Pomysłowość ludzi nie ma jednak granic. W amerykańskim Salt Lake City, gabinet stomatologiczny oferuje swoim klientom...zrobienie tatuażu na zębie! Wzór może być dowolny, co więcej, jest usuwalny, tak więc przy okazji rutynowej kontroli stanu uzębienia można urozmaicać sobie emploi fundując nowe rysunki.

W sieci krąży również szereg materiałów filmowych przedstawiających zabieg tatuowania oka. Barwnik zostaje wstrzyknięty za pomocą igły do szczepień pod wierzchnią warstwę gałki ocznej. Zarówno zabieg obejmujący szereg iniekcji jak i efekt końcowy są… przede wszystkim groźne dla samego zainteresowanego (infekcje, krwotoki, blizny, przebicie oka itp.). Od komentarzy estetycznych się powstrzymam.

W parze z tatuażami często idzie piercing. Polega on na przekłuwaniu części ciała i umieszczaniu w nich kolczyków z tytanu, tioplastu czy stali chirurgicznej. Najczęściej kolczykuje się uszy, nos, język, pępek, wargi, łuki brwiowe, podbródek, ale również sutki i narządy płciowe. Kolczyki jeszcze dwadzieścia lat temu uznawane były za biżuterię typowo kobiecą, obecnie te granice uległy zatarciu. Trwa jednak różnica płci w wyborze miejsc do przekłucia. Panowie dużo częściej przekłuwają chrząstkę nosa oraz brew, panie wybierają kolczyk w płatku nosa, widoczny tylko z jednej strony, język oraz pępek. Z medycznego punktu widzenia kolczykowanie ciała jest równoznaczne jego okaleczaniu.

Niewinne kolczyki (przecież uszy przekłuwa się nawet kilkuletnim dziewczynkom) mają swoje ekstremalne odmiany: microdermale oraz tunele. Wywołują one skrajne uczucia — od wstrętu po uwielbienie. Microdermale powstają przez zrobienie w ciele otworu, w który wkręcany jest kolczyk — kulka. Tym sposobem metalową ozdobę można zamontować właściwie wszędzie — na przedramieniu, na klatce piersiowej, karku, twarzy. Tunele powstają z kolei przez wkładanie do uszu coraz grubszych kolczyków i rozpychanie dziurki lub chirurgicznie przez wycinanie tkanki. Okres gojenia tuneli może trwać nawet rok, a wielkość dziurki sięgać może 4 cm . Rozpychanie uszu wywodzi się z kultury plemion afrykańskich, australijskich, Ameryki Południowej. Były symbolem przynależności plemiennej. Z tradycji społeczeństw pierwotnych wywodzi się również zabieg skaryfikacji, który polega na wycinaniu, wypalaniu czy zadrapywaniu skóry tak, by powstał wcześniej ustalony wzór z wyrazistych blizn. Czasem do ran dosypuje się substancji barwiących, by efekt był jeszcze bardziej widoczny. Skaryfikacje to nowy trend wśród ludzi odrobinę znudzonych popularnymi tatuażami.

„Miałem kiedyś klienta, który chciał mieć skaryfikację na twarzy. Poradziłem mu, żeby narysował sobie czerwone kreski i chodził tak po mieście przez kilka tygodni, żeby zobaczył, jak ludzie będą na to reagowali i sprawdził, czy zniesie to psychicznie. Już się później nie odezwał."

(Ronald „xronix" Lachowicz) ^{[ 9 ]}

Skaryfikacja jest jedną z metod trwałej modyfikacji ciała, polega ona na drapaniu, ryciu, powierzchownym cięciu, wycinaniu, nacinaniu, lub wypiekaniu na powierzchni skóry określonego wzoru. Wzory w ten sposób otrzymane są zwykle uproszczone i nieskomplikowane, także wygląd blizn jest bardzo zróżnicowany u posiadających je osób. Powodem tych rozbieżności jest różny u poszczególnych osób proces gojenia się ran, a także indywidualny kolor skóry posiadacza tego zdobienia. Skaryfikacja w różnych kulturach pierwotnych może stanowić bardzo ważny element rytuału przejścia na przykład w okresie dojrzewania. Poprzez symbolikę w niej zawartą może określać religijne przekonania, profesję, stan emocjonalny czy pozycję w hierarchii plemiennej posiadacza wzoru. Jest to powszechne wśród Aborygenów. Skaryfikacja, jest także ważną sztuką zdobienia ciała w kręgu kultur subsaharyjskiej Afryki. Z kolei wśród ludzi Baule z Wybrzeża Kości Słoniowej, skaryfikacja jest tak ważnym wyznacznikiem przynależności etnicznej, bez tych wzorów, osoba byłaby wykluczona ze społeczności. Skaryfikacja często ma także bardziej przyziemne podłoże, na przykład estetyczne poprawienie rysów twarzy. Należy wspomnieć również o tym, że skaryfikacja w niektórych plemionach świadczy o atrakcyjności danej osoby względem płci przeciwnej. Efekty osiągnięte poprzez tę metodę zdobienia ceni się wysoko, ale sama procedura jest bolesna. To właśnie sprawia, że posiadanie blizn jest tak pożądane. Blizny świadczą bowiem o wysokiej tolerancji na ból. Osoba o całym ciele pokrytym zabliźnionymi wzorami cieszy się zazwyczaj wysokim prestiżem, bowiem w wielu kulturach, skaryfikacja służy jako symbol siły, męstwa i odwagi zarówno mężczyzn jak i kobiet. W rezultacie, blizny budzą podziw społeczeństwa.

Sztuka skaryfikacji nieustannie się zmienia i ewoluuje, zmienia się jej także funkcja w społeczeństwie. Do niedawna była charakterystyczna tylko dla kultur pierwotnych i można ją było znaleźć w prawie każdej kulturze plemiennej. Stosunkowo od niedawna pojawiła się we współczesnym świecie zachodniej kultury, jako forma osobistej ekspresji.

Dziś sztuczny ogon. To się sprzeda. Co jeśli pojawi się możliwość posiadania prawdziwego ogona? Potencjał tkwi w manipulacjach w okresie prenatalnym lub implantach; nauka powszednieje, tanieje, łamie dotychczasowe tabu.

Hinduskie bóstwo Hanuman, oddany sługa Ramy.

Co ciekawe zapominamy, że człowiek posiada ogon. Zawsze. (Nie)stety „ludzki ogon" jest częścią zalążka kręgosłupa i pojawia się wyłącznie między 4. a 8. tygodniem ciąży (mierzy około jednej szóstej wielkości zarodka). Ponad 70 dni po zapłodnieniu, gdy embrion osiąga długość ponad 4 cm , ogon nie jest już widoczny, następuje jego częściowy zanik, ponadto zarastają go zalążki pośladków. Ogon. Niekiedy na świat przychodzi dziecię ze szczątkowym ogonem. Ma to miejsce wcale nie tak rzadko, statystycznie raz na tysiąc noworodków. To tzw. „ogon miękki", pozbawiony kręgów, zawiera tylko naczynia krwionośne, mięśnie i nerwy (aczkolwiek udokumentowano przypadki, gdzie ogony posiadały chrząstki lub kręgi). Zazwyczaj, zaraz po urodzeniu, ową zbędną pozostałość po ewolucji usuwa się. Mieszkający w Bengalu Zachodnim (Indie) Chandre Oram znany jest z powodu 33-centymetrowego ogona. Dzięki niemu dla wielu stał się przedmiotem kultu jako wcielenie bóstwa Hanuman. Istotny jest też uśmiech losu w postaci daty narodzin. Otóż Oram urodził się w dniu znanym jako Rama Navami, czyli urodziny legendarnego hinduskiego króla Ramy uważanego za wcielenie Boga. Orama odwiedza dużo osób liczących na błogosławieństwo. Niektórzy wierzą, że po dotknięciu jego ogona można wyzdrowieć z ciężkich dolegliwości. Hindus ustanowił sanktuarium ku czci Hanuman. Co ciekawe, według lekarzy mężczyzna nie posiada ogona, lecz wrodzone wady rozwojowe znane jako rozszczep kręgosłupa. Prawdziwy, atawistyczny ogon rozwija się jako przedłużenie kości ogonowej, podobnie jak ogon psa lub małpy; ogon Orama wydłuża się z jego lędźwi. Odmówił wszelkich interwencji chirurgicznych. Przez ogon wiele kobiet odrzuciło jego oferty małżeństwa. Mimo to dzielnie deklaruje: „Zdecydowałem się poślubić kobietę, która zaakceptuję mnie i mój ogon, albo będę nadal kawalerem jak Hanuman" {P10|http://en.wikipedia.org/wiki/Chandre_Oram (2012)}.

Każdy z nas miał niegdyś ogon... 

Niektórzy go zachowują.

Niektórzy, chcąc upodobnić się do zwierząt sięgnęli po wszystkie dostępne sposoby ingerencji we własne ciało.

Erik Sprague (ur. 12 czerwca 1972 r.) znany jako The Lizardman (człowiek-jaszczurka; swego czasu spekulowano, że planuje przeszczep ogona) ^{[ 11 ]}. Od trzeciego roku życia jest miłośnikiem jaszczurek. Przemianę w gada rozpoczął od rozszczepienia, jako jeden z pierwszych, języka. Poza tatuażami na całym ciele odwzorowującymi kształt łusek, tunelami i piercingiem, zdecydował się na spiłowanie zębów oraz wszczepienie nad każdym łukiem brwiowym pięciu teflonowych implantów (do roku 2004 wydał na body morphing łącznie ponad 21,5 tys. USD). Obiecuje, że na tym się nie skończy. Trzymam za słowo i nawet nie śmiem wątpić...W roku 1999 rozpoczął wyjazdowe pokazy własnego programu rozrywkowego, z takimi atrakcjami jak łykanie ognia, leżenie na gwoździach czy wypuszczanie strzałek z nosa.

Dennis Avner (27 sierpnia 1958 — 05 listopada 2012) dorastając wśród plemion Ameryki Północnej, pod wpływem ich wierzeń (ponoć inspirował się Huronami) postanowił przemienić się w totemiczne zwierzę — tygrysa. Zakładam, że twórcy tych internetowych newsów mylą gatunki; tygrysy nie występują w Ameryce Północnej, typuję jaguara). Ten nieżyjący już programista komputerowy zostanie zapamiętany, przynajmniej przez wielbicieli rekordów, jako Człowiek — Kot, a raczej Stalking Cat (Tropiący Kot), jak wolał siebie nazywać. Przez ponad 20 lat przechodził rozmaite zabiegi, operacje. Przekształcanie ciała zaczął od wytatuowania się, następnie zaostrzył uszy i rozszczepił górną wargę. Dodatkowo wszczepił sobie silikonowe implanty w brwi, policzki oraz w przegrodzie nosa. W celu osiągnięcia bardziej spektakularnego efektu, nosił soczewki kontaktowe, doczepione wąsy, pazury, a także wydłużone kły. By móc poczuć się jak prawdziwy kot, do pleców przyczepiał sobie również ogon, który reagując na ruchy jego nóg, poruszał się w trakcie chodzenia. Został nawet wpisany do Księgi Rekordów Guinessa jako najbardziej zmodyfikowany człowiek świata.

Zobacz komentarze (9)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Krzysztof Pochwicki Nauczyciel, publikował w piśmie "Gameranking", współpracuje z miesięcznikiem "21. Wiek" (członek zespołu redakcyjnego). Autor książki "Cywilizacja traw". Pióro do wynajęcia.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 14  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Maciej Giertych, Ewolucja, dewolucja, nauka – uwagi krytyczne