Kaukaski konflikt pochłonął już 1/4 obywateli Czeczenii i mieszkańców wielu wsi Azerbejdżanu. Zabito ponad ćwierć miliona teoretycznie własnych obywateli, aby móc kontrolować trasy rurociągów prowadzących z basenu Morza Kaspijskiego. Wielu też uważa, że inwazja na Irak, w czasie której straciło życie około 100.000 osób cywilnych, była logistycznym zabezpieczeniem dla budowy rurociągu Baku-Tbilisi-Ceyhan.

Warto tu przypomnieć, że zaledwie wiek temu w rejonie Baku wydobywano blisko połowę ówczesnego światowego wydobycia ropy naftowej. Parę dziesiątków lat później dostawy lotniczego paliwa z rafinerii w Groznym pozwoliły japońskim samolotom na zaatakowanie amerykańskiej floty w Pearl Harbour. Nieograniczony dostęp do kaspijskich zasobów węglowodorów umożliwił Sowietom rozstrzygnięcie na swoją korzyść pancernej bitwy pod Kurskiem, co decydująco wpłynęło na dalsze dzieje II Wojny Światowej. Godnym odnotowania jest też fakt, że dzięki wynalezieniu przez Azerbejdżanina, prof. Yusifa Mammedaliewa (1905-1961) — kandydata do nagrody Nobla w 1957r., stałego paliwa do napędu rakietowego pierwszy satelita mógł okrążyć kulę ziemską. Dziś z basenu Morza Kaspijskiego pochodzi zaledwie 4%, zasilającej światowy rynek dostaw, ropy naftowej. Mniej niż z Wenezueli czy też już wkrótce Nigerii. Wiele wskazuje też na to, że to nie kazachskie złoża Tengiz będą stacją benzynową krajów UE w najbliższych dekadach. Chyba że cała Europa pokryje się siecią stacji benzynowych ozdobionych chińskimi smokami. Czy się to komu podoba, czy też nie, najdalej do połowy przyszłej dekady Kazachstan, którego granice gwarantują obecnie Chiny, właśnie do tego kraju systemem rurociągów będzie wysyłał większość swojego płynnego złota w ilości nie mniejszej niż 50 MTA, czyli milionów ton ropy naftowej rocznie. Co najmniej podobną jej ilość rurociągami, których budowa już trwa, Chiny będą transportowały ze wschodniej Syberii.

Najwyższy czas wyciągnąć odpowiednie wnioski. Najważniejszy to, że: ceny ropy naftowej i związane z nimi prawem kaduka ceny gazu tak naprawdę bardzo niewiele mają wspólnego z realnymi kosztami wydobycia obu surowców.

Są związane z wielką polityką. Z gatunku tej najbrutalniejszej. Dlatego najwyższy czas powołać Komisję Sejmu RP, która wreszcie ustali, w jakiej naprawdę wysokości zostały zapłacone podatki od prowizji wypłaconych przez dostawcę gazu ze wschodu, oraz odsunąć raz na zawsze te osoby od wszelkich tematów dotyczących bezpieczeństwa energetycznego. Należy też jak najszybciej, wzorując się na dobrych amerykańskich rozwiązaniach z lat 90. XIX wieku, przystąpić do organizacji Ligi Konsumentów Gazu, organizacji pozarządowej, w której skład wchodziliby obywatele krajów bałtyckich, Polski, Ukrainy, Turcji Azerbejdżanu i Gruzji. Liga powinna posiadać możliwość skutecznego oddziaływania na rządy tych państw, aby doprowadzić do zgodnego wypowiedzenia zawartych przez nie kontaktów gazowych z Rosją i zawrzeć nowe. Takie, w których zostanie uwzględniona dbałość o środowisko naturalne w obszarach wydobycia węglowodorów, zagwarantowanie minimum praw człowieka mieszkającym tamże aborygenom Kaukazu i Syberii oraz co najmniej dwukrotne obniżenie cen gazu. Mając wspólny z Niemcami terminal LNG na Bałtyku, dla którego optymalną lokalizację stanowiłby rejon Niechorza, tj. tam gdzie miał wychodzić na brzeg planowany swego czasu jako BALTIC-PIPE gazociąg z Danii, oraz mandat blisko 200 milionów obywateli krajów, które weszły do Ligi Konsumentów Gazu i maksymalnie ograniczając jego import z kierunku wschodniego, będziemy tymi, o których rynek i przychylność każdemu będzie warto zabiegać. Niektórzy zrozumieją to szybko.

Polsko-niemiecki terminal LNG byłby nie tylko symbolem, że po raz pierwszy od wielu setek lat z bliskim nam cywilizacyjnie zachodnim sąsiadem budujemy prawdziwą nie tylko deklaratywną najtrwalszą z możliwych, bo gospodarczą więź.

Byłby również znakomitym zaworem bezpieczeństwa na wypadek prawdopodobnych, niestety, przerw dostaw gazu w wyniku konsekwencji ataków terrorystycznych na Gazociąg Północny czy Gazociąg Jamalski, a koszt jego budowy mógłby być znacząco, bo o blisko 1/4, niższy niż na północno-zachodnim wybrzeżu Niemiec.

Zobacz także te strony: Lech i Rus w rurociągowej sieci Sarmacki gazociąg Dywersyfikacja czy dywersja? Stressowa III Nitka

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Prorok i święte krowy, czyli o uczuciach religijnych Sarmacki gazociąg

Dodaj komentarz do strony..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Witold Stanisław Michałowski Pisarz, podróżnik, niezależny publicysta, inżynier pracujący przez wiele lat w Kanadzie przy budowie rurociągów, b. doradca Sejmowej Komisji Gospodarki, b. Pełnomocnik Ministra Ochrony Środowiska ZNiL ds. Międzynarodowego Rezerwatu Biosfery Karpat Wschodnich; p.o. Prezes Polskiego Stowarzyszenia Budowniczych Rurociągów; członek Polskiego Komitetu FSNT NOT ds.Gospodarki Energetycznej; Redaktor Naczelny Kwartalnika "Rurociągi". Globtrotter wyróżniony (wraz z P. Malczewskim) w "Kolosach 2000" za dotarcie do kraju Urianchajskiego w środkowej Azji i powtórzenie trasy wyprawy Ossendowskiego. Warto też odnotować, że W.S.M. w roku 1959 na Politechnice Warszawskiej założył Koło Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli.   Więcej informacji o autorze  Liczba tekstów na portalu: 49  Pokaż inne teksty autora  Najnowszy tekst autora: Kaukaz w płomieniach