— „No dobrze!… czas zatem powrócić do stanu wyjściowego!... Po co się ma chłopak niepotrzebnie stresować!" — powiedział Bóg do siebie i klasnął w dłonie.

W tym momencie zniknął a wraz z nim cała otaczająca go rzeczywistość. Znów cofnął czas do momentu o który mu chodziło.

***

A gdy Bóg ukończył w dniu szóstym swe dzieło, nad którym pracował, odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie jaki podjął. Wtedy Bóg pobłogosławił ów siódmy dzień i uczynił go świętym; W tym bowiem dniu odpoczął po całej swej pracy, którą wykonał stwarzając świat. I widział Bóg, że wszystko co dotąd uczynił było bardzo dobre.

Oto są dzieje początków po stworzeniu nieba i ziemi. Dalej powinno już iść wszystko zgodnie z zamysłem Stwórcy tego dzieła.

Pewnego razu do nieba przybył archanioł Gabriel i stanął przed alabastrowym tronem, na którym siedział Syn Boży, ze znudzoną z lekka miną, kiedy zobaczył archanioła pochylającego się przed nim w niskim pokłonie, rozpogodził się uśmiechając i spytał go z zainteresowaniem:

— „Cóż tam na ziemi ciekawego, Gabrielu?" — Ten rozłożył ręce i odparł szczerze:

— „Nic, Panie!… Odkąd w ubiegłym tygodniu opuściłeś ziemię, po zakończeniu jej stwarzania przez twego Ojca — a mego Boga,… nic szczególnego się nie wydarzyło. Wszystko dzieje się według woli Stwórcy…" — dodał po chwili, w zamyśleniu ściągając brwi, jakby chciał coś przypomnieć sobie usilnie.

— „To dobrze, mój drogi!… To dobrze…" — powtórzył Syn Boży i poprawił się na swym tronie. Jego oblicze znów przybrało wyraz znudzenia. Archanioł jeszcze przez chwilę milczał, a potem powiedział wolno i niepewnie:

— „Wiesz Panie,… mam takie dziwne uczucie, jakbym przeżył już raz tę chwilę,… ale jakoś inaczej… nie wiem skąd to się bierze, ani czym to jest podyktowane… ale jakoś tak czuję… takie deja vu … czy co?… sam nie wiem…" — potrząsnął głową jakby chciał się uwolnić od przykrych i niezrozumiałych wrażeń.

Syn Boży drgnął na dźwięk tych słów i spojrzał z nagłą uwagą na archanioła. Już otwierał usta, aby mu powiedzieć, iż też ma podobne odczucia, ale opanował się szybko. Co mu powie?… iż też ma wrażenie jakby stało się coś bardzo ważnego… jakby uczestniczył w jakimś wydarzeniu, którego nie mógł sobie przypomnieć, ale od którego bardzo wiele zależało… ale co to mogło być takiego i skąd się te odczucia brały, nie miał pojęcia. Przecież gdyby coś naprawdę było, pamiętałby na pewno!... Więc skąd te wrażenia?… Dlaczego archanioł czuje podobnie?… Co to może wszystko znaczyć?...

Zadawał sobie w duchu te pytania, zastanawiając się jednocześnie, czy podzielić się swymi wrażeniami z archaniołem Gabrielem. Po dłuższej chwili zdecydował, że nie będzie mu zawracał głowy jakimiś pozbawionymi znaczenia przeczuciami.

Ważne jest, iż wszystko idzie w dobrym kierunku.

Zgodnie z wolą i zamysłem Stwórcy. Przyszłość sama pokaże resztę.

— Koniec -

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Zbłąkane dzieci Upadły Anioł

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (4)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word