rękę. Podczas skoku kierowcy księdza Popiełuszki, doszło do otwarcia się jednego ogniwa kajdanek. Wywołana opinia kryminalistyczna wykazała, iż ząbki blokujące samoistne otwarcie zabezpieczeń, były spiłowane mechanicznie.

W okresie bezpośrednio poprzedzającym zabójstwo księdza Jerzego działał w jego najbliższym otoczeniu — w ramach operacji ,,Popiel" — tajny współpracownik o pseudonimie ,,Depserat".

Zapora we Włocławku, Wikimedia

W dniu 26 października 1984 roku Prokurator Wojewódzki w Toruniu Marian Jęczmyk został powiadomiony, iż na tamie (we Włocławku) zostały znalezione niezidentyfikowane zwłoki. Na miejsce udał się Prokurator z Prokuratury Rejonowej w Toruniu — Andrzej Misiak. Wkrótce na tamie pojawił się także Prokurator Wiesław Merkel. Prokurator Merkel na miejscu usłyszał od prokuratora Misiaka, iż żadnych zwłok nie znaleziono. Niemniej jednak w tym dniu poszukiwań zwłok księdza zaprzestano. Zwłoki ,,znalazły" się w dniu 30 października 1984, po tym jak na tamę przybył gen. Czesław Kiszczak i wydał rozkaz: ,,on tu się dzisiaj musi znaleźć". Medycy sądowi potrafią odróżnić zwłoki, które leżały w wodzie przez jeden dzień, od tych które przebywały w niej przez tydzień. Przerwane w dniu 26 października 1984 roku poszukiwania ciała pod lustrem wody na tamie, wznowiono dopiero cztery dni później.

Wieczorem w dniu 25 października 1984 roku (gdy Piotrowski, Pękala, Chmielewski byli już zatrzymani od kilkudziesięciu godzin) Jerzy Rosiński oraz Janusz Okoński wraz z Andrzejem Kwiatkowskim udali się z sieciami, żeby ,,zakłusować" pod filary zapory na tamie we Włocławku. Około 20-tej na tamę przyjechał samochód z którego wysiadło dwóch mężczyzn. Nieznajomi wyjęli z bagażnika ciężki pakunek i przerzucili go przez barierkę do wody, po czym odjechali. Rybacy przez wiele lat nie mówili o tym nikomu z obawy o własne życie. Otworzyli się dopiero przez prokuratorem Andrzejem Witkowskim.

Funkcjonariusz kontrwywiadu SB — porucznik Roman Szypielewicz w dniu 25 października 1984 roku znalazł różaniec księdza Jerzego w Totuniu w pobliżu ruin Zamku Dybowskich. Tymczasem według relacji podanej w śledztwie przez Piotrowskiego, Pękalę, Chmielewskiego, sprawcy porwania w ogóle nie zatrzymywali się w tym miejscu.

Począwszy od 15 września 1984 roku za ,,składem przyszłej ławy oskarżonych": Grzegorzem Piotrowskim, Leszkiem Pękalą, Waldemarem Chmielewskim, Adamem Pietruszką zarządzono obserwację, którą prowadziła Wojskowa Służba Wewnętrzna — WSW (kontrwywiad wojskowy z którego wywodził się gen. Czesław Kiszczak). Obserwacja ta była realizowana także w dniu 19 października 1984 roku. W roku 1991 Prokurator Andrzej Witkowski dotarł do tych sześciu funkcjonariuszy Wojskowej Służby Wewnętrznej w Bydgoszczy, którzy obserwowali przyszłych ,,czterech samotnych jeźdźców" z ławy oskarżonych w ,,procesie toruńskim". Zapowiadał się przełom w śledztwie. Mogło dojść do ujawnienia wielu nieznanych faktów z porwania księdza Jerzego. Na szczeblu ministerialnym zablokowano jednak ten bardzo istotny wątek sugerując prokuratorowi prowadzącemu śledztwo, iż padł ofiarą prowokacji. Prokurator Andrzej Witkowski powrócił do śledztwa jeszcze kilkanaście lat później, gdy w przededniu kolejnego przełomu… odebrano mu śledztwo po raz drugi w 2004 roku. Gdyby doszło do procesu, na ławie oskarżonych prawdopodobnie zasiadłoby dwóch pewnych generałów. Jeden swego czasu nakłaniał drugiego, żeby ,,On" już ,,tak nie szczekał". W międzyczasie inny pan z wielkim zacietrzewieniem — operując po mistrzowsku mową nienawiści — rozpisywał się o ,,seansach nienawiści".

Podczas jednej z przepustek z Zakładu Karnego, na konferencji prasowej, do której doszło w pierwszej dekadzie marca 2000, Grzegorz Piotrowski stwierdził: ,,Oświadczam, że ja nie zabiłem Jerzego Popiełuszki".

Dziennikarz śledczy Wojciech Sumliński dotarł do interesujących materiałów spraw operacyjnych z lat 1985-1990, o kryptonimach: ,,Teresa", ,,Trawa", ,,Robot". Gigantyczna akcja inwigilacyjna objęła nie opozycję, lecz … członków rodzin oraz bliskich oficerów z Departamentu IV MSW: pułkownika Adama Pietruszki, kapitana Grzegorza Piotrowskiego, poruczników Leszka Pękali i Waldemara Chmielewskiego. W całej akcji nie chodziło o zdobycie nowych dowodów, lecz o kontrolę nad utrzymaniem w tajemnicy prawdy o kulisach mordu.

Czy Grzegorz Piotrowski i jego ludzie porwali i zamordowali księdza Jerzego Popiełuszkę w nocy z 19 na 20 października 1984 roku, czy tylko go porwali i przekazali innej grupie z WSW, która przesłuchiwała i torturowała księdza w bunkrze w Kazuniu do dnia 25 października 1984 roku? Kiedy, gdzie i z czyjej ręki zginął ksiądz Jerzy? Co powiedział przed śmiercią? Kto wiedział o tej operacji, kto ją inspirował, jakie korzyści odniesiono, ile osób było w niej zaangażowanych? Jakie najwyższe czynniki państwowe były w nią zaangażowane? Czy w tej gigantycznej operacji brali udział ,,radzieccy"? Odpowiedzi na te pytania nawet po 30 latach mogą być na wagę życia i śmierci… może nie dla pytającego, ale dla tego kto zna odpowiedź na pewno. Czekam z utęsknieniem na popularne tak dziś wspomnienia świadków historii spisywane po latach. Kiedy Grzegorz Piotrowski sięgnie po pióro i odtworzy rzeczywisty zapis wydarzeń... oczywiście nie na miarę pamiętników Ireny Kinaszewskiej z operacji ,,Triangollo". Przewrotnie użyję retoryki papieskiej — prawda go wyzwoli… Ta pozycja na pewno rozejdzie się w setkach tysięcy egzemplarzy. Pewnego ważniejszego generała już nie ma. Teraz już chyba można?

Mogę się jednak mylić, w końcu nieznani sprawcy byli, są i będą… a jak mawiał do Wojciecha Sumlińskiego pułkownik Aleksander Lichocki — nawiązując do śmierci dwóch wysokich funkcjonariuszy SB w listopadzie 1984 roku, badających wątek działalności szwadronu śmierci Piotrowskiego na południu Polski, którzy zginęli wg oficjalnej wersji w wypadku drogowym — po drogach wciąż jeżdżą ciężarówki ze żwirem...

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (26)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word