Niewola awiniońska

Od 1309 r. Kościół zachodni jest uzależniony od Francji. Wszystko zaczęło się od starań Bonifacego VIII (1294-1303) o dalsze umacnianie władzy duchownej i budowania jej przewagi nad władzą świecką, które to starania doprowadziły do konfliktu z królem Francji Filipem IV Pięknym. Papież Klemens V osiadł w Awinionie, jako marionetka króla francuskiego. Po niewoli egipskiej i babilońskiej przychodzi czas na awiniońską

Wielka Schizma Zachodnia

Jednak nie niewola awiniońska miała być najgorszym upadkiem politycznym papiestwa. Najgorsze przyszło po powrocie Grzegorz XI do Rzymu. W roku 1378 pojawiło się dwóch rywalizujących ze sobą papieży. Kiedy obrano Urbana VI (1378-89) wybór ten nie spodobał się Francuzom, którzy byli przyzwyczajeni przez lata „niewoli awiniońskiej" do wpływania na politykę papiestwa. Obrali więc swojego papieża, Klemensa VII (1378-97). Rozpoczęła się Wielka Schizma Zachodnia, która miała zapoczątkować rozłam w Kościele katolickim na najbliższe 40 lat. Papieże popierani przez Francję rezydują w Awinionie, popierani przez Anglię, cesarstwo i ich sojuszników zasiadają w Rzymie. Upadł autorytet Kościoła, który jest coraz bardziej krytykowany za odchodzenie od chrześcijańskich norm moralnych. Bezpośrednio z tymi wydarzeniami wiązał się ostateczny upadek idei uniwersalizmu.

Trójca papieska

W 1409 r. zebrał się sobór reformatorski, który postawił sobie za cel zlikwidowanie schizmy. Niestety owe „reformy" pogorszyły tylko sprawę. Sobór obrał papieżem Jan XXIII (tak, dwukrotnie występuje to miano w dziejach papieskich, gdyż tego Kościół oficjalnie nie uznaje). Jednak urzędujący papieże nie okazali się skorzy do zrzeczenia się władzy. Tak więc nadal w Rzymie siedział Grzegorz XII (w dzisiejszym papieskim spisie oficjalnym tylko ten z trojga jest uznawany), zaś w Awinionie Benedykt XIII. Sytuacja ta utrzymała się przez 8 lat. Podobny przypadek miał miejsce w wieku XI, Henryk III zdetronizował w roku 1046 trzech istniejących papieży. Jan XXIII przed objęciem tiary zdeprawował ponoć w Bolonii 200 wdów i dziewic, uprawiał stosunki kazirodcze, do których przyznał się na soborze w Konstancji.

Sobór w Konstancji (1414-1418)

Na soborze w Konstancji skazano na śmierć przez spalenie Jana Husa (1415 r.) i Hieronima z Pragi (1416 r.), co wywołało krwawe starcia w Czechach. Przy okazji nakazano wykopanie kości Wiklifa, pochowanego przed 30 laty, oraz ich publiczne spalenie

Na sobór zjechało aż 718 kurew ^{[ 1 ]}, których profesja papiestwu nie wydawała się „biblijnie niepoprawna", co udowodnili opodatkowaniem tejże (budowali sobie za to mosty w Rzymie). O dziwo, obecnie mamy jakiś dziwny regres w tej kwestii. Skalę zapotrzebowania Kurii na prostytutki można zauważyć poprzez porównanie ich liczby w dwóch włoskich miastach: Wenecji oraz Rzymu. Jak podaje historyk Will Durant, ok. XV w. zagęszczenie prostytutek wynosiło: Wenecja — 1 na ok. 26 osób, natomiast w Rzymie jedna przypadała na ok. 13 osób.

Polski delegat na sobór — Paweł Włodkowic — broni poglądu, że pogan nie należy nawracać siłą, dowodził w De potestate papae, że papież nie może nadawać ziem barbarzyńskich najeźdźcom prowadzącym podbój i chrystianizację tychże, mocą swej decyzji. Niestety nie potraktowano jego apelów poważnie. Teoria Włodkowica odżyła w okresie podbojów Nowego Świata

W 1417 zlikwidowano Wielką Schizmę Zachodnią, obierając jednego papieża Marcina V. Schizmę udało się zlikwidować dzięki staraniom soborów, toteż zdawało się, iż to one zaczną odgrywać odtąd decydującą rolę w Kościele. Tak się jednak nie stało, papiestwo szybko zdołało podźwignąć się z upadku, od soboru w Bazylei papieże zdołali sobie podporządkować sobory.

Sobór w Bazylei

Lata 1431-1449 to okres kolejnej schizmy w Kościele katolickim. W 1432 r. sobór w Bazylei uchwalił tezę o wyższości soboru nad papieżem oraz przywrócił wybór kanoniczny biskupów z wykluczeniem wpływów papieskich. Na takie dictum soboru papież, Eugeniusz IV (1431-1447), zareagował charakterystycznie: urządził własny sobór w Ferrarze, a bazylejski ogłosił nieważnym. Ostatni antypapież w historii Kościoła, Feliks V, sam złożył urząd.

Pius II (1458-1464), ojciec dwojga dzieci, zapewniał króla czeskiego, powołując się na św. Augustyna, że bez uporządkowanego systemu burdeli, Kościół nie może istnieć.

Sykstus IV (1471-1484) był skłonny do najdzikszych ekscesów seksualnych. Popierał budownictwo przybytków nierządu, sam też je fundował. Wprowadził podatek od uprawiania prostytucji (roczny dochód od kurew wynosił 80.000 dukatów). Machiavelli pisał o nim:"Papież ten był pierwszym, który dowiódł jak wielka rozporządza władzą i ile spraw, które później okazały się błędne, można ukryć pod płaszczykiem papieskiego autorytetu". Pedofil.

Panowanie ojca i syna: papież Aleksander VI (1492-1503) — wyjątkowo amoralna bestia, prowadził życie zbyt rozwiązłe nawet w relacji do dość rozluźnionego pojęcia o moralności, jakie panowało w owej epoce; oraz kardynał Cezare Borgia (jego syn — rozpustnik i morderca). Aleksander VI przywdział purpurę jako dwudziestosześciolatek z nadania swojego stryjka, Kaliksta III (1455-1458). Przed tym prezentem krewnego przyszły papież nie miał żadnych święceń kapłańskich, co więcej, nie wykazywał najmniejszych zainteresowań sprawami religii. Przybył do pałacu watykańskiego z czwórką spłodzonych wcześniej dzieci. Swego najstaszego syna mianował dowódcą wojska papieskich. Oddawał się tam nieustannie grupowym i najbardziej dzikim orgiom (także w kręgu rodzinnym). Współżył ze swoją córką Lukrecją (swoim ciałem służyła poza tym braciom i kolejnemu papieżowi) . Podobnie jak jego poprzednik leczył się ssąc mleko kobiet po porodzie. Razem ze swoim synem Cezarem i córką Lukrecją organizowali orgie z kilkudziesięcioma prostytutkami jednocześnie. W 1493 zaraził się syfilisem. Nosił maskę zakrywającą zeszpeconą twarz. Rok przed śmiercią, w wieku 72 lat, spłodził ostatnie w swoim długim życiu dziecko. Na łożu śmierci (wypił omyłkowo truciznę przeznaczoną dla pewnego kardynała) obok papieża siedziały prostytutki, a jego ręce w śmiertelnych konwulsjach ściskały ich piersi.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Czasy reformacji Potrydenckie zwarcie szyków

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (4)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto