Pod mur uczelni podjechała ciężarówka załadowana długimi stalowymi rurami. Głośno trzasnęły otwierane burty naczepy i ładunek z łoskotem zwalił się na kamienną nawierzchnię ulicy. Słowa zafurczały i nabrały nowego wigoru. „Czy nie przekraczam sensownych granic interpretacji dźwięków, których znaczenia nie rozumiem, czy nie daję się aby uwieść egzotycznej świeżości nieokrzesanej cudzoziemszczyzny?" — zawahał się. „Wszak prostym pracownikom fizycznym zazwyczaj nie przydaje się a priori waloru błyskotliwej elokwencji".

Profesor przerwał tok wywodu i podszedł do okna. Popatrzył z wysokości pierwszego piętra na robotników kręcących się wokół ciężarówki, która zatrzymała się u wylotu zaułka, przy którym stał zabytkowy budynek uniwersytetu. Dwóch z nich właśnie wyładowywało młoty pneumatyczne. Pokręcił z niedowierzaniem głową. - Impossibile — mruknął.

Obrócił się z godnością i nie dając po sobie poznać wzburzenia kontynuował wykład.

Po kilku minutach przestrzeń auli wypełnił wibrujący huk młotów rozbijających bruk. Profesor zamilkł. Zdjął okulary i popatrzył bezradnie na audytorium. Oczy rozszerzyły mu się ze zdziwienia.

Najbliżej siedzący, obdarzony nieskazitelną urodą filmowego amanta acz niezbyt mądrym wyrazem twarzy osobnik, pochylony ku swojej koleżance, szeptał jej coś do ucha. Wywoływało to u dziewoi z trudem powstrzymywane parsknięcia, które świadczyły o tym, że oboje świetnie się bawią. Rząd dalej jakieś urodziwe dziewczę robiło sobie makijaż. Zapatrzone w lusterko różowej puderniczki poprawiało sobie image małego, zgrabnego noska, na którym jeszcze gdzieniegdzie spod warstwy pudru wyzierały niesforne piegi. Wbił w nią spojrzenie bazyliszka. Poczuła na sobie jego wzrok; ręka przez chwilę znieruchomiała, po czym zniecierpliwionym ruchem głośno zatrzasnęła puzderko. Odwzajemniła groźne spojrzenie i ostentacyjnie wpatrując się w bezczelnego łosia zadziornie przekrzywiła głowę. Kiedy podniósł oczy ku dalszym rzędom, dostrzegł skupienie, jednak skierowane nie na niego, tylko tablety i laptopy, dzięki którym większa część sali przeniosła się w wirtualne przestrzenie forów społecznościowych. Reszta ziewała okrutnie.

W pewnym momencie odniósł wrażenie, że śni koszmar pedagoga. W rzędzie najwyższym trwał turniej karciany, a sąsiedzi z niższej ławy, odwróceni do katedry tyłem, z natężoną uwagą śledzili kolejne wyjścia graczy.

Niezwykłe podejrzenie jak błyskawica przeszyło jego umysł; odwrócił głowę w stronę tłumacza tak szybko, że poczuł gorąco na karku.

— Czy to jest Uniwersytet św. Filipa?

Rudy pączek popatrzył na profesora. Przez chwilę myślał, że uczony żartuje.

— Tak — w głosie jego zabrzmiało tak szczere zdumienie, że uczony nabrał smutnej pewności. Przez chwilę miał nadzieję, płonną niestety, że jakimś niezrozumiałym zbiegiem okoliczności trafił przez przypadek do akademii wychowania fizycznego albo może nawet, strach pomyśleć, szkoły biznesu.

Zamknął na chwilę oczy, nabrał powietrza, po czym wypuścił je powoli przez zaciśnięte usta. Wreszcie zwrócił się do tłumacza:

— Proszę zamknąć okno.

Tłumacz wykonał polecenie. Hałas zmienił barwę, ale nie stał się ani trochę mniej dokuczliwy. Było jasne, że kontynuowanie pracy w tych warunkach jest niemożliwe. Właściwie mógł przerwać wykład. Okoliczności w pełni by to usprawiedliwiły. Ale myśl o dezercji — jego, który uważał się za spadkobiercę najlepszych tradycji włoskiej nauki i ambasadora wielkiej kultury śródziemnomorskiej — wydała mu się niedorzeczna.

Przyszło mu w pewnym momencie na myśl pytanie, co go pokusiło, by przyjeżdżać do tego dziwnego, odległego kraju. Odrzucił je szybko i wziął się w garść.

— Cosi non va — wyszeptał. Tak nie może być.

Powiedział kilka słów do asystentki i dziewczyna wyszła z sali. Po kilku minutach wróciła z wiadomościami z frontu robót.

— Będzie wymiana rur. Nic się nie da zrobić — oznajmiła z rezygnacją.- Niente da fare.

Bambi uśmiechnął się łagodnie, ale w jego oku pojawił się błysk szaleństwa. Już miał poprosić o bardziej szczegółowe wyjaśnienia lecz w tej samej chwili w drzwiach pojawił się jeden z budowlańców, w brudnych dżinsach i poplamionej pomarańczowej kamizelce drogowca.

— O co chodzi? — zapytał zdziwionym tonem, przyglądając się z zainteresowaniem fantazyjnej fryzurze uczonego. Na widok kolczyka uśmiechnął się krzywo.

— Gdyby panowie zechcieli poczekać godzinkę z tym kuciem, profesor mógłby dokończyć wykład — wyjaśnił pojednawczo tłumacz.

Robotnik wyjął zapałkę, którą żuł w kącie ust.

— Aaa, wykład — wydawało się przez chwilę, że przebłysk zrozumienia zagościł na wymiętej twarzy, na której zachowało się wspomnienie rozkoszy alkoholowego raju. — Nie ma takiej opcji. Płacą nam za dzieło, nie godziny — oznajmił krótko.

Przybysz popatrzył na wyświetlane na ekranie zdjęcie i zaciekawiony podszedł do rzutnika.

— Kurde — oświadczył z rozbawieniem przypadkowy gość wykładu. — Takie cóś to tera tylko w muzeum.

Z nonszalancją światowca wsadził lewą rękę w kieszeń spodni a prawą zaczął ruszać suwakiem podajnika slajdów. Zaklekotały przeźrocza, na ekranie jedne po drugich rozbłysły kolorowe zdjęcia pałaców, plafonów i rzeźb. Profesor jęknął, zamachał rękami i rzucił się w jego stronę cedząc słowa wywołujące rumieniec u tłumacza. Gość, skonfundowany nerwowym gulgotaniem kapłana wielkiej sztuki przestał bawić się urządzeniem. Wychodząc posłał profesorowi obrażone spojrzenie.

Niebawem huk stał się jeszcze potężniejszy. Ekipa porzuciła prace rozpoczęte u wylotu ulicy i przeniosła się pod okna sali wykładowej. Głębokiemu basso continuo młotów wtórował teraz przeraźliwy kanon dwóch pił tarczowych tnących stal.

Wobec takiego rozwoju sytuacji profesor, przekrzykując łomot, poprosił asystentkę, żeby skontaktowała się z rektoratem.

Tymczasem sala całkiem straciła zainteresowanie tym, co dzieje się na katedrze. Panienka w czerwonym wdzianku sennie wsparła brodę na ręce opartej o pulpit i obserwowała śmiesznego człowieka ze staroświeckim epidiaskopem z wyrazem bezbrzeżnego znudzenia.

— Człowieku, jak masz karo, dokładasz karo. — W ostatnim rzędzie trwała nauka brydża.

Niesłychane. Porzucił okop stoików i ruszył do straceńczej szarży na porażającą swym ogromem twierdzę Ciemnogrodu.

— Attenzione! — krzyknął donośnie i zaklaskał, próbując zwrócić na siebie uwagę.

Sala odpowiedziała mu gromkimi brawami, gwizdami i radosnym wyciem.

Zawrzało. Szum zbieranych ubrań, plecaków i toreb, zgiełk głośnych rozmów, tupot nóg i salwy śmiechu zagłuszyły krzyki profesora. Ktoś śpiewał „Zawsze spoglądaj na jasną stronę życia". Studenci ruszyli do wyjścia.

Wtedy zdał sobie sprawę z tego, że zaiste potężny i nieokiełznany stał się żywioł ignorancji, że właśnie przekracza ową niewidzialną granicę, oddzielającą ład od chaosu i że to on — Giovanni Salvatore Bambi — jest ostatnią instancją zdolną zapobiec katastrofie: profanacji świętego refugium klasycznej sztuki. W teatralnym akcie desperacji, rozkładając szeroko ręce, własnym ciałem zablokował drzwi.

*

Kiedy rektor w towarzystwie kilku policjantów przybył na miejsce, technicy wykonywali właśnie dokumentację fotograficzną. Na średniowiecznym kamieniu posadzki korytarza ujrzał leżącą, popękaną marmurową figurę, jako żywo przypominającą wzorcowy posąg cesarza Augusta. Od razu rozpoznał rysy słynnego wykładowcy.

Koroner wykonał już swoją pracę. Trzymając plastikowy kubek z kawą w jednej ręce a drugą w kieszeni, trzecią robił notatki w notesie, który dzierżył w czwartej. Piątą przywitał się z rektorem.

— Skamieniał z oburzenia — wyjaśnił ściszonym głosem i wysiąkał nos w chusteczkę, którą wyciągnął szóstą dłonią.

Rektor przez dłuższą chwilę w skupieniu kontemplował niezwykły artefakt.

— Czyż to nie piękne?… — w zamyśleniu potarł potężną, kwadratową szczękę boksera zasnutą cieniem dwudniowego zarostu. — Oto sztuka po raz kolejny zakreśliła formę życia nadając mu ostateczny, ponadczasowy kształt. — Westchnął refleksyjnie. Rozpakował listek gumy do żucia a błyszczący papierek cisnął na podłogę.

Igor Mitoraj, „Światło Księżyca", fot. Rick Eisenmenger

Zobacz komentarze (9)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word