Liderzy szyiccy w sektorze centralno-południowym

SPIS TREŚCI:
1. Relacje między liderami szyickimi
2. Charakterystyka przywódców
2.1. Ajatollah Abul-Qasim al-Khoei
2.2. Ajatollah Mohammad Sadiq al-Sadr
2.3. Ajatollah Muhammad Baqir al-Sadr
2.4. Ajatollah Mohammed Bakir al-Hakim
2.5. Ajatollah Sayyid Ali Husayni Sistani
2.6. Ajatollah Kazim al-Husseini al-Haeri
2.7. Sayyid Abdul Majid al-Khoei
2.8. Muqtada al-Sadr
2.9. Abdul Aziz al-Hakim
3. Ugrupowania polityczne
3.1. IRACKI KONGRES NARODOWY (INC).
3.2. RUCH NA RZECZ MONARCHII KONSTYTUCYJNEJ (CMM)
3.3. WYSOKA RADA REWOLUCJI ISLAMSKIEJ W IRAKU (SCIRI)
3.4. RUCH WOLNYCH OFICERÓW IRACKICH (IFOM)
3.5. IRACKIE POROZUMIENIE NARODOWE (INA)
3.6. IRACKA PARTIA KOMUNISTYCZNA (ICP)
3.7. HIZB AD-DAWA AL-ISLAMIJJA
3.8. DEMOKRATYCZNA PARTIA KURDYSTANU (KDP)
3.9. PATRIOTYCZNA UNIA KURDYSTANU (PUK)

*

1. Relacje między liderami szyickimi

2. Charakterystyka przywódców

2.1. Ajatollah Abul-Qasim al-Khoei

Urodzony w Rajab 15, 1317 A. H. (19 listopad 1899) w Khoei w Iranie. Zmarł w Safar 8, 1413 (8 sierpnia 1992), w swoim domu w Kufa na niewydolność serca.

Od wczesnego dzieciństwa al — Khoei interesował się perskim i arabskim językiem oraz poezją. W 1330 A. H. / 1912 A. D. al — Khoei migrował do an — Najaf (al — Ashraf, Irak) w celu pogłębienia swojej wiedzy. Już wtedy został uznany za człowieka błyskotliwego i gotowego do przyswajania wiedzy. Al — Khoei otrzymał tytuł „Ajatollah" kiedy miał trzydzieści lat.

Uważany za twórcę odmiennej szkoły myśli, zasad prawoznawstwa i prawa islamskiego a także za wiodącego tłumacza „kalam' — scholastyk teologii — "rijal" — badania biografii ahadith. Proroka tradycji „fiqh" — prawoznawstwo — „tafseer" Ponadto interesował się astronomią, matematyką i filozofią.

Napisał 37 książek i traktatów, z których większość z nich została opublikowana.

· Lectures in the Principles of Jurisprudence — 10 tomów

· Biographies of Narrators of Tradition — 24 tomy.

· Islamic Law — 18 tomów.

· Al-Bayan fi tafsir al-Qur'an (The Elucidation of the Exegesis of The Qur'an)

· Minhaju-us-Saliheen (The Path of the Righteous) — 2 tomy, (praktyczny przewodnik po religii i prawie) .

· Anthology of Religious Questions — Concise version of the Path of the Righteous.

· Mabani al-Istinbat (Edifices of Deduction) Principles of Jurisprudence.

· Ajwad-at-Taqrirat (The Best of Regulations) Principles of Jurisprudence.

· Sharh-el-Urwatul-Wuthqa (Commentary on The Steadfast Handle) — Jurisprudence.

· Treatise on Suspected Attire — Risala fil Libas Al-Mashkok, Evidential Jurisprudence.

Jego życie było poświęcone na zakładaniu ośrodków opieki społecznej, kulturalnej i zakładów wychowawczych dla muzułmanów na całym świecie. Instytucje, które założył:

· Al-Akhund

· Darul Hikmah (House of Theosophy)

· Madinatul Ilm w Qom, Iran, uważane za jedno z największych teologicznych centrów w szyickim świecie.

· As-Sayyid al-Khoei Center in Bangkok, Thailand.

· As-Sayyid al-Khoei Center in Dhakkah, Bangladesh.

· Ahlul-Bayt University, Islamabad, Pakistan.

· Imam al-Khoei Orphanage Beirut, Lebanon

· Imam As-Sadiq Education Institute for Boys, London, U.K.

· Imam As-Sadiq Education Institute for Girls, London, U.K.

· Al-Iman School, New York, U.S.A.

Imam al-Khoei był człowiekiem dialogu, pokoju i porozumienia, nie popierał przemocy i promował tolerancję oraz wartości, które odzwierciedlają człowieka i uniwersalne zasady Islamu. Ajatollah al-Uzma a -Khoei organizował pomoc dla ofiar wojny afgańsko-rosyjskiej. Kiedy klęski żywiołowe dotknęły Bangladesz, Indie, Kaszmir i Iran, al-Khoei dał rozkaz pomocy ofiarom tych katastrof nie bacząc na ich szkoły muzułmańskiego prawa. Ponadto, był współtwórcą zakładania studni i kanałów nawadniających w odizolowanych wsiach Afryki Wschodniej. Liczne projekty domów, szkół, ruchomych i stałych klinik finansowane były przez dobrowolne składki od wiernych szyitów, nad którymi sprawował nadzór i administracyjne kierownictwo.

W następstwie gwałtownego stłumienia popularnego powstania w Iraku po Wojnie w Zatoce Perskiej (War Gulf) przez oddziały Saddama, został zatrzymany z wszystkimi członkami jego rodziny i przewieziony do Bagdadu. Pod przymusem wystąpił razem z Saddamem w telewizji. Powrócił do an-Najaf bez rodzinny. Przebywał w areszcie domowym do 20 marca l99l.

HAWZA

Dziesięć wieków temu, uniwersytet — typu hawza został założony przez shaikh Muhammad ibn al — Hassan al-Toosi. Al-Toosi był intelektualnym geniuszem w szerokim tego słowa znaczeniu był w stanie wchłaniać różne rodzaje wiedzy i nauki. Stał się niekwestionowanym władcą w fiqh, założycielem nauki hadith, nowatorskim mentorem nauki usool. W ten sposób al-Toosi dał podłoże do założenia hawzy, która działa od 449 A. H.

Od tego roku hawza przeszła trzy znaczące okresy:

— pierwszy rozciągnął się od ustanowienia do początku dziesiątego wieku;

— drugi okres rozpoczął się od dziesiątego wieku i skończył się na początku dwunastego wieku;

— trzeci okres rozpoczął się od dwunastego wieku i trwa do obecnych czasów.

Podczas każdego z tych okresów wiele osobowości przyczyniły się do rozwoju i poprawy tego wielkiego uniwersytetu. Jednak największymi zasługami może poszczycić się Abul — Qasim al — Moosawi al-Khoei podczas jego rządów hawza stała się pełna energii, produktywności i zyskała światową sławę. Uczeni opisali ten szczególny okres jako okres Renesansu hawza. Całe nowe pokolenie uczonych ukończyło studia jako mistrzowie nauk fiqh, usool, hadith, rijal al ilm, tafseer i kalam al ilm

Abul — Qasim al — Khoei był za rozwojem i poprawą teologicznej szkoły Najaf znanejjako hawza al ilmiyya. Był opisywany przez studentów jako współczujący ojciec a także, ten który wprowadził w życie najsurowsze zasady islamskiej wiary.

Hawza w an-Najaf al-Ashraf przyciągała studentów z całego świata, gdzie byli nauczani: filozofii, teologii i prawoznawstwa. Zawiera w swojej bibliotece 25000 książek i około 6000 cennych rękopisów (manuskryptów) ze starożytności.

Ponad 70% szyickich uczonych w całym świecie muzułmańskim jest absolwentami hawza al — Khoei albo studentami. Do nich możemy zaliczyć:

— Ajatollah Sayyid Muhammad Baqir al — Sadr — filozof, teolog i ekonomista,

— Ajatollah Sayyid Ali al — Sistani.

2.2. Ajatollah Mohammad Sadiq al-Sadr

Ayatollah Mohammed Mohammed — Sadiq al-Sadr (56 lat) urodził się w 1943 roku. Zginął 18 lutego 1999wraz z dwoma synami, Mustafą (34) i jego młodszym bratem Mu’ammal. Zostali oni zamordowani przez reżim Saddama w Iraku. Jego syn Mustafa był żonaty z córką zamordowanego Sayyid Mohammed Baqir al-Sadra. Kolejny al-Sadr dołączył do wielkich niewinnych, zabity ze względu na swoje stanowiska wobec Saddama Husajna.

2.3. Ajatollah Muhammad Baqir al-Sadr

Urodzony Ziqa’adah 25 1353/1934. Zmarł: 1400 /9 kwietnia 1980

Ayatollah Baqir stracił ojca kiedy miał 4 lata. Wychowali go matka i starszy brat Ismail al-Sadr. Od wczesnego dzieciństwa odznaczał się niezwykłą inteligencją i uzdolnieniem do nauki. Kiedy miał 10 lat rozmawiał o doktrynalnych sprawach i historii jak gdyby spędził dekady opanowujące te wiadomości. W wieku 11 lat napisał książkę o logice. Nazywany irackim Chomeinim.

W 1948 r. rozpoczął naukę w an-Nadżafie, a w 1958 r. na prośbę swojego przyjaciela Taliba ar-Rifa’iego włączył się w działalność polityczną jako członek władz powstałej rok wcześniej Dżamijjat al-Ulama fi An-Nadżaf al-Aszraf, w której działał do 1962 r. Od 1963 r. do śmierci nauczał w „hauzie" w an-Nadżafie. Al-Sadr od początku był wrogo nastawiony do władz republikańskich Iraku, jednak napięcie pomiędzy władzą a nim doszło do szczytu po przejęciu steru rządów przez partię BAAS w 1968 r., która dążyła do „sunnizacji" społeczeństwa irackiego. W 1971 r. al-Sadr ogłoszony został mardża at-taklid, czyli największym autorytetem religijnym w islamie szyickim. W 1977 r. został aresztowany jako inspirator i uczestnik antyrządowego powstania. Po przejęciu władzy przez Saddama Husajna uznany został za głównego przywódcę muzułmańskiego ruchu oporu w Iraku. Jeszcze w czerwcu 1979 r. osadzono go w areszcie domowym, najpierw w An-Nadżafie, potem zaś w Bagdadzie, gdzie pozostał aż do 8 kwietnia 1980 r., kiedy to został zamordowany wraz ze swoją siostrą Bint Hudą z rozkazu Saddama Husajna. Jedną z przyczyn aresztowania był zamiar odwiedzenia Chomeiniego i złożenia mu gratulacji w związku ze zwycięstwem dowodzonej przez niego rewolucji muzułmańskiej. Poparcie dla Chomeiniego w jego walce z basistami spowodowało, że Saddam uznał al-Sadra za wroga numer jeden, który może doprowadzić do upadku świeckiego państwa irackiego. Wyeliminowanie go z gry Saddam uznał za jedyny sposób na przetrwanie jego reżimu. Tym bardziej, że w swoich pismach al-Sadr dużo wcześniej wypowiadał się za stworzeniem państwa muzułmańskiego nie tylko w Iraku, ale w każdym możliwym miejscu. Wydarzenia irańskie przekonały baasistów, że nie muszą to być tylko czysto teologiczne rozważania. A. Hourani określił al-Sadra jako „postać ważną nie tylko w Iraku, ale w życiu całego świata szyickiego, a nawet wszystkich muzułmanów". Był zarówno wybitnym teologiem i prawnikiem, jak i aktywnym i popularnym działaczem politycznym, czym zdecydowanie różnił się od swego mistrza, ajatollaha Kho’iego. To właśnie jego charyzmat przywódczy i wpływy, jakie miał wśród społeczeństwa irackiego doprowadziły do zamordowania go przez służby specjalne. Jak pisze Samir al-Khalil, przez śmierć al-Sadra iraccy szyici zyskali wprawdzie kolejnego szahida, ale stracili osobowość, która mogła równać się z Chomeinim. Poza tym w chwili śmierci był jedynym Arabem spośród ośmiu ajatollahów będących mardża at-taklid. Odtąd ruch szyicki w kraju uległ wyraźnemu rozpadowi. W swych rozlicznych pracach teoretycznych zajmował się najrozmaitszymi aspektami doktryny muzułmańskiej: filozofią, egzegezą koraniczną, logiką, edukacją, prawem konstytucyjnym, ekonomią i bankowością muzułmańską, teorią władzy w islamie (tzw. wilajat al-fakih) i dziejami szyizmu — lista ta nie wyczerpuje jeszcze wszystkich dziedzin jego badań. Cała myśl al-Sadra opiera się na muzułmańskim przekonaniu, że Bóg jest źródłem i władcą wszystkiego, co istnieje na ziemi — przekonanie to kształtuje i przenika całą ideologię religijną, polityczną i ekonomiczną uczonego, będąc jednocześnie wezwaniem do powrotu ku czystym źródłom islamu. Wśród ważnych prac al-Sadra wymienić można opublikowaną w1959 r. monografię „Falsafatuna" ['nasza filozofia'], ale za najważniejsze dzieło al-Sadra uznawana jest dwutomowa praca „Iktisaduna" ['nasza ekonomia'], wydana w latach 1959-1961 oraz opublikowana w 1969 r. monografia o bankowości muzułmańskiej „Al-Bank al-la ribawi fi al-islam" ['bank bez lichwy w islamie']. „Iktisaduna" pozostaje najważniejszym dziełem na temat ekonomii muzułmańskiej powstałym w XX w. Opisuje ona system ekonomiczny alternatywny wobec dwóch funkcjonujących wtedy systemów — socjalistycznego i kapitalistycznego, które poddane są przez autora szczegółowej krytyce. Ze względu na siłę komunistycznych wpływów w Iraku w latach 50. i 60. szczególny nacisk położony został na krytykę systemu komunistycznego, nie tylko zresztą gospodarczego — krytyka ajatollaha dotyczy wszelkich aspektów filozofii marksistowskiej. Idee zawarte w „Iktisaduna" stały się jednym ze źródeł inspiracji dla Muzułmańskiego Frontu Wyzwolenia (FIS) w Algierii. Druga ze wspomnianych prac to analiza funkcjonowania banków w kontekście zakazów wynikających z prawa muzułmańskiego. Al-Sadr zainteresowany był także koncepcją państwa muzułmańskiego i prawa konstytucyjnego, co w jego teorii politycznej ma ścisły związek. Problemy te omówione zostały głównie w pracach „Chilafat al-insan wa-szahadat al-anbija" ['kalifat człowieka i świadectwo proroków'] oraz „Lamha fikhijja tamhidijja an maszru dustur al-dżumhurijja al-islamijja fi Iran" ['wstępne uwagi prawne o projekcie konstytucji republiki muzułmańskiej w Iranie'] wydanych w jednym tomie w 1979 r. Idee al-Sadra wywarły wpływ na rzeczywisty kształt ogłoszonej w kilka miesięcy później konstytucji Iranu.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: O kłamstwach USA i o TVN Kilka nowoczesnych sposobów przegrywania wojny

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word