200 lat temu, z „partnerskiego" związku nauki z okultyzmem narodziła się hybryda zwana homeopatią. W jej zdefektowanym genotypie natura przypadkowo zakodowała cechę polegającą na łatwości oszukiwania opinii publicznej i mediów. Najlepszym przykładem jest fakt, że nawet „Rzeczpospolita" użyczyła jej swoich łamów (w przeciwieństwie do mojego tekstu). A ja chciałem tylko w jak najbardziej zrozumiały sposób, prezentując po kolei wszystkie założenia homeopatii, uświadomić Czytelnikom, czym jest w istocie ten wiekowy bastard. Jego opisowi nie starałem się nadać anegdotycznej lub absurdalnej formy. Po prostu — „ten typ tak ma…".

Oto tekst, którego nie opublikował red. Dominik Zdort (Rzeczpospolita — dział Opinie), wyjaśniając mi, że jest zbyt długi. Wcześniej drukowane w tym opiniotwórczym dzienniku pseudonaukowe majaczenia promujące homeopatię miały właściwą długość.

Przyczyny chorób według homeopatów

Wszystkie choroby są spowodowane przez „chroniczne miazmaty", czyli: 1) świerzb, 2) kiłę i 3) rzeżączkę. Zagrożenia stwarzane przez 2/3 spośród nich można więc łatwo wyeliminować przez stosowanie prezerwatyw. Pytanie: dlaczego homeopaci nie zalecają takiej profilaktyki? Czyżby z braku wiary w weneryczny „dogmat" Hahnemanna? Jeśli tak, to stowarzyszenia homeopatów można uważać za sekty grupujące schizmatyków.

Metodyka wykrywania substancji potrzebnych do produkcji „lekarstw" homeopatycznych. „Próby lekowe"

Opis: zdrowym ludziom podaje się różne mieszanki związków roślinnych, mineralnych lub zwierzęcych, by stwierdzić, które z nich są „aktywne" (cokolwiek to znaczy). Jak się to „stwierdza" opisuje dr E. Zygadlewicz: "One po pewnym czasie zaczynają wytwarzać objawy. Są to różne objawy psychiczne typu niepokój, pewne myśli, sny, które mogą się pojawiać. O czym te sny są — trzeba dokładnie spisać. Plus objawy narządowe: bolała mnie prawa noga, swędziało prawe ucho, coś tam zaczynało szumieć, jakieś zmiany się pokazywały, kolka, czy temu podobne objawy" („Tajemnica homeopatii", TV Polsat, 2006). Jeżeli chory cierpi na podobne objawy (np. „niepokój, kolkę i swędzenie prawego ucha") homeopata przepisuje mu substancję, która te objawy „wywołała", gdyż „podobne należy leczyć podobnym".

Obrazowy przykład wstrząsającej technologii wytwarzania „lekarstwa" homeopatycznego z substancji wykrytej w „próbie lekowej"

Widoczny na zdjęciach ^{[ 1 ]} farmaceuta demonstruje technologię produkcji jednego z „leków" przeciwko grypie. Ptasiej i świńskiej też, gdyż „lek" ten „wzmacnia układ odpornościowy" w sposób niespecyficzny. Opis: po każdym stukrotnym rozcieńczeniu wodą ekstraktu („pranalewki") z podrobów kaczki, fiolką z uzyskanym roztworem uderza się 10 razy w skórzaną poduszkę. Operację taką wykonuje się 200 razy, co oznacza 200 kolejnych setnych rozcieńczeń i 2 tysiące wstrząśnięć. Wg prostych obliczeń, po 12 rozcieńczeniach, w fiolce nie ma ani jednej kaczej molekuły. Mimo to, do czasu powstania ostatecznej formy „leku", farmaceuta będzie jeszcze 188 razy rozcieńczał wodę z wodą i 1880 razy wstrząsał tym wodno-wodnym roztworem, aż do uzyskania (obliczonego teoretycznie) rozcieńczenia „pranalewki" z wodą w stosunku 1:10⁴⁰⁰ (Wszechświat składa się z 10⁸⁰ cząsteczek). Wszystkie wstrząśnięcia roztworu, czyli „dynamizowanie" lub „potencjonowanie" (współczesna farmakologia nie zna dwóch ostatnich terminów) powinny być wykonywane osobiście przez homeopatę, gdyż jego ręka jest wówczas kosmicznym przekaźnikiem energetycznego „podpisu astralnego". Pytanie, czy „lek" homeopatyczny bez „podpisu astralnego" jest tak samo nieskuteczny, jak z gwiezdnym faksymile — jest oczywiście retoryczne.

Cel wstrząsającej technologii: „woda pamięta" — „cukier krzepi"

Dygresja: jednym z największych osiągnięć współczesnej medycyny jest terapia genowa, w której, jako nośnika informacji leczniczej (dosłownie) używa się fragmentu chromosomu zawierającego prawidłową sekwencję kwasu dezoksyrybonukleinowego — DNA.

Uzyskanie „informacji leczniczej" jest także celem producentów „leków" homeopatycznych. Jest to jednak, w odróżnieniu od DNA, informacja niematerialna, określana terminami „duchowa", „wirtualna", „elektromagnetyczna" itp. Na początku „informacja" zawarta jest w wyciągu z substancji „aktywnej leczniczo". Dopiero rozcieńczanie i wstrząsanie powoduje, iż przechodzi ona do wody, która „zapamiętuje" ją w postaci „modelu elektromagnetycznego" i „wzmacnia" proporcjonalnie do liczby wstrząśnięć. „Model elektromagnetyczny" można z wody odzyskać i zachować w cukrowych granulkach. W tym celu granulki należy zamoczyć w „wytrzęsionej" wodzie („impregnacja") i poczekać, aż woda wyparuje. Granulki staną się odtąd nośnikiem „informacji leczniczej". Impregnacji można dokonywać wielokrotnie, co wielokrotnie wzmacnia krzepkość („leczniczą") cukru.

„Model elektromagnetyczny" można także zapisać w postaci binarnej i przesłać przez Internet, np. z Paryża do Bostonu i „wpuścić" do amerykańskiej wody. Zagraniczna woda „odczyta" i „zapamięta" dwójkowy zapis „informacji leczniczej", przy użyciu której będzie można wyprodukować dowolne specyfiki. Na przykład takie: Hyoscyamus - hamuje wybuchy głupkowatego śmiechu, Calcarea phosphorica — zapobiega erekcjom w czasie jazdy samochodem, Ignatia — łagodzi wzdrygnięcia, Veratrum — zmniejsza udręczenie i żarliwość religijną.

Nie kpiąc z wstrząsającej technologii produkcji „leków" homeopatycznych zastanówmy się przez chwilę nad podstawowymi prawami nauki. Według II zasady termodynamiki informacja nie może istnieć w przyrodzie bez energii. Skąd zatem bierze się energia, która utrzymuje przez wiele lat „homeopatyczną informację leczniczą" w granulkach cukrowych? Problem do dzisiaj wydawał się nierozwiązywalny. A rzecz jest dziecinnie prosta: skoro „leczniczą informację" można przesłać przez Internet, wystarczy zainstalować na twardym dysku aplikację CDBurnerXP, przy pomocy której można wypalić potrzebne dane cyfrowe na płytce CD i utrwalić na zawsze „model strukturalny" "leku" homeopatycznego. W razie potrzeby można odtworzyć nagranie, połączyć port USB ze szklanką wody uniwersalnym kablem z męską, czteroigłową końcówką i zmusić wodę do zapamiętania „wzoru leku". Potem wystarczy zamoczyć kostkę cukru i ...życzę zdrowia.

„Rozcieńczenia homeopatyczne"

Hahnemann nie wiedział (bo nie mógł wiedzieć), że uzyskanie tzw. wysokich rozcieńczeń (np. 1:10⁴⁰⁰) jakichkolwiek substancji jest fizycznie niemożliwe. Problem ten wyjaśnia wybitny polski uczony prof. M. Kosmulski: " (...) możemy z całą pewnością stwierdzić, że roztworów o stężeniu poniżej 1 µg/dm³ nie da się w żaden kontrolowany sposób otrzymać. Nie da się również takiego stężenia zweryfikować, gdyż leży ono poza zakresem dostępnych metod analitycznych".

Oczywiste więc, że nie możemy stwierdzić, czy w roztworach homeopatycznych zawarty jest jakikolwiek składnik, czy nie. Dla homeopatów to jednak sprawa nieistotna. Opierają się oni m.in. na pracach prof. dr. hab. M. Molskiego z Zakładu Chemii Teoretycznej Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, który opisuje taki oto model działania „leku" homeopatycznego: "(...) substancja rozcieńczana transferuje swoje właściwości na rozpuszczalnik (np. wodę lub etanol), który koduje (zapamiętuje) właściwości substancji wyjściowej. Model ten bazujący na efekcie pamięci wody został zaproponowany przez zespół Jacquesa Benveniste. (...) Efekt ten przypomina znaną w mikroświecie teleportację kwantową (...). I dalej: "(...) podobny efekt może pojawić się również w układach makroskopowych, np. w procesie wytwarzania leku homeopatycznego (...).". W tym miejscu powiem tylko, że sposób wykorzystania teleportacji kwantowej do produkcji „leku" homeopatycznego jest doskonale widoczny na wyżej zamieszczonych zdjęciach; potrzebne jest tylko kontaktowe szkło powiększające i odrobina zdolności mediumicznych. Pozostałych stwierdzeń nie będę komentował, gdyż każdy, kto się tego podejmie będzie skompromitowany, jako naukowiec. Zrobiono to już zresztą na Uniwersytecie Harvarda, ale w formie kabaretowej, czyli takiej, która ściśle odpowiada wartości odkrycia zjawiska „pamięci wody".

Odkrywca „pamięci wody" na Uniwersytecie Harvarda

Za swoje prace „naukowe" guru europejskich homeopatów — J. Benveniste — otrzymał dwukrotnie od Uniwersytetu Harvarda nagrodę anty-Nobla. Zdobywca zwykłej nagrody Nobla w dziedzinie chemii, prof. D. Herschbach, tak uzasadniał w czasie uniwersyteckiej gali wybór J. Benveniste na durnia roku: „(...) przeprowadziłem podobne eksperymenty z wodą, co do której miałem pewność, że obcowała z substancjami organicznymi i może pamiętać tego rodzaju oddziaływania. Jeden z eksperymentów nagrałem i teraz chciałbym wam go odtworzyć". W tym momencie prof. Herschbach odtworzył z magnetofonu odgłos wody spuszczanej w toalecie. (Marc Abrams, IgNobel Prizes, Orion Books Ltd, GB, 2002).

Dyrektywy unijne przyczyną schizofrenii ustawodawczej i leczniczej

Homeopatię dopuszczono do stosowania w Polsce na podstawie dyrektywy unijnej. Znaczy to tyle, że względy polityczne umożliwiły wprowadzenie na polski rynek apteczny blisko 6 tysięcy „środków leczniczych" (?), które w odróżnieniu od wszystkich innych leków nie przechodzą żadnych istotnych procedur kontrolnych. W USA produkty homeopatyczne nie otrzymują certyfikatów od 1970 roku; prowadzimy więc w „tym temacie" z amerykańskim supermocarstwem 6000:0 (sześć tysięcy do zera).

Jak na razie absurdalność tej sytuacji zrozumiał jedynie senator sprawozdawca Komisji Zdrowia Rafał Ślusarz, który w trakcie 29 posiedzenia Izby Wyższej powiedział (cytuję): „...to co się dzieje z homeopatią, to w najlepszym razie szamanizm, w najgorszym - szalbierstwo" (...) „Można się zdumiewać, dlaczego wywodząca się z tradycji oświeceniowej, niejako z kultu rozumu biurokracja europejska (...) popycha nas w tym kierunku, każe nam ten obszar leczenia nie tylko tolerować, ale go promować i propagować".

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Nienaukowa Ameryka: jak naukowy analfabetyzm zagraża naszej przyszłości Homeopatyczne dowody

Zobacz komentarze (43)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Andrzej Gregosiewicz Profesor zwyczajny, kierownik Katedry i Kliniki Ortopedii Dziecięcej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie. Od 2001 roku prowadzi walkę z oszustwami leczniczymi typu homeopatii, bioenergoterapii, radiestezji i innymi rodzajami tzw. "medycyny alternatywnej". Opublikował na ten temat ponad 80 artykułów w mediach papierowych i elektronicznych. Jest „ojcem chrzestnym” akcji medialnej przeciwko homeopatii. W 2008 roku, głównie na skutek Jego konsekwentnej działalności publicystycznej oraz wygrania procesu sądowego z Izbą Gospodarczą Farmacja Polska oraz producentami "leków" homeopatycznych, rozpoczęła się szeroka debata publiczna na temat wartości leczniczych tego sposobu terapii. Jest członkiem-założycielem Klubu Sceptyków Polskich. W 2011 roku Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów, na wniosek prof. Andrzeja Gregosiewicza, rozpoczął - bezprecedensową w Europie - procedurę wyjaśniającą, czy homeopatyczny koncern Boiron (filia w Polsce) nie prowadzi praktyk niezgodnych ze zbiorowym interesem konsumentów.  Liczba tekstów na portalu: 26  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Jasnowidzenie czy ciemnomyślenie?