Kiedy w 25-lecie pontyfikatu Jana Pawła II wszyscy w Polsce prześcigają się w wystawianiu Papieżowi laurek, ojciec Obirek zwraca uwagę: Zapominacie się moi drodzy, to nie tylko 25 lat pontyfikatu Jana Pawła II, ale także 25 rocznica śmierci Jana Pawła I, i pisze temuż papieżowi hymn pochwalny, w którym podkreśla jego wielkie zalety osobiste i przytacza, że swe „Listy do sławnych postaci" Albino Luciani dedykował takim osobom jak Karol Dickens, Mark Twain (ateista) czy Johann Wolfgang Goethe (antyklerykał i mason). Goethe swego czasu zauważył: „Jest wiele głupoty w prawach Kościoła. Ale chce on panować i do tego musi mieć ograniczone masy, które się korzą i które się nadają, by nad nimi panować. Wysokie, bogato dotowane duchowieństwo nie boi się niczego bardziej niż oświecenia dołów". ^{[ 10 ]} Jednocześnie w „Tygodniku Powszechnym" publikuje tekst w którym broni „teologii wyzwolenia" i jednego z czołowych jej teologów — Gustavo Gutiérreza, któremu kard. Ratzinger na rok zakneblował usta, a także wskazuje, że nie marksizm jest tam kluczowy, ale Biblia i ubodzy. (zob. Teologia ubogich)

Wyraźnie zauważalne jest, że Obirek w swych częstych publicznych wypowiedziach dla polskich mediów stosował autocenzurę, np. na dwa dni przed krytycznym pod adresem Jana Pawła II wywiadem dla „Le Soir", w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej" mówił: "Podczas całego pontyfikatu Jana Pawła II robił to, co do niego należy". Był wierny sobie o tyle, że nigdy nie symulował zachwytów dla Jana Pawła II, jednak to wypowiadane dla Polaków "robił to, co do niego należy" i tak wyraźnie kontrastuje z "proboszczem na wiejskiej parafii" czy "fantazmatami Karola Wojtyły" wypowiadanymi dla Belgów. Dowodzi to jak bardzo brakuje w Polsce klimatu do swobodnej i otwartej dyskusji. Udzielając wywiadu dla gazety ukazującej się w „klimacie", gdzie krytyka Jana Pawła II nie jest społecznym tabu, Ksiądz Profesor pierwszy bodaj raz mógł publicznie powiedzieć co naprawdę o tym wszystkim myśli, bez oglądania się na narodowe sentymenty rodaków.

Po tej krytyce odbierze zapewne większą niż zawsze porcję jadu i nienawiści. Jego zwierzchnik zachował się tchórzliwie i inkwizytorsko wydając mu zakaz publicznych wypowiedzi i nauczania. Kiedy atakowano w Kościele de Mello władze zakonne stanęły w jego obronie. W obecnym wyjątkowo złym dla wolności myśli i słowa okresie, ojciec Obirek na obronę i wsparcie zakonne liczyć nie może. Dostał czerwoną kartkę na pół roku. Niezwykle wymowne jest przy tym coś co zauważa Krzysztof Tomasik: „w podobny sposób nigdy nie przywołano do porządku ojca Rydzyka, najwidoczniej jednak wbrew powszechnie głoszonym hasłom np. antysemityzm nie jest tak groźny jak najłagodniejsza nawet ocena papieża. Zawsze w takich sytuacjach przypomina mi się stwierdzenie socjolożki Niny Kraśko: 'Łatwiej i bezpieczniej krytykować w Polsce Pana Boga niż papieża. Na razie nikt nie zbierał podpisów, żeby posadzić do więzienia osoby, które miały to i owo do zarzucenia Stwórcy (a nawet sugerowały, że go nie ma). Natomiast wielokrotnie można było podpisywać apele o uwięzienie krytyków papieża.' (Krytyka Polityczna, nr 3)." ^{[ 11 ]}

Pytanie tylko, czy zaprzeczy sobie i pozwoli złamać sobie kręgosłup światopoglądowy pozostając w ciasnych ramach narzucanych na intelektualistów kościelnych przez polski płytki katolicyzm, czy też pomimo zakazu będzie potrafił kontynuować swoje odważne wypowiedzi, skłaniające pewnie niejednego polskiego katolika do głębszej refleksji nad własną wiarą?

W wywiadzie dla „Przekroju" powiedział: "Po tym pontyfikacie przyjdzie otrzeźwienie". Być może, także na to liczę bardzo gorąco, ale o. Obirek powinien pamiętać, że pozwalając zamknąć sobie usta oddala tę szansę, tak jak każdy kto ugina się pod presją na rzecz ochrony polskich mitów i tabu. Ojciec Obirek powinien się aktywnie włączyć w to, aby otrzeźwienie przyszło faktycznie i aby zyskało właściwy wymiar...

Teksty poza Racjonalistą:
Polemika Życińskiego z Obirkiem
Paweł Milcarek, Naczelny „Christianitas", o Obirku
Prawo do odmiennego zdania — Życińskiemu i Milcarkowi, odpowiedź Obirka

Zobacz także te strony: Ojciec Obirek nie lubi kremówek Wiara dobra, niewiara dobra Katolicyzm jako los? Cienie pontyfikatu Jana Pawła II Opowieść niepokornego kapłana

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Ojciec Obirek nie lubi kremówek Wiara dobra, niewiara dobra

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (45)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto