b — bliższe poznanie przeszłości ujawniało jej ciemne strony; blask starożytnej Grecji blednie pod wpływem wiedzy o niewolnictwie czy o braku tolerancji wobec filozofów skazywanych na śmierć lub wygnanie; w ten sposób miejsce tęsknoty do tego, co kiedyś było zaczęła zajmować tęsknota do świata, którego jeszcze nie ma, a który trzeba zbudować zgodnie z zasadami Rozumu, Wolności, Równości i Braterstwa;

c — między tymi dwoma światami — tym, którego juz nie ma, i tym, którego jeszcze nie ma, jest ten świat, w którym żyjemy i w którym żyją ludzie, których kochamy, i w którym są takie miejsca, jak biblioteki z setkami tysięcy mądrych książek, i muzea z setkami tysięcy cudownych dzieł sztuki i setki tysięcy „miejsc" zachwycających pięknem Przyrody. Niestety, tym ludziom i tym miejscom grozi zagłada, więc wiedza o realnych zagrożeniach rodzi uczucie antycypowanej tęsknoty do tego, co wprawdzie jeszcze istnieje, ale wkrótce ulegnie zniszczeniu, jeśli nie dokonamy radykalnej humanizacji dotychczasowej polityki i dotychczasowego sposobu gospodarowania.

Warto w tym miejscu przypomnieć piękną myśl Władysława Witwickiego o tęsknocie:

„W tęsknocie najgorzej boli to, że nie ma juz przedmiotu, do którego się daremnie ręce wyciągają i oczy nie zobaczą tego, czego pragną" (Przechadzki ateńskie, s. 105).

3. Działalność humanistyczna dotyczy więc wszystkich trzech wymiarów czasu:

• badania i wskrzeszania humanistycznych wartości, będących dziełem poprzednich pokoleń;
• budowania humanistycznego społeczeństwa ludzi światłych i kulturalnych, ceniących różnorodność i umiejących żyć w zgodzie z ludźmi różnych ras, narodów, wyznań, poglądów i obyczajów;
• obrony środowiska przed zniszczeniem przez wojny, zbrojenia i rabunkową gospodarkę.

4. Istotnym elementem działalności humanistycznej jest wychowanie humanistyczne

• przyznające wszystkim ludziom równe prawa;
• rozbudzające życzliwe zainteresowanie różnorodnością ludzi, jako dobrem, które trzeba chronić i rozwijać;
•  rozpatrujące współczesne problemy w skali planetarnej; uczące zgodnego współdziałania z ludźmi zwłaszcza w tych sprawach, które mogą być rozwiązane jedynie wspólnym wysiłkiem całej ludzkości (problem pokoju, problem głodu, problem ochrony środowiska przed zniszczeniem);
• uczące nowej postawy wobec Przyrody, która nie może być traktowana wyłącznie jako przedmiot eksploatacji; należy w niej widzieć dobro, które należy także do przyszłych pokoleń i powinno być im przekazywane w stanie nieskażonym.

*

Tekst jest fragmentem książki Andrzeja Nowickiego La mia Italia.

Zobacz także te strony: Tęsknota za PRL Ucieczka

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Historia źle postawionego pytania Wojna ludzi świeckich z religią

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (4)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Andrzej Rusław Nowicki Ur. 1919. Filozof kultury, historyk filozofii i ateizmu, italianista, religioznawca, twórca ergantropijno-inkontrologicznego systemu „filozofii spotkań w rzeczach". Profesor emerytowany, związany dawniej z UW, UWr i UMCS. Współzałożyciel i prezes Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli oraz Polskiego Towarzystwa Religioznawczego. Założyciel i redaktor naczelny pisma "Euhemer". Następnie związany z wolnomularstwem (w latach 1997-2001 był Wielkim Mistrzem Wielkiego Wschodu Polski, obecnie Honorowy Wielki Mistrz). Jego prace obejmują ponad 1200 pozycji, w tym w języku polskim przeszło 1000, włoskim 142, reszta w 10 innych językach. Napisał ok. 50 książek. Specjalizacje: filozofia Bruna, Vaniniego i Trentowskiego; Witwicki oraz Łyszczyński. Zainteresowania: sny, Chiny, muzyka, portrety.  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 52  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: W chiński akwen... Wolność w Hongloumeng