Jest naprawdę honorowym graczem. Aż za bardzo. Posuwa się do wychwalania swego rywala przed Fryderykiem II. Ten musiał się nieźle uśmiać! Jaka przepaść dzieli nas od niszczycielskich namiętności romantycznych! Od tych pasji, które kończą się w kronice wypadków. Można powiedzieć, że jeśli Wolter i jego współcześni tak dobrze radzili sobie z miłością, to dlatego że nie mieli serca. Mówi się, że nie kochali naprawdę. Z pewnością nie kochali tak, jak się kocha dzisiaj, z bebechami. Ale czy to, co w człowieku najlepsze, rzeczywiście tkwi w trzewiach? (...)

[Po śmierci markizy]

Wolter kazał umieścić ten oto czterowiersz pod portretem swej Bogini:

Świat boleje, gdyż zgasła Emilia wspaniała,
Która kochała sztukę, prawdę, przyjemności.
Bogowie użyczyli jej tyle mądrości,
Że dla nich nieśmiertelność już tylko została.

Niepodobna wątpić, że to miłość ma rację: prawdziwą Emilią jest Emilia Woltera. Te lata przyjaźni były najszczęśliwsze w jego życiu i najbardziej płodne. Nikt nigdy nie zastąpi mu Emilii. (...)

Wolter pisze do d'Argentala: "Nie straciłem kochanki, straciłem połowę samego siebie, duszę stworzoną dla mojej duszy, przyjaciółkę od dwudziestu lat, która urodziła się na moich oczach. Najczulszy ojciec nie inaczej kocha swą jedyną córkę. Lubię odnajdywać wszędzie jej ślady; lubię rozmawiać z jej mężem, z jej synem. Słowem, cierpienia bardzo różnią się od siebie, a moje takiej jest natury."" (Fragment książki Wolter czyli królewskość Ducha Jeana Orieux, tłum. Krystyna Arustowicz)

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Książę Poetów – nowoczesnym biznesmenem Poglądy Woltera

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (2)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word