Niemcy (jako potomkowie Franków) są chrześcijańskie od 496 r. Pierwszym Niemcem na tronie papieskim był Grzegorz V (996-999) z Saksonii. Kolejno po nim w Watykanie zasiadali:

• Klemens II (1046-1047) — Suitger z Saksonii

• Leon IX (1049-1054) — Brunon z Alzacji

• Wiktor II (1055-1057) — Gebhard

• Stefan IX (1057-1058) — Fryderyk z Lotaryngii

W XI-nasto wiecznych Niemczech (pod Henrykami II i III), w czasie bezkrólewiów, jedność państwa opierała się przede wszystkim "na infułach i pastorałach" i na wojskach biskupich. Henryk II trzymał w uległości panów świeckich głównie przez biskupów, którym to oddawał w zarząd całe hrabstwa.

W 1349 roku mieszkańcy Brukseli, Frankfurtu, Moguncji i Kolonii zabijali wszystkich napotkanych Żydów twierdząc, iż w ten sposób wypełniają wolę Boga.

W roku 1525 wybuchła Wojna Chłopska. Miała ona również charakter antyklerykalny. Chłopi skarżyli się na daniny i podatki nakładane na nich przez ludzi Kościoła, którzy byli zarazem arystokracją ziemską. Zbuntowani chłopi, rozwścieczeni z powodu tyranii biskupów, kapituł katedralnych i opactw, splądrowali siedemdziesiąt klasztorów w Turyngii i pięćdziesiąt dwa klasztory we Frankonii.

Prusy fryderycjańskie

Okres panowania światłego Fryderyka Wielkiego sprzyjał tolerancji wyznaniowej. Sam monarcha, traktujący religie jako system mitów, był oddanym orędownikiem wolności religijnej, przyczyniając się tym samym znacznie do wzrostu potępi i znaczenia Prus do których zewsząd napływały ofiar prześladowań religijnych. Na ogół byli to ludzie o szerokich horyzontach i umiejętnościach. Swoim potencjałem wzmacniali nową ojczyznę — Prusy. Dobrze będzie zapoznać się z poglądami na sprawy wyznaniowe:

"Katolicy, luteranie, reformowani, żydzi i wiele innych sekt chrześcijańskich mieszka w tym państwie [Prusach] i żyje w zgodzie: jeśli zbyt gorliwy władca opowie się po stronie jednego z tych wyznań, na początku utworzą się stronnictwa, wybuchną spory, pomału zaczną się prześladowania i wreszcie wyznawcy religii prześladowanej opuszczą ojczyznę, tysiące istot ludzkich wzbogaci sąsiadów swą liczbą i swymi umiejętnościami [...] Wszystkie religie, jeśli się je zbada, opierają się na systemie mitów, mniej lub bardziej absurdalnym…" (1752 ^{[ 1 ]})

***

Parlament II Rzeszy Niemieckiej w latach siedemdziesiątych uchwalił ustawy o wydaleniu z terytorium państwa jezuitów oraz o wprowadzeniu ślubów cywilnych.

Defregger — biskup ludobójca

W roku 1968 nominację biskupią otrzymał dotychczasowy kanclerz kurii monachijskiej — Matthias Defregger. W rok później prasa światowa (w tym i polska) ujawniły jego wstrząsający życiorys. Okazało się, że duchowny w czasie II wojny światowej służył w Wehrmahcie w randze kapitana. W 1944 r. znalazł się wraz ze swym oddziałem piechoty w małej włoskiej miejscowości Filetto w Abruzzach. Działała tam silna włoska partyzantka antyniemiecka. W czasie jednej z potyczek z partyzantami oddział Wehrmahtu poniósł duże straty. Naczelne dowództwo nazistowskie armii okupacyjnej we Włoszech wydało wówczas rozkaz pacyfikacjiwioski. Zagłada ludności dowodził osobiście kapitan Defregger. Jego podkomendni spalili wszystkie budynki i wymordowali niemalże całą ludność cywilną, nie szczędząc nawet kobiet ciężarnych i dzieci. Po wojnie kapitan Defregger wstąpił do seminarium duchownego w Monachium. W pracy duszpasterskiej wykazywał tyleż sprawności i energii co dawniej w mordowaniu ludzi. Szybko awansował. W 1968 r. kardynał Juliusz Doepfner wysunął jego kandydaturęna biskupa pomocnika. Watykan do nominacji się przychyli, mimo, że dla jego władz nie było tajemnicą dawna przeszłość kandydata (jezuici zbierają wszystkie dane o kandydatach na urzędy kościelne, które są przechowywane w ogniotrwałej kasie Sekretariatu Stanu).

Defregger, aby załagodzić sytuacje, przybył do Rzymu, zamierzał udać się do miejscowości, której ludność 24 lata wcześniej wymordował i odprawić tam mszę przebłagalną. Władze Watykanu wybiły mu z głowy podobne pomysły, obawiając się jeszcze większego skandalu. Wszak ludność mogła nie być chętna do udzielenia rozgrzeszenia mordercy, mogło dojść do samosądu. Biskup morderca został zmuszony do odbycia dłuższych rekolekcji zamknięty w nieznanym klasztorze.

Zobacz także te strony: Biuletyn Neutrum, Nr 1 (24), Styczeń 2002

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wojny religijne we Francji Kościół francuski

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto