Bardziej kontrowersyjnym problemem jest feminizacja męskich form, np. w zawodach (nowotwory takie jak „teolożka", „psycholożka", „antropolożka" itp.) Uważam to jednak za przykład zbędnej ideologizacji języka. Barbara Stanosz uważa to za „feministyczną odmianę zabobonnej wiary w magiczne właściwości słów". Polecam interesujący tekst Katarzyny Paprzyckiej: Feministyczny głos przeciw feminizacji form męskich („Zadra", w druku).

Gorąco polecam zapoznanie się z powszechnymi błędami językowymi, Zasadami używania przecinka w zdaniu oraz serwisem Polszczyzna wydawnictwa PWN.

Jakość językowa tekstów publikowanych w serwisach internetowych jest dla mnie papierkiem lakmusowym wiarygodności, rzetelności i profesjonalizmu internetowych redakcji i redaktorów. Dodajmy, że dbałość o język nie jest li tylko imperatywem etycznym redaktora, ale i wymogiem prawnym. Przytoczmy odpowiednie regulacje ustawy z 26.1.1984 r. Prawo prasowe:
Art. 12. 1. Dziennikarz jest obowiązany: (...) dbać o poprawność języka i unikać używania wulgaryzmów.
Art. 25. 4. Redaktor naczelny odpowiada za treść przygotowywanych przez redakcję materiałów prasowych (...). Jest również obowiązany do dbania o poprawność języka materiałów prasowych oraz przeciwdziałania jego wulgaryzacji.

Internetowe zasady edycyjne

Forma odesłań do książki. Forma źródła (w wypisie bibliograficznym lub w przypisie) dla książki: Autor (imię ograniczamy zawsze do inicjału), tytuł, (wydawnictwo — niekoniecznie, na ogół w publikacjach profesjonalnych się nie podaje), miejsce i rok wydania oraz strona. Przykład poprawny:

J. Kowalski, Metody sadzenia ogórków, Warszawa 1995, s. 230.

W dokładnie takiej formie należy wypisywać na końcu literaturę wykorzystaną przy pisaniu (oczywiście bez stron). Podanie przy cytacie samego nazwiska powinno być stosowane tylko wyjątkowo, zasadniczo należy podawać dokładne pochodzenie fragmentu, aby można było go odszukać. Przy kilku cytatach z tej samej pozycji książkowej nie trzeba podawać pełnego opisu — wystarczy autor, op.cit., strona. Przykład:

Kowalski, op.cit., s. 300.

Jeśli cytaty następują bezpośrednio po sobie, dla drugiego wystarczy notka: Tamże (względnie Ibidem czy Ibid.). i strona:

Ibidem, s. 301.

Jeśli w danym fragmencie oparliśmy się na różnych częściach jakiejś pozycji i trudno jest jednoznacznie sprecyzować konkretne strony, wówczas korzystamy z passim, co znaczy: „w różnych miejscach":

J. Kowalski, Metody sadzenia ogórków, Warszawa 1995, passim.

Kowalski, op.cit., passim.

Kowalski, passim.

Dwa pierwsze przykłady odsyłają rozproszenie do jednego dzieła tego autora, przykład trzeci — do różnych jego dzieł, jeśli powoływaliśmy różne pozycje autora.

Czasami powołujemy się na jakiś tekst autora zawarty w pracy zbiorowej zbiorowej już to w czasopiśmie, już to książce. Opis cytatu wygląda wówczas następująco:

J. Kowalski, Zarys metod sadzenia ogórków, „Miesięcznik Ogrodnika", nr 2/1995, s. 23.

J. Kowalski, Zarys metod sadzenia ogórków, [w:] tegoż, Metodologia pracy ogrodnika, Inowrocław 2001, s. 199.

J. Kowalski, Zarys metod sadzenia ogórków, [w:] J. Obirek (red.), Świat ogórków, Inowrocław 2001, s. 199.

Zwracam uwagę na formę zapisu tytułu: tytuły nieperiodyczne (zarówno książek, jak i artykułów) zapisuje się z zastosowaniem kursywy; tytuły periodyczne (np. czasopism) — z cudzysłowem.

Forma odesłań hipertekstowych. Odesłanie hipertekstowe możemy dodać wstawiając bezpośrednio link pod fragment, wyrażenie lub słowo w tekście. Jeśli natomiast ma to być odesłanie z jakimś opisem, zwłaszcza w przypisie, wówczas link jest wstawiany pod tytuł lub nazwę określonej strony.

Tak jest nieprawidłowo:
Cyt. za: http://www.gene-watch.org/genewatch/articles/16-4lewontin.html

Tak jest prawidłowo:
Cyt. za: R.C. Lewontin, The DNA era, „GeneWatch", 16 (4), 2003.

Ewentualnie w formie skróconej:
Cyt. za: R.C. Lewontin, The DNA era.

Zasadniczo niepożądane jest pozostawianie „gołych" linków.

Dwukropek ma się łączyć z wyrazem poprzedzającym, właśnie tak:

Myślnik nie może przylegać do wyrazu — tak poprzedzającego, jak i następującego. Tak jest źle-

Cudzysłowy i nawiasy zawsze przylegają odpowiednio: do wyrazu poprzedzającego (jeśli kończy fragment w nawiasie lub w cudzysłowie) lub następującego (jeśli ów wyraz zaczyna fragment).

Kropki, przecinki i średniki przylegają zawsze do wyrazu poprzedzającego. Jeśli zapisujemy imię osoby za pomocą inicjału, po kropce powinna być spacja (np. A.R. Nowicki, ale nie: A. R. Nowicki lub A.R.Nowicki). Separatorem dziesiętnym jest przecinek, a nie kropka (3,14 a nie 3.14).

Apostrof stosujemy wtedy, gdy wyraz obcojęzyczny kończy się samogłoską niemą (np. software’u, Voltaire’a), w innym przypadku odmiana jest w języku polskim (casusu, Blaira).

Nie stosujemy skrótów wyrazów na ogół pisanych w całości, np. według (wg), głównie (gł.), minimalnie (min.). Ale stosujemy skróty dla wyrazów czy fraz na ogół pisanych w skrótach, takich jak na przykład (np.), między innymi (m.in.), i tak dalej (itd.) itd. Skrót „strona" zapisujemy jako „s.", a nie „str.". Między nim a cyfrą powinna być spacja (s. 200), lecz między elementami skrótu kilku wyrazów — nie (czyli p.n.e. a nie p. n. e.; m.in. a nie m. in., itd.). Skrótowce odmieniane zapisujemy z łącznikiem (np. PRL-u, a nie PRLu czy tym bardziej PRLU lub PRL'u; PAN-ie a nie PANie).

Daty piszemy według następującego standardu: 26.5.2005. (a nie np.: 26 maja 2005 roku; 26 V 2005 czy 26.05.2005).

Jeśli cyfra ma być liczebnikiem (pierwszy, drugi), musi być zapisana z kropką. Liczebniki w formie cyfrowej na ogół w typowych artykułach są nieuzasadnione, lecz jeśli są już stosowane, to nie piszemy ich jako np. „2-gi", „2gi" czy "2", lecz „2."

W tekście absolutnie nie możemy stosować pisma rozstrzelonego (np. s ł o w o), gdyż stwarza to duże prawdopodobieństwo „przełamania" wyrazu na dwa wersy. Z tego samego względu wielocyfrowych liczb nie zapisujemy z odstępami (np. 100 000 zł). Piszemy je łącznie, a jeśli chcemy zadbać o przejrzystość, zamiast spacji można wstawić kropkę (np. 100.000 zł). Wreszcie też na tej samej zasadzie skróty r. [rok] lub w. [wiek] piszemy łącznie z liczbą — zapobiegnie to ich rozstrzeleniu międzyliniowemu. Piszemy więc tak: 1979r., XXw.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Felietony, głupku! Złodziejstwo intelektualne. Prawo autorskie w Internecie

Zobacz komentarze (30)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto