Jeśli więc ktoś atakuje kobietę wskazującą na oczywisty fakt dyskryminowania kobiet w katolicyzmie, to albo jest ignorantem, albo nie jest człowiekiem dobrej woli. Wspomniana przeze mnie ignorancja wynika zapewne z faktu, iż większość wierzących i praktykujących katolików w ogóle nie czyta Biblii ani pism Ojców i Doktorów Kościoła. To samo dotyczy historii Kościoła katolickiego, czy chrześcijaństwa, powszechnie nieznanej. Brakuje więc kontekstu, w który wpisywałyby się wciąż jeszcze istniejące syndromy dyskryminacji kobiet, choćby takie jak ograniczanie aktywności kobiet w kościołach, nie dopuszczanie ich do sakramentu kapłaństwa (kobiety mogą więc przyjąć maksymalnie sześć sakramentów, mężczyźni - siedem; istnieją zatem dwa standardy, jeden dla „ludzi w pełni", drugi — dla „podludzi"), przymuszanie kobiet do większej wstrzemięźliwości seksualnej niż w przypadku mężczyzn, odbieranie lub ograniczanie wpływu kobiet na własną płodność, zakaz brania rozwodu i poukładania sobie życia na nowo z innym mężczyzną nawet w sytuacji, gdy kobieta jest maltretowana, a nawet nakłanianie jej do wytrwania w patologicznym związku rzekomo dla dobra rodziny.

Poza argumentami natury religijnej nierzadko obrońcy katolicyzmu sięgają także do argumentów z pogranicza religii i biologii. Dzieje się tak zwłaszcza, ilekroć powołują się oni na tzw. prawo „naturalne". Zgodnie z owym prawem kobieta jest redukowana do statusu samicy, której głównym zadaniem jest rodzenie. Cała reszta wydaje się w ogóle nieistotna. Ze względu na bliski kontakt matki z dzieckiem w trakcie ciąży, a także po urodzeniu dziecka, kobieta rzekomo realizuje się poprzez budowanie relacji z domownikami. Innymi słowy — jej miejsce jest w domu, w kuchni, a nie w życiu społecznym. Ponieważ nie poluje, nie zmaga się z rzeczywistością zewnętrzną, nie potrafi niczego wynaleźć. Kobieta płodzi i rodzi dzieci, mężczyzna płodzi i rodzi myśli. Problem polega na tym, iż historia wielokrotnie zadała kłam tej „naturalnej" teorii. Bo nawet jeśli kobieta realizuje się w relacjach z innymi ludźmi, to nie znaczy jeszcze wcale, że nie może się realizować także w innych dziedzinach życia. Ostatecznie kobiety-matki nierzadko pracują jako naukowcy, filozofowie, a coraz częściej również w innych zawodach, uchodzących jeszcze nie tak dawno za zawody typowo męskie.

Okazuje się zatem, iż ani argumentacja biblijna, ani prawo „naturalne" w żadnym razie nie usprawiedliwiają dyskryminacji kobiet, stanowią jedynie wysoce problematyczne próby jej usprawiedliwienia. Kościół katolicki zdaje się bowiem dopuszczać „słuszną" dyskryminację, skoro np. w KKK potępia wszelkie przejawy tylko „niesłusznej" dyskryminacji względem homoseksualistów. W końcu kobieta jest w oczach katolików kimś gorszym, niekompetentnym moralnie, bo źródłem grzechu, nad którą trzeba nieustannie roztaczać męską kuratelę, w przeciwnym razie jej i tak już nadwerężone człowieczeństwo (dopust Boży) mogłoby ulec całkowitemu wynaturzeniu. Podreperować może kobieta swoją nadwątloną kondycję „bycia-prawie-człowiekiem", poświęcając się rodzinie, ojczyźnie i Bogu. W ostatecznym rozrachunku pozostają jej w zasadzie dwie możliwości „rozwoju": zostać samicą lub świętą. Święte samice to już szczyt możliwości indoktrynacji katolickiej. To nie tylko rodząca dziewica — Matka Boska, to przede wszystkim wynoszone na ołtarze kobiety, które postawione przed wyborem: moje życie albo życie mojego dziecka-płodu, wyciągnęły z pobranych w Kościele nauk skrajne konsekwencje. Wybrały poświęcenie swego własnego życia pomne na zaczepiony w ich kobiecych sercach kult ofiary zawsze, w każdej sytuacji.

Pozostaje jedynie wierzyć, iż te krwawe igrzyska z kobietami w roli głównej kiedyś się skończą. Jest naszą powinnością moralną zrobić wszystko, co leży w naszej mocy, a czasem nawet jeszcze więcej, aby każdy przejaw instrumentalnego traktowania kobiet, ich dyskryminacji był tłumiony w zarodku, a osoby bądź instytucje, które za tym stoją, były konsekwentnie napiętnowane społecznie. Kościół nie powinien pod tym względem cieszyć się jakimiś szczególnymi przywilejami. Jeśli więc pewna kobieta, w sposób iście dyplomatyczny i subtelny, zwraca uwagę na pośrednią dyskryminację kobiet przez Kościół w Polsce, to nasze miejsce jest u boku tej kobiety.

Zobacz także te strony: Kościół i kwestia kobieca Kapłaństwo kobiet

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Bóg nie lubi kobiet Kościół i kwestia kobieca

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (53)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word