Dziś jednak sytuacja uległa zmianie. W Indonezji rozkwita kurs wymierzony w neokolonializm. Po upadku Suharto prezydentem został Abdurrahman Wahid, lider Nadlatul Ulama, który przeprosił, że jego organizacja wzięła udział w masowych mordach komunistów. Indonezja wyzwolona spod kolonializmu i neokolonializmu potencjalnie mogłaby się stać lepszym wyborem niż biedna oddzielność państwowa. Naturalnie jest to ewentualność czysto teoretyczna i obliczona na długą perspektywę historyczną. Obecnie podziały są zapewne zbyt mocne. Być może w następnym pokoleniu czas zaleczy rany i pojawi się pozytywny nurt społeczno-polityczny dążący do „naturalnej geograficznie" jedności z resztą wysp Archipelagu.

Indonezja a Polska

Indonezja jest niezwykle pouczającym przykładem funkcjonowania nowej formy kolonializmu, która narodziła się po II wojnie światowej na zgliszczach dawnego kolonializmu. Jest to przykład ciekawy także religijnie: pokazuje bowiem niejednoznaczną, powikłaną rolę religii w funkcjonowaniu tych reżimów. Zawsze jest to rola niezwykle istotna, choć niejednoznaczna. Pokazuje ona w indonezyjskim przykładzie, że religia nie jest ani dobra ani zła sama w sobie, tylko jest wykorzystywana jako narzędzie — zarówno do rzeczy złych, jak i dobrych.

Religia islamska została najpierw wykorzystana do obalenia władz nowej i słabej republiki. Później stała się narzędziem obalenia reżimu neokolonialnego.

Religia katolicka jako religia mniejszości stała się kuźnią kadr nowego reżimu i narzędziem zakulisowego podboju muzułmańskiego państwa. Niemniej jednak w jednej z prowincji tego państwa, która została podbita siłą, to właśnie religia katolicka stała się ośrodkiem emancypacji.

Wydawanie jednoznacznych sądów ocennych i absolutyzowanie znaczenia religii poza jej aktualnym kontekstem społeczno-historycznym — to jest interes reżimów neokolonialnych. Warto więc myśleć niezależnie, by nie być pożytecznym idiotą. Religia nie istnieje jako „mistyczne ciało" — tylko poprzez ludzi, z ich wadami i zaletami.

1. Flaga Indonezji — odwrócona Polska

Historia Indonezji jest dla nas o tyle ważna, że Polska obecnie jest również klasycznym państwem neokolonialnym. Forma rządów jest tutaj kwestią zupełnie drugorzędną, gdyż stałą cechą reżimów neokolonialnych jest fikcyjność ustroju. Dobrze oddał to minister Sienkiewicz: „państwo polskie istnieje tylko teoretycznie". Nie można bagatelizować tych słów. To są bez wątpienia najważniejsze słowa całej tzw. afery podsłuchowej. Wspólne są natomiast zjawiska zakulisowe tych reżimów: drenaż zewnętrzny kraju oraz olbrzymia korupcja polityczna.

Nasza specyfika polegała na tym, że nasza neokolonia budowana była już z perspektywy doświadczenia z innymi koloniami. Dlatego właśnie u nas ułożono sprawy w ten sposób, że patronem polskiej neokolonii został od początku Jan Paweł II. Dzięki temu religia w Polsce nie stała się siłą antykolonialną, lecz w większości (z pewnością zwłaszcza na jej szczytach) — sojusznikiem neokolonializmu. W efekcie w społeczeństwie nie wytworzyły się silne ośrodki społeczne zorientowane antykolonialnie. Przynajmniej w pierwszych 25 latach.

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (6)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto