Obrzęd u Pueblo związany z pierwszą miesiączką — w zależności od możliwości fizycznych dziewczynki — był naszpikowany różnymi drobnymi rytuałami i przyjemnościami, sprawianymi kobiecie przez innych członków społeczności, którzy cieszyli się z jej nowego stanu. Najbardziej znanym obrządkiem jest Kinaaldaá ^{[ 4 ]}, który praktykuje się u Nawahów. Taką samą nazwę nosi obraz, który jest specjalnie na tą okazje usypywany.

Ceremonia okresu dojrzewania zazwyczaj trwa cztery noce, a ostatnia cała noc jest poświęcona śpiewom. Masuje się wtedy ciało dziewczyny zmieniającej się w Kobietę. Nawaho, zgodnie z legendą wierzą, że Zmieniająca Się Kobieta stworzyła Świętych Ludzi i cztery pierwotne klany. Była matką bohaterskich bliźniąt, które uwolniły świat od potworów. Poprzez przejście od młodości do starości i ponownie do młodości, symbolizowała cztery pory roku. Była pierwszą kobietą, która dostąpiła szczęścia uczestniczenia w obrzędzie Kinaaldaá. Dziewczyna w okresie (fr.) menarche ma zatem zemleć pewną ilość kukurydzy; każdego ranka o świcie biegnie w kierunku wschodzącego słońca i poddaje się ceremonialnemu myciu głowy. Kulminacyjnym punktem obrzędu jest symboliczne wpisanie jej w obręb świata. Starszy człowiek usypuje przed nią kolorowy obraz z piasku, jednocześnie instruując, co oznaczają kolejne symbole na obrazie (por. Hyjek, s 147-149). Jeżeli podczas tych ceremonii pada deszcz lub zbiera się mgła, znaczy to, że dziewczyna otrzymuje „znaki" od mitycznego świata, który szykuje dla niej pewną wizję. Być może otrzyma nowego ducha opiekuńczego lub coś ważnego wydarzy się w jej życiu. Ma to związek z kreacją świata wg Nawaho i roli kobiety w jego tworzeniu, a także z wykorzystywaną przez nią mocą (medyczną), jaką potrafi leczyć lub zabijać. Moc ta jest ofiarowana jej przez Księżyc (stąd też określenie czasu menarche „fazą księżycową") i nazywa się potocznie „twórczą, nadprzyrodzoną energią". Wszystko zależy teraz od wizji i przekazu, jaki przygotowały dla młodej kobiety duchy (patrz Lincoln).

Chłopcy natomiast, przechodzą w swoim młodzieńczym życiu kilka inicjacji, w zależności, do jakiego życia chcą się przygotować, jakie postawili sobie cele. Dziewczęta bez względu na odgrywaną rolę w społeczeństwie nie mają przymusu przechodzenia przez inicjacje.

Chłopcy w wieku sześciu, ośmiu lat muszą być wprowadzeni do Stowarzyszenia Katcina ^{[ 5 ]} lub do Stowarzyszenia Powamu. Podczas wprowadzania do Stowarzyszenia Katcina symbolicznie dotyka się cztery razy rózgami nowicjuszy; jest to symbol chłostania. U Zuni ponownej inicjacji poddaje się chłopców między jedenastym i czternastym rokiem życia. Symbolicznie chłoszcze się ich po raz drugi i wtajemnicza w kult zamaskowanych Katcina. Od tej pory chłopiec staje się członkiem kivy swego ceremonialnego ojca (por. Hyjek, s. 165). W końcu jednak przychodzi także chwila w życiu młodzieńca, która oznacza wkroczenie w dorosłość.

Młodzieńcy, którzy przechodzą inicjację z racji wkraczania w dorosłość mają okazję poznać po raz pierwszy „moc" szałasu pary. Temperatura w szałasie dochodzi zwykle do 100şC. Do rozgrzanych kamieni, które leżą pośrodku kolistego szałasu (przypominającego kształtem skorupę żółwia) kapłan sypie zioła i substancje płynne oraz opowiada o mitycznych istotach, które przybywają do szałasu i ofiarowują swoje moce człowiekowi, a także chcą usłyszeć modlitwę dziękczynną (patrz Michalik, 1995b).

Od tej pory mężczyzna ma prawo oczyszczać się w szałasie pary przed każdym ważnym wydarzeniem czy z „ochoty serca". Kobieta także może uczestniczyć w szałasie pary. Jednak kobieta, co miesiąc oczyszcza się naturalnie. Jeśli jednak czuje potrzebę i chęć „obcowania" z duchami w ten sposób, uczestniczy w ceremonii.

To, co dzieje się podczas obrzędu, jest chronione tajemnicą. Każdy przeżywa pewien uświęcony stan, który zachowuje dla siebie. W środku szałasu, człowiek doznaje „spotkania". Doświadczenie czasu jest „nie doświadczalne". Po prostu nie istnieje. Na zewnątrz szałasu toczy się zupełnie inne życie, które nabiera „znaczenia" po jego opuszczeniu. Podczas szałasu pary powraca się do wnętrza Matki Ziemi, oczyszcza się z toksyn i walczy z samym sobą. W ten sposób buduje się duchową bazę świadomości, nabiera sił, a także uświadamia sobie swoje słabe punkty i próbuje je dzięki temu wzmocnić.

Ta świadomość daje podstawy do pielęgnowania tak pięknej tradycji, nie tylko przez rdzennych jej twórców, ale również otwarte i wrażliwe osoby z zewnątrz, nie koniecznie na terenie rezerwatu w Południowo-Zachodniej części Ameryki Północnej, ale nawet tu w Polsce.

Bibliografia:

1. Benedict R. (2002). Wzory kultury, przeł. Jerzy Prokopiuk, Warszawa.
2. Głowacka M. D. (1995). Droga Pokoju Indian Hopi i inne tradycje, „Zielone Brygady", nr 15.
3. Głowacka M. D. (1999). The Concept of Hikwsi in Traditional Hopi Philosophy, przekład własny,"American Indian Culture and Research Journal", nr 2/32.
4. Hyjek M. (2002). Za ścianą wigwamu. Życie rodzinne Indian Ameryki Północnej, TIPI, Welichowo.
5. Lincoln B. (1991).Emerging from the chrysalis, Rituals of Women's Initiation, przekład własny, New York Oxford.
6. Michalik L. (1995a). Indiańskie święte liczby, „Kay
   s ochi", nr 5/32.
7. Michalik L. (1995b). Ścieżka Mocy, „Kay
   s ochi", nr 3/29.
8. Nietzsche F. (1994). Narodziny tragedii albo Grecy i pesymizm, przeł. Bogdan Baran, Kraków.
9. Simmons L. W. (1964). Wódz Słońca. Autobiografia D. C. Talayesvy, Indianina z plemienia Hopi, przeł. Henryk Krzeczowski, Warszawa.

Źródło internetowe:

a — Hopi

Podobna tematyka na: Inicjacja wolnomularska, Wolnomularskie ceremonie przejścia: próba ziemi

Zobacz także te strony: Indyjskie ceremonie przejścia Amieszti - ceremonie pochówku Upanajana, ceremonia inicjacji Inicjacja dziewcząt w starożytnym świecie minojskim

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: W obronie rytuałów przejścia Indyjskie ceremonie przejścia

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word