Wśród wielu ludzi panuje przekonanie, że racjonalizm łączy się z amputacją jakiegokolwiek oparcia i fundamentu dla moralności, która traci sens, bo „Jak Boga nie ma to wszystko wolno": „Jaki pożytek ma racjonalista z moralności? Do nieba nie pójdzie, bo nieba nie ma, do piekła również. Czy nie lepiej jest mu kraść ile się da, kłamać w miarę potrzeb, używać i odnosić z tego korzyści tzw. doczesne. Dlaczego prawem naturalnym jest dotrzymywanie słowa? Raczej prawem naturalnym jest pożeranie słabszego przez silniejszego, egoizm i za wszelką cenę przetrwanie jednostkowego ja. Dlaczego więc racjonalista powinien przestrzegać zasad moralnych? Przecież dużo korzystniejsze dla niego jest manipulowanie nimi i używanie lub nieużywanie ich w miarę własnych potrzeb."

Ja postrzegam tę kwestię w sposób tak różny, że uchwycenie powyższego punktu widzenia sprawia mi równie duże problemy, jak zrozumienie mojego poglądu przez wielu ludzi religijnych. Powodem tego jest także całkiem osobiste doświadczenie radykalnej przemiany mojego stosunku do religii i kwestii istnienia boga, bez jakiejkolwiek przemiany mojego systemu moralnego.

Dla mnie powyższe pytanie o racje moralności racjonalisty jest nieporozumieniem. Więcej nawet. Nie tylko mówienie o „pożytkach moralności" dla mnie jest nieporozumieniem, ale całkowitym niezrozumieniem istoty reguł moralnych. Jest patologią.

Ktoś, kto przestrzega norm moralnych względem drugiego człowieka, czy może nawet jeszcze szerzej określonych, kierując się rachunkiem ich pożyteczności w jakimkolwiek sensie tylko z pozoru jest moralny. Ten jest tylko moralny, który uznaje te normy za wartości samoistne, same w sobie, których przestrzegamy dla nich samych, a nie dla jakichś innych wartości, choćby to miało być i mniemane życie wieczne. Wyrachowana pseudomoralność nie jest moralnością. Aby nie degradować norm moralnych do pragmatyzmu, nie szukajmy ich uzasadnień — one są uzasadnieniem.

Dla mnie moralność to zbiór reguł postępowania i współżycia z innymi, całokształt mojego stosunku do innego człowieka (ale także „braci mniejszych"), polegający na tym, ogólnie rzecz biorąc, aby nie czynić innemu zła, czegoś czego nie chciałbym uświadczyć na sobie od innego. Jest to ideał życia (co nie znaczy: mrzonka), który stanowi wzór i do którego się dąży realizując jego normy mniej lub bardziej udolnie. Bardziej udolna realizacja ideału daje satysfakcję i poczucie bycia w zgodzie z samym sobą...

Moralny z urodzenia

Tutaj dochodzimy do drugiego zagadnienia kluczowego z tym związanego: zgoda z samym sobą. Uważam, że nie jest to dane każdemu. Naszą „zdolność do moralności" musi wspierać nasza natura. Ktoś może mieć takie predyspozycje temperamentu, całej swojej osobowości, które utrudnią bądź całkiem nawet uniemożliwią mu moralne postępowanie. Wbrew temu co się uważa o rzekomej totalnej wojnie o przetrwanie, walce wszystkich ze wszystkimi, z natury większość jest zdolna do wprawiania się w moralności. Nasz rozwój, ewolucja, predysponował nas do zachowań społecznych, grupowych. A to już pierwszy krok do moralności. Jesteśmy także większymi (mężczyźni) bądź mniejszymi (kobiety) egoistami i dbamy przede wszystkim o siebie, ale nie jest to ani totalne ani konsekwentne, inaczej nie stworzylibyśmy społeczności i społeczeństw. ^{[ 1 ]}

Istota ludzka traktująca poważnie człowieczeństwo jest humanistą; uznaje, że człowieczeństwo do czegoś zobowiązuje (w tym kontekście jakże prymitywne zdaje mi się przekładanie tego na logikę korzyści). Z tym przecież wiąże się poczucie własnej godności. Humanista wywodzi system moralny z całokształtu oglądu rzeczywistości, ze swojej wiedzy i wrażliwości. Nie sądzę, aby moralność mogła zaistnieć na mocy samych dekretów rozumu, cokolwiek by o tym mówił Kant. Mówiąc, że moralność jest pochodną natury ludzkiej, uważam, że konstytuuje ją nasza sfera intelektualna jak i emocjonalna. Nie można być w pełni człowiekiem amputując którąś z tych sfer.

Dygresja o emocjach

Znów dotykamy kolejnego aspektu zagadnienia: stosunku racjonalisty do emocji, uczuć. Powszechnie panuje błędne mniemanie, że racjonalizm oznacza wzgardzenie sferą emocjonalną. Jest to nieporozumienie. Mądry racjonalizm bynajmniej nie wyrzeka się immanentnej części człowieczeństwa jaką stanowi sfera emocjonalna, a jedynie układa właściwe relacje między obiema tymi sferami, zmącone u jednostek irracjonalnych. Na przykład, emocje nie mogą wpływać na to, że przesądzamy istnienie jakichś faktów bądź zjawisk, nie mogą ingerować w królestwo rozumu, musimy redukować emocjonalne zmącenia naszych procesów poznawczych. Emocje mogą natomiast nadawać barwę takiego a nie innego postrzegania przez nas określonych faktów, stosunku do nich. Sfera naszej aksjologii, wartościowania, nie jest już wyłączną domeną rozumu. Racjonalizm oznacza więc porządkowanie obu sfer, bo w tej dziedzinie u wielu ludzi, którym obca jest mentalność racjonalistyczna, panuje wielki bezład, na ogół zresztą z przewartościowaniem sfery emocjonalnej, z deprecjonowaniem sfery intelektualnej.

Podkreślmy konieczność współudziału obu sfer dla kształtowania moralności: sam rozum jest niewystarczającym fundamentem, ale emocje tym bardziej, gdyż mogą prowadzić do eskalacji zła, okrucieństwa, odwetu. Wzorcowym natomiast przykładem osoby niezdolnej do moralności w wyniku deficytu sfery emocjonalnej jest typ psychopatyczny. Ze sferą intelektualną może on sobie radzić normalnie lub nawet świetnie, a jego niezdolność do moralności bierze się z upośledzenia sfery emocjonalnej i motywacyjnej. Charakteryzuje się on m.in.:

• zmniejszonym zakresem przetwarzania informacji emocjonalno-społecznych;

• brakiem empatii czyli umiejętności wczuwania się w stan emocjonalny innej osoby (tym samym nie czuje on, iż wyrządza komuś krzywdę, często nie zna on w ogóle takiego pojęcia ani stanu emocjonalnego);

• organiczną impulsywnością, jego reakcja jest natychmiastowa, nie ma prawie żadnej możliwości jej wyhamowania;

• nie planuje swoich zachowań i nie jest w stanie przewidzieć ich skutków;

• ma poważne zaburzenia w organizacji obiegu neurotransmiterów, w tym wszystkich z grupy katecholamin (m. in. serotonina i dopamina), co dereguluje systemy modulowania zachowania;

• ma deficyty w tzw. PAL (passive avoidance learning) — uczeniu się na podstawie bodźca kary;

• ma zredukowane odruchy normalnie występujące pod wpływem nagłych, wywołujących strach bodźców. ^{[ 2 ]}

Należy dostrzec, jak bardzo skomplikowana jest ocena moralna takiego człowieka. Nie jest to bowiem ktoś kto „wybiera zło", lecz ktoś pozbawiony zdolności takiej oceny. Mówienie o jego postępowaniu w kategoriach „winy i kary" jest błędem, a co najmniej czystą konwencjonalnością niewynikającą z rzeczywistego stanu rzeczy. Znacznie łatwiej jest mi napiętnować kogoś kto mając możliwość wyboru dobra i zła - wybiera zło.

Nie jest to oczywiście postulat wypuszczania psychopatów na wolność, lecz wskazanie jak nieadekwatne do rzeczywistości mogą być nasze oceny człowieka przy zlekceważeniu paradygmatu neurobiologicznego, na co w tym akurat przypadku cierpią nauki penalne. U filozofów ciągle pokutuje stanowisko dualistyczne i transcendentalistyczne przy ocenie kondycji ludzkiej. Tymczasem paradygmat biologiczny nie musi oznaczać degradacji określonych aspektów człowieczeństwa, a z pewnością przyczyniać się może do lepszego ich zrozumienia. Uniemożliwia on na przykład osobie racjonalnej degradowanie emocji do poziomu ludzkiej słabości. Jak wyjaśnia Edward O. Wilson:

„Bez pomocy bodźców emocjonalnych nadających kierunek myśleniu racjonalna myśl ulega spowolnieniu i dezintegracji. Racjonalny umysł nie jest jakimś autonomicznym tworem niezależnych od irracjonalnych funkcji umysłu; nie może uwolnić się od emocji i wejść w krainę czystego rozumu. W matematyce występują czysto abstrakcyjne twierdzenia, ale myśl, która prowadziła do ich odkrycia, nie była wcale jakąś 'czystą', bezcielesną myślą. W niektórych teoriach neurobiologicznych i opowiadaniach science fiction spotykamy wprawdzie obraz zanurzonego w odżywczym płynie i uwolnionego od wszelkich ograniczeń związanych z ciałem mózgu-w-probówce, który może oddawać się swobodnej eksploracji wewnętrznego uniwersum umysłu. Jednak w rzeczywistości rzecz miałaby się zgoła inaczej. Cała nasza dotychczasowa wiedza na temat mózgu wskazuje, że byłby to raczej proces powolnego obumierania, piekło świadomości ożywionego trupa, w której świat pamiętany i wyobrażany stopniowo się rozpada, aż po zupełny chaos niosący łaskę utraty świadomości." ^{[ 3 ]}

Irracjonalność czystego rozumu znajduje się na drugim biegunie w stosunku do ułomności biorącej się z nadmiaru emocji, i przybiera postać oderwanych od życia abstrakcji, filozoficznego idealizmu, transcendowania człowieczeństwa na metafizyczne obłoki. Taki racjonalizm jest mi obcy. Bliskie są mi natomiast słowa Edgara Morina i Anne B. Kern:

"Prawdziwa racjonalność jest otwarta na dialog ze stawiającą opór rzeczywistością. Ruchem wahadłowym funkcjonuje ona nieustannie między logiką a doświadczeniem empirycznym; jest owocem uargumentowanej debaty, a nie właściwością systemu idei. Rozum ignorujący istnienia, subiektywność uczuciowość, życie — jest irracjonalny. Trzeba zdawać sobie sprawę z wagi mitu, uczucia, miłości skruchy, które powinno się traktować racjonalnie."

Dygresja o „braciach mniejszych"

Wspomniałem wcześniej o zwierzętach. Daleki jestem od przypisywania im przymiotu moralnego postępowania, ale z drugiej strony za bezzasadne uważam poglądy o przepastnej różnicy między ludzkim a nieludzkim stosunkiem do innej istoty. Z jednej strony zwierzęta nie są maszynami, jak mniemał Kartezjusz, z drugiej zaś, my jesteśmy częścią świata zwierzęcego i już na mocy tego wiele nas łączy z „braćmi mniejszymi". W XVIII w. Wolter pisał: „Jakże żałosną i przykrą rzecz stanowi stwierdzenie, że zwierzęta są pozbawionymi rozumu i uczuć maszynami, wykonującymi swe działania zawsze w ten sam sposób, nie uczącymi się, nie doskonalącymi itd.!" ^{[ 4 ]}. Aby to zilustrować stosownym przykładem, który może skłonić do głębokiego namysłu, można podać pewien eksperyment na grupie małp z rodziny makaków, których dostęp do pożywienia uzależniono od skłonności do pociągania za łańcuch wywołujący elektryczne wstrząsy u innego osobnika tego samego gatunku, lecz z nim niespokrewnionego. Testowane małpy mogły oglądać męczarnie drugiego zwierzęcia przez półprzezroczyste lustro. Po pewnym czasie pojęły związek między ich posiłkiem a dręczeniem innego i były znacznie mniej skore do pociągania za łańcuch. W jednym z eksperymentów jedynie 13% małp ugięło się i przedłożyło własną korzyść bez względu na jej skutki dla drugiego zwierzęcia. 87% małp — wybrało głodówkę. Jedna z małp głodowała aż dwa tygodnie, byle nie męczyć towarzysza niewoli. Makaki wcześniej poddawane wstrząsom były jeszcze mniej skłonne do pociągania za łańcuch. Należy dodać, że pozycja społeczna w grupie i płeć odgrywały tylko niewielką rolę w ich oporze przed świadomym zadawaniem bólu innym. Jak podsumowują to Carl Sagan i Ann Druyan: „Wedle konwencjonalnych ludzkich norm opór przeciw złu i postawa tych makaków, które nigdy nie uczęszczały na lekcje religii, nigdy nie słyszały o dziesięciu przykazaniach i nigdy nie grały w kółko i krzyżyk na lekcjach wychowania obywatelskiego, stanowi przykład moralności i odwagi." ^{[ 5 ]}

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Na początku była moralność... Normy moralne

Zobacz komentarze (2)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto