Nie ulegajmy własnym duchowym słabościom, błądzeniu, wadom oraz złym środowiskowym, edukacyjnym, politycznym i duchowym wpływom na nas osób i kościołów błądzących i kłopotaczących. — Poznajmy istotę i cechy kościoła prawdosławnego dobra i mądrości, szanujmy życie swoje i innych, przyjmując go do własnej, świadomej praktyki kultowej.

Dla życia należytego potrzeba nam kierować się stosowną wiedzą, umiejętnościami, mądrością i dobrą wolą takiego życia — tam gdzie tego brakuje, jest życiowe kłopotaczenie, ból i narzekanie, i dlatego potrzeba dobrych misji, pobożności, wychowywania, a i przymusu wobec życiu temu szkodzących.

Tam gdzie jest to chciane i sensowne, słusznym jest tworzenie środowiskowych, gminnych, miejskich, dzielnicowych prawdosławnych gron kościelnych, dla możliwości wspólnotowego spełniania dobrych dla siebie dzieł kultowych, dla możliwości korzystania z potrzebnych danym społecznościom zdrowych posług kultowych, dla poczucia mnogiej współobecności w kulturze życiowej racjonalnie dbalszej z ludźmi w tym podobnymi.

Już nie musimy i nie powinniśmy bezradnie tkwić w egzystencjalnym i wyznaniowym zagubieniu, niejakim „zdrowym rozsądku", czy biernym bałwochwalstwie; być kultowo otumanianymi, wykorzystywanymi i frustrowanymi w różnych kłopotackich gronach kościelnych; bezkrytycznie, w swej kultowej bezsilności, czy interesownie podporządkowywać się takim gronom — wiedza o Bogu Rzeczywistym i praktyka kultowa według jego kościoła, skutecznie wyzwala nas od tego, wyposaża w zdolność jego właściwego pojmowania i traktowania, i sprawia nam należyte spełnienie i zadowolenie kultowe, doskonali całe nasze życie.

Wiedzmy, że pomyślność naszego życia zależy od pobożności treściwej i zdrowej, nie od jałowych modlitw i kłopotackiego postępowania.

Przyszłość kościoła człowieczego, naszej kultowej kultury duchowej, jest nie w dalszej złości ludzi wobec siebie, niechęci, nierozumieniu się, nietolerancji, utrudnianiu sobie życia, wykorzystywaniu się, okradaniu, zabijaniu, niszczeniu swych dóbr i modleniu się do kultowych atrap o to, by nie tylko zawsze nam to litościwie wybaczyły, ale też wspaniałomyślnie miłościwie przyjęły w poczet wiecznie nieśmiertelnych i bezwzględnie szczęśliwych mieszkańców raju (nie liczmy na to chociażby dlatego, że przeliczono się z tym już niejednym terminem). Nie polepszymy swej pobożności wiernym trwaniem w kultowych imaginacjach, oglądając się na bogów nieistniejących, złorzecząc i złoczyniąc sobie nawzajem w ich imieniu — polepszymy ją, bardziej zwracając się w sposób prawdosławny i mądrystyczny do Boga nam Rzeczywistego, urządzając swój los rzeczowym, prawym i zdrowym wysiłkiem. — Liczmy na to, że: takie będziemy mieć i zawsze królestwo życiowe, jakie my ludzie sami sobie urządzimy.

Bogiem Rzeczywistym wszystkich ludzi, zawsze i wszędzie,
jest dobro i mądrość.
W nich jest nasza siła i pomyślność losu
— niech zawsze będą z nami,
a chronią przed kłopotactwem i wszelkim złem.

W naszej pobożności posługujmy się prawdą i mądrością,
czyńmy tym nasze dusze zdrowymi,
a życie właściwym i owocnym.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Doktryna kościoła prawdosławnego Wiedza racjonalna i niepokorna

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word