To jest clue nazistowskiego antykomunizmu.

Hitler chlipie w Mein Kampf, że Żydzi nie będą w stanie utrzymać wspaniałej potęgi germańskiej Rosji, że zaprzepaszczą wielowiekowy projekt imperialny Germanów. Co więcej, celowo ją niszczą: „W przeciągu paru lat [Żydzi w Rosji] usiłowali eksterminować wszystkich tych, którzy reprezentowali inteligencję narodową." Przyznać trzeba uczciwie, że w tych najgorętszych pierwszych latach bolszewizmu, które stały się tak trudne dla rosyjskich Niemców, na czele aparatu terroru stał nie Żyd, lecz Polak Dzierżyński, były działacz „Serca Jezusowego".

Skoro Hitler uważał, że element państwowy tworzyli w Rosji zeslawizowani Germanie, to jego największe pretensje do bolszewizmu wydają się polegać na tym, iż za jego pomocą Żydzi podstępnie weszli do Rosji, by zniszczyć jej germańskie jądro.

Marksizm został stworzony przez dwóch niemieckich ideologów, jako instrument supremacji niemieckiej w Europie. Rewolucja Październikowa 1917, przeprowadzona w 400. rocznicę rewolucji luterańskiej, była niemieckim projektem budowy Lebensraum. Lenin został przywieziony ze Szwajcarii przez terytorium okupowane przez Niemców — w zaplombowanym pociągu. Jego działalność — w tym m.in. główny organ bolszewickiej propagandy, dziennik „Prawda" — była w znacznej mierze finansowana przez sztab niemieckiej armii oraz skarb Cesarstwa Niemieckiego. ^{[ 3 ]} Celem Lenina stało się nie tylko wycofanie Rosji z wojny przeciwko Niemcom, ale i oddanie im kluczowych gospodarczo terenów. Od razu po objęciu władzy zaczął dążyć do pokoju z Niemcami „za wszelką cenę", wbrew większości komunistów. Początkowo był przegłosowywany, lecz udało mu się w końcu uzyskać większość, w oparciu o którą zapisał Niemcom ich Lebensraum: na mocy Traktatu Brzeskiego z 3 marca 1918 bolszewicka Rosja oddała Niemcom większość gruntów rolnych europejskiej części Rosji, Pribałtikę, Białoruś, Ukrainę oraz Kaukaz. Łącznie Lenin przekazał Niemcom: 33% gruntów rolnych, 30% przemysłu oraz 90% kopalni węgla Rosji! Jedynie klęska Niemiec na froncie zachodnim zapobiegła temu przejęciu.

Lenin, który w 1918 chciał z Niemcami pokoju za wszelką cenę, w 1919 zapragnął wojny za wszelką cenę z Polską. We wrześniu 1920 w czasie przemówienia na IX Konferencji Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików) tak ją uzasadnił: „[stwierdziliśmy], że gdzieś pod Warszawą znajduje się nie centrum polskiego rządu burżuazyjnego i republiki kapitału, ale centrum całego współczesnego systemu imperialistycznego, oraz że okoliczności pozwalają nam wstrząsnąć tym systemem i prowadzić politykę nie w Polsce, ale w Niemczech i w Anglii. Tym samym stworzyliśmy w Niemczech i Anglii zupełnie nowy odcinek rewolucji proletariackiej, walczącej z ogólnoświatowym imperializmem…" Podbój Polski miał stanowić według Lenina klucz do sukcesu całej rewolucji — poprzez połączenie Rosji i Niemiec.

Projekt ten zakończył się klęską w bitwie pod Warszawą 1920. W tym samym roku powstała partia nazistowska, na czele której w 1921 postawiono agitatora niemieckiej armii, Adolfa Hitlera, który rozpoczął realizację nowego niemieckiego projektu opartego na nowym, uaktualnionym odczytaniu Marksa i Engelsa...

Główną poprawką, jaką Hitler wprowadził do marksizmu była instytucja fuhrera, czyli wodza, za którym wszyscy mają podążać. Projekt bolszewicki nie udał się Niemcom, bo za dużo tam było frakcyjności od samego początku. Problemem była zatem ograniczona sterowność ruchu.

Gdy udało się Hitlerowi zdobyć władzę w Niemczech, nie zamierzał się bezczynnie przyglądać „niszczeniu" Rosji przez Żydów. Operacja Barbarossa z 1941 to nie tyle był projekt podboju Rosji, co „wyzwolenia" Rosji i Europy od Żydów.

Holocaust wiąże się dziś z atakiem Niemiec na Polskę w 1939, co jest błędne. Po wkroczeniu Wehrmachtu do Polski, Niemcy nie zamierzali likwidować Żydów, przynajmniej nic na to nie wskazywało, planowali ich wysiedlenie z Europy. Pierwsze co zrobili naziści w Polsce z Żydami, to zaczęli organizować Judenraty czyli żydowski samorząd podległy administracji nazistowskiej, który zaczął od zbierania i rejestrowania Żydów, a docelowo miał wspierać proces wysiedlenia. W 1963 roku Hanna Arendt, jedna z najsłynniejszych żydowskich myślicielek XX wieku, oskarżyła Judenraty o współodpowiedzialność za Holocaust: „Dla Żydów rola, jaką przywódcy żydowscy odegrali w unicestwieniu własnego narodu, stanowi niewątpliwie najczarniejszy rozdział całej tej ponurej historii." W istocie jednak jest to myślenie ahistoryczne. W 1939 roku Żydzi nie mieli powodów obawiać się najgorszego, skoro sami naziści tego nie planowali. Planowali wysiedlenie Żydów z Europy.

Po upadku Rzeczypospolitej Żydzi stracili swoją przybraną ojczyznę i wraz z innymi polskimi emigrantami zaczęli napływać do innych krajów europejskich. W efekcie na Zachodzie zaczął odżywać antysemityzm. W XIX w. najmocniej zaistniał we Francji, czyli właśnie tam gdzie napłynęła największa fala imigrantów z Rzeczypospolitej. Do tego francuskiego antysemityzmu Engels odniósł się z pełnym zrozumieniem, pisząc w liście do Paula Lafargue z 22 lipca 1892: "Zacząłem rozumieć francuski antysemityzm, gdy zobaczyłem jak wielu Żydów o polskich korzeniach lecz z niemieckimi nazwiskami zaczęło się wszędzie wtrącać, roszcząc sobie prawa do wszystkiego i naginając ku sobie opinię publiczną w ville lumiere [Paryżu]".

W roku 1885 Niemiec Paul Anton Bötticher posługujący się francuskim nazwiskiem Paul de Lagarde, antysemita i antysłowianin, w artykule „O najbliższych obowiązkach niemieckiej polityki" sformułował koncepcję wysiedlenia europejskich Żydów na Madagaskar, czyli świeżo zdobywaną francuską kolonię.

Wobec rosnącego antysemityzmu Europejczyków sami Żydzi zaczęli się rozglądać za nową ojczyzną, co znalazło wyraz w powołaniu w 1897 ruchu syjonistycznego. Syjoniści proponowali migrację Żydów do Palestyny, Ugandy lub Kenii. Herzl brał również pod uwagę Madagaskar.

Z inicjatywy Wielkiej Brytanii w latach 20. XX w. prowadzono osadnictwo żydowskie w Palestynie, co jednak zostało przerwane wobec niezadowolenia ludności arabskiej.

W latach 30. XX w. Wielka Brytania, Francja oraz Niemcy postulowały wysiedlenie Żydów na Madagaskar. W 1936 roku ukazał się w „Deutsche Allgemeine Zeitung" artykuł Heinricha Tegtmeyera, domagający się przyznania Madagaskaru Polsce, aby mogła tam ona osiedlić miliony swoich Żydów. W roku 1937 Francja wyraziła gotowość przekazania Madagaskaru Polsce — pod warunkiem, że będzie tam przesiedlać europejskich Żydów. Często się dziś oskarża władze II RP, jakoby miały realizować hasło „Żydzi na Madagaskar", co jest tezą całkowicie bałamutną. To główne potęgi Europy Zachodniej naciskały na wysiedlenie Żydów z Europy i chciały, by to Polska zajęła się tym problemem, bo to głównie polscy Żydzi ekspandowali w Europie. Czy Polska mogła sobie pozwolić na otwarte odrzucenie takich nacisków? W 1924 Hitler pisał, że Polska jest całkowicie zależna od Francji. Przesadzał, ale zależność gospodarczo-polityczna młodego państwa polskiego była oczywiście realna (tak jak i dziś żaden polski rząd nie jest w pełni suwerenny w swoich decyzjach). Polska więc pomysł podjęła, upatrując w tym początkowo dobrej okazji do sprytnego przejęcia od Francuzów „królestwa Beniowskiego" jako polskiej kolonii. W 1937 na Madagaskar udała się polsko-żydowska ekspedycja mająca zbadać możliwości osadnicze. Orzekła ona, że można osiedlić na Madagaskarze 5-7 tys. rodzin żydowskich. Innymi słowy Polacy odpowiedzieli, że nie zamierzają realizować zachodniego planu wysiedlenia Żydów z Europy.

W efekcie już w 1938 Niemcy i Francuzi zaczęli dyskutować projekt Madagaskar pomiędzy sobą, bez udziału Polaków. Po ataku Niemiec na Polskę, naziści przystąpili do koncentrowania oraz rejestrowania Żydów. Jak podaje Peter Longerich w książce Holocaust (Oxford University Press), intencją tych działań było wysiedlenie Żydów na Madagaskar lub Syberię. W owej pierwszej fazie Niemcy przystąpili jednocześnie do niszczenia narodu polskiego poprzez egzekucję 65 tys. przedstawicieli inteligencji, nauczycieli i duchowieństwa.

W maju 1940, wbrew swoim doradcom wojskowym, Hitler uderzył na Francję. Miała ona Madagaskar. Tuż przed szybkim poddaniem się Francji i utworzeniem przez nią rządu kolaboracyjnego w Vichy, naziści ogłosili Plan Madagaskar, czyli projekt wysiedlenia wszystkich Żydów europejskich. 15 sierpnia 1940 Eichmann ogłosił 4-letni plan deportacyjny, Reichssicherheitshauptamt: Madagaskar Projekt, zakładający przesiedlenie na Madagaskar 1 mln Żydów rocznie. Polskie Judenraty były pierwszym etapem owego planu, gdyż według nazistowskich projektów Żydzi mieli otrzymać na Madagaskarze taki sam samorząd, pozostający pod nadzorem niemieckim.

Wysiedlanie 1 mln Żydów rocznie to gigantyczne przedsięwzięcie. W latach 20. Brytyjczycy osiedlili w Palestynie kilkadziesiąt tys. Żydów. W latach 30. Francuzi planowali wysiedlić na Madagaskar 10 tys. Żydów. By wysiedlić tam milion rocznie potrzebna jest największa flota Europy - brytyjska flota handlowa. Bezpośrednio po ogłoszeniu Projektu Madagaskar Hitler atakuje Wielką Brytanię z zamiarem pozyskania zaplecza logistycznego dla madagaskarskiego projektu. Porażka Luftwaffe w Bitwie o Anglię w październiku 1940 kończy jednocześnie projekt Madagaskar.

Hitler podejmuje wówczas alternatywny projekt: wysiedlenie Żydów na Syberię. Wiązał się on z atakiem na ZSRR, którego Hitler wcześniej nie planował: 15 czerwca po łatwym pokonaniu Francji, wydał rozkaz zredukowania Wehrmachtu ze 156 do 120 dywizji. Dopiero opór Anglii sprawił, że Hitler postanowił zaatakować Rosję. Plan ataku został podpisany przez Hitlera 18 grudnia 1940 i rozpoczął się latem 1941. Operacja ruszyła z zapasem paliwa na trzy miesiące, czyli najpewniej w takim okresie spodziewano się rozbić ZSRR. Gdy i ZSRR, wbrew oczekiwaniom, stawił opór, naziści porzucili projekty wysiedlenia Żydów z Europy jako niewykonalne logistycznie. Dopiero wówczas podjęto decyzję o masowej fizycznej eksterminacji ludności żydowskiej. Miało to miejsce prawdopodobnie ok. 3 miesiące od ataku na ZSRR, kiedy w Babim Jarze na Ukrainie przeprowadzono pierwszą wielką zagładę Żydów. Oficjalnie plan „ostatecznego rozwiązania" czyli fizycznej eksterminacji Żydów został zatwierdzony 20 stycznia 1942 roku. Dopiero wtedy obozy koncentracyjne zamieniły się w obozy zagłady.

Zobacz komentarze (25)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto