Na naczyniach krwionośnych nie kończą się organiczne funkcje siarkowodoru. Dalej mamy siarkowodór w układzie nerwowym. Wyniki badań sugerują, że może on regulować wrażliwość obwodów nerwowych na bodźce i ułatwiać komunikację między neuronami, a tym samym sprzyjać uczeniu się i zapamiętywaniu. Siarkowodór podwyższa też poziom glutationu w komórkach nerwowych, czyli przeciwutleniacza, który chroni je przed stresem oksydacyjnym. Poziom glutationu maleje z wiekiem.

Jeszcze bardziej intrygująco przedstawiają się funkcje energetyczne, związane z regulacją metabolizmu, czyli procesów chemicznych związanych z wytwarzaniem i wykorzystywaniem energii w organizmie.

U myszy, którym podano małe dawki siarkowodoru nastąpiło spowolnienie metabolizmu, częstość akcji serca spadła o połowę, zwierzęta przechodziły w stan zbliżony do hibernacji. Po podaniu myszom 80 ppm siarkowodoru, ich zapotrzebowanie na tlen po 5 minutach spadło o połowę, zaś wydalany dwutlenek węgla — o 60%. Po kilku godzinach ich poziom metabolizmu spadł o ok. 90%, a liczba ich oddechów na minutę spadła ze 120 do 10. Po 6 godzinach wyprowadzono je z hibernacji siarkowodorowej, po czym ich metabolizm i temperatura ciała wróciły do normy.

Dochodzimy tutaj do największej zagadki siarkowodoru: czy może on być kluczem do długowieczności najbardziej skomplikowanych organizmów? Badania wykazały, że jest on regulatorem starzenia w organizmach prostszych, takich jak Caenorhabditis elegans, czyli gatunek nicienia, który jest organizmem modelowym we współczesnej genetyce, także w zakresie badań nad mechanizmem programowanej śmierci komórki (apoptozy). Schemat tego procesu jest jednakowy u większości organizmów wyższych, w tym człowieka. Kilka już badań z ostatnich lat potwierdziło, że odpowiednie aplikowanie siarkowodoru wydłuża życie tych nicieni o 70%.

Czyż nie jest to fascynujące, że ta śmiercionośna substancja naszych organizmów może kryć w sobie tajemnicę naszej śmiertelności?

Jeżeli tak jest, to tajemnica ta zapewne jest bardzo skomplikowana, gdyż wszystko sprowadza się do sposobu regulacji poziomu siarkowodoru w bardzo różnych częściach naszego organizmu, gdyż psuje się on zarówno od nadmiaru, jak i niedoboru H2S. Przykładowo, nadmiar siarkowodoru w trzustce zabija komórki beta, które produkują insulinę. Efekt: cukrzyca. Możliwa terapia: przytłumienie „fabryczki" siarkowodoru w trzustce.

Człowiek: fenomentalna biogazownia

Siarkowodór w energetyce naszych organizmów powstaje jako efekt beztlenowego rozkładu białek zawierających siarkę. Cuchnie jak zgniłe jaja.

Nasz organizm to niesłychanie złożona i efektywna bio-elektrownia. Nasza kultura techniczna stara się rozwikłać mechanizmy energetyczne naszych organizmów, by następnie je syntetyzować w naszym otoczeniu społecznym: jest to transfer z układów organicznych do układów społecznych.

Coraz popularniejsze biogazownie czyli fabryki biogazu, oparte są na analogicznym procesie fermentacji biomasy, jaka zachodzi także w naszych organizmach. Fermentacja biomasy tworzy gazy energetyczne, które mogą napędzać nasze maszyny lub poszczególne układy naszego organizmu. Biomasę, którą wrzucamy w nasz układ trawienny nasza multielektrownia zamienia na energię. Pewna część tego procesu uchodzi przez nasz „komin" jako gazy jelitowe, które są mieszaniną kilku rodzajów biogazów z naszego układu trawiennego.

Trzeba podkreślić, że nasze pierdzenie to tylko resztka wytwarzanych przez nasz organizm gazów jelitowych. Większość jest absorbowana do krwiobiegu, czyli jest naszą energią.

Kilka lat temu amerykańscy badacze z Uniwersytetu Pennsylwania skonstruowali elektroniczną maszynę pierdzącą. Chodzi im o opanowanie technologii zamiany dwutlenku węgla z atmosfery na energetyczny metan.

Jesteśmy prawie najbardziej skomplikowaną bioelektrownią w przyrodzie. „Prawie" — dlatego, że jeszcze bardziej złożoną formą bioelektrowni jest zapewne układ wszystkich form życia na ziemi. Cały ekosystem to najbardziej złożona bioelektrownia służąca „proliferacji życia". W tym kontekście najbardziej zideologizowani ekolodzy odgrywają rolę „konserwatystów systemowych", walczących z nieuniknionymi zmianami, gdyż wydaje im się, że niezachowanie aktualnego status quo jest 'groźne dla Matki Ziemi'.

Bąk — śmierdzące tabu

'Kulturalne' określenie wydalanych gazów jelitowych: „wiatry", sugeruje ich atmosferyczny skład, tymczasem bąk to nie tyle poruszenie powietrza, co „aktywność wulkaniczna" w powietrzu. ^{[ 2 ]}

Nasze pierdzenie to istna poezja chemii organicznej: wydalamy w ten sposób nie tylko azot czy dwutlenek węgla, ale i typowe wyziewy wulkaniczne (siarkowodór, metanoitiol) czy gaz towarzyszący złożom węgla (metan) i ropy naftowej (siarkowodór).

Wulkany zawsze fascynowały ludzi. W dawnych czasach ich aktywność opisywano w formie mitów. Według mitologii greckiej Posejdon w pościgu za gigantem Polyvotisem, oderwał trójzębem fragment wyspy Kos i rzucił w giganta grzebiąc go na zawsze. W ten sposób powstała wysepka Nisyros z czynnym wulkanem pośrodku. Gigant wciąż próbuje oddychać i wydostać się spod wyspy, stąd trzęsienia i warczenie dochodzące z wnętrza ziemi. W czasach chrześcijańskich powstał tu mit o zamieszkującej górę Błogosławionej Pannie Marii z Jaskini.

Pierdzenie fascynowało nie mniej, choć główną karierę zaczęło robić w kulturze od Oświecenia. Wcześniej nasze siarkowe wyziewy musiały się kojarzyć z jakąś namiastką diabelską w nas. Marcin Luter w swojej książce antypapieskiej zawarł ilustrację na której niemieccy chłopi pierdzą na papieską bullę zionącą ogniem i siarką.

Już w czasach antycznych pierdzenie w towarzystwie uchodziło za zachowanie naganne. Niemniej jednak cesarz Klaudiusz (41-54) znany jest z tego, że gdy dowiedział się o mężczyźnie, który się pochorował od wstrzymywania gazów w czasie uczty, zamierzał ogłosić edykt zezwalający w interesie zdrowia publicznego swoich poddanych na pierdzenie przy stole — nie tylko ciche, ale i głośne ^{[ 3 ]}.

Od tego czasu poczyniliśmy znaczące postępy w oswajaniu bąków, jakkolwiek póki co znacznie częściej są one kanwą naszego humoru aniżeli badań. Najbardziej znaną współczesną komedią o pierdzeniu jest francuski film Kapuśniaczek, w którym solidne gazy jelitowe dwóch głównych bohaterów były sygnałem sprowadzającym UFO z planety Oxo. Sporo tutaj chemii. Kapuśniak wzmacnia nasze bąki, gdyż kapusta to roślina bogata w siarkę. Według mitów główki kapusty powstały z łez Likurga, którego bóg wina Bachus ukarał za zniszczenie winnicy. Woń w czasie gotowania kapusty to właśnie zapach siarki. Tym niemniej kapusta jest bardzo zdrowa (m.in. poprawia stan naszych włosów, skóry i paznokci). Z kolei Oxo to pewna grupa alkoholi, powstających naturalnie w procesie fermentacji cukrów i innych węglowodanów, które są wykorzystywane m.in. do produkcji sztucznych środków zapachowych. Alkohole Oxo obecne są naturalnie także w feromonach królowych pszczół miodnych, gdzie odpowiadają za sygnał do skupienia się robotnic wokół królowej. ^{[ 4 ]}

Bąk ma działanie dokładnie przeciwne. Skupiska ludzi wokół nas skutecznie rozprasza. Wypuszczamy ich około 14 dziennie. Niemniej jednak skład bąków i ich sposób uwalniania się są nader zróżnicowane, zależne zarówno od tego co wrzucamy jako wsad biomasowy w nasz układ energetyczny, jak i od żyjątek naszego jelita.

Większość z nas (mieszkańców zachodniego świata) nie wygazowuje na zewnątrz najcenniejszego składnika biogazu, czyli metanu. Pewna część populacji wydala także metan. Odpowiedzialne są za to mikroby metanogeniczne flory bakteryjnej z rodziny archeowców, czyli mikroby, które w procesie oddychania wydalają metan: Methanosphaera stadtmanae i Methanobrevibacter smithii. Osoby takie mogą podpalić swoje bąki, które zapłoną na błękitno. Nie wiem czy wydalacze metanu to bardziej „błękitna elita" czy raczej oznaka pewnych problemów, lecz z pewnością mają większy wpływ na globalne ocieplenie niż ci, którzy z gazów cieplarnianych wydalają tylko dwutlenek węgla. Zdroworozsądkowo rzecz ujmując, wydalanie metanu może się kojarzyć z „rozrzutnością energetyczną" systemu, w którym coś pracuje nie do końca optymalnie. Ciekawe jest, że nowe badania pokazują, że osoby z nadwagą mają w swojej florze więcej Methanobrevibacter smithii. Dodajmy do tego jeszcze, że jeśli oboje rodziców wydala metan, to ich dzieci mają 95% szansy na to samo. (Facts on Farts).

Tekst o siarkowodorze zacząłem od tragedii ośmiu osób w szambie. Biorąc pod uwagę dualną naturę tego gazu dla naszego życia, wypada go zatem zakończyć na komedii. Oto nieco poezji naszego wielkiego komediopisarza, Aleksandra Fredry — „O pierdzeniu":

1. Pierre-Thomas-Nicolas Hurtaut. L'art de péter. En Westphalie, [i.e. Paris]: Chez Florent-Q, rue Pet-en-Gueule, au Soufflet., MDCCLXXVI [1776]

Zobacz komentarze (5)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto