Z tyłu liceum, z przodu muzeum, a w środku duszy brak. Szła lekkim krokiem Aleją Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w kierunku Jana Pawła, kiedy nagle potknęła się o wystającą z trawnika na chodnik nogę. Zachwiała się gwałtownie i tylko dzięki systematycznemu areobikowi odzyskała równowagę. Spojrzała na leżący na trawniku kształt. Jej podświadomość przerzuciła do sfery świadomości jedno słowo: sztywny. Zastanowiła się skąd właściwie to podejrzenie i uświadomiła sobie, że silnie kopnięta przez nią noga leżącego na trawniku mężczyzny nie ustąpiła. Weszła na trawnik i dwoma palcami dotknęła jego szyi. Nie było wątpliwości. Powróciła na chodnik, sięgnęła do torebki po komórkę i wcisnęła trzy dziewiątki. Po kilku sygnałach odezwał się młody, kobiecy głos. Powiedziała, że przy Alei Wniebowzięcia leży zmarły mężczyzna.

— Skąd pani wie, że zmarły — zapytała gniewnie przedstawicielka Służb Ratunkowych Rzeczpospolitej.
— Sztywny — odpowiedziała.
— Proszę pani, jakby on był sztywny, to my byśmy o tym od dawna wiedzieli.
— Wszystko jedno. Nie żyje i leży na ulicy, więc zapewne coś trzeba zrobić.
— A pani kto?
— Przechodzień — podała swoje nazwisko.
— W którym miejscu Alei Wniebowzięcia?
— Sto szesnaście i pół metra od Jana Pawła.
— Po lewej czy po prawej?
— Zależy jak na to patrzeć, jadąc od Świętego Andrzeja Boboli, po prawej, a od Jana Pawła to po lewej.
— Zaraz przyjedzie policja, proszę czekać.
— Czy nieboszczyk nie mógłby sam poczekać, bo ja się spieszę?
— Pani zgłaszała, proszę czekać, niczego nie dotykać.

Rozmowa została przerwana, więc stanęła na straży honorowej przy sztywnym. Teraz leżący na trawie mężczyzna wydał jej się bardziej interesujący. Istniał od poczęcia do naturalnej śmierci (jeśli jego śmierć była naturalna) przez około pięćdziesiąt lat i wyglądał na przeciętnego odbiorcę jednej książki rocznie. Zastanawiała się, o czym mogła ta książka traktować. Dostrzegła, że koło drugiej nogi, która leżała w całości na trawniku, leżał portfel i rozsypane dokumenty. Nie zauważyła tego od razu, bo patrzyła najpierw na nogę kopniętą, a potem na twarz. Portfel i prawo jazdy nie były dobrze widoczne, bo trawa musiała być długo niestrzyżona, a nieboszczyk zasłaniał przedmioty udem. Obeszła nieboszczyka i pochyliła się nad kartonikiem dowodu osobistego. Maciej Kowalik, syn Jerzego i Krystyny. Zaspokoiła ciekawość i stanęła na chodniku.

Teraz kiedy nieboszczyk miał wartę honorową jego status społeczny niepomiernie wzrósł. Przechodnie przyglądali im się uważnie i kręcili głowami. Pierwszy zdobył się na odwagę rówieśnik Macieja Kowalika i zapytał: pijany?

— Sztywny — odpowiedziała.
— Pani pewna? Musiał dużo wypić.
— Mógł umrzeć na serce.
— Nie rzuciłoby go na trawnik.

Podjechał policyjny samochód i rozmówca pospiesznie się oddalił. Dwóch policjantów wysiadło z samochodu, jeden z nich podszedł do zmarłego, drugi zatrzymał się przy niej.

Pani zgłaszała — zapytał, a kiedy kiwnęła głowa, poprosił o dowód osobisty.
- Zna pani tego pana- zapytał.
— Potknęłam się o niego.
— To znaczy wcześniej go pani nie widziała?
— Nie, ominęła bym przecież.
— Rozumiem, adres.

Powiedziała, że mieszka przy Świętego Wojciecha 88, mieszkania 122 i że nie rozumie po co to komu, bo ona tylko powiadomiła władze, że na ulicy leży mężczyzna. Drugi policjant im przerwał i zapytał, czy to ona wyjęła portfel zmarłego, więc odpowiedziała, że niczego nie dotykała, ale widziała, że portfel leży, więc pewnie była tu już jakaś hiena. Pierwszy policjant zapytał gdzie pracuje i czy jest jakiś telefon, na który można dzwonić w ciągu dnia. Odpowiedziała, że ma własną firmę i pracuje w domu.

— Własną firmę — zainteresował się — co pani robi?
— Udzielam porad prawnych osobom mającym roszczenia prywatne.
— Windykacja?
— Nie, ogólna orientacja, czy jest szansa na odzyskanie długu i informacja jak się do tego zabrać.
— To musi pani robić szmal...
— Nie, zarabiam pieniądze, ale nie duże. Czy mogę już iść?
— No wie pani, zaraz koledzy przyjadą i mogą mieć jakieś pytania… Chociaż... właściwie to może pani już iść, bo tu chyba wszystko jest proste. Na pewno panią jeszcze poproszą o jakieś wyjaśnienia.

Ruszyła w kierunku Jana Pawła unosząc w pamięci twarz sztywnego, któremu śmierć najwyraźniej przydała nieco godności. Sztywny, sztywny, to słowo nie dawało jej spokoju. Rigor mortis, ile czasu musi nieboszczyk odleżeć, żeby pojawił się rigor mortis? Kilka godzin. Czy mógł leżeć kilka godzin w Alei Wniebowzięcia? Przypomniała sobie młody kobiecy głos: „gdyby był sztywny, to byśmy dawno o nim wiedzieli". Przedstawicielka Rzeczpospolitej Pomagającej też nie sądziła, że mógł. Dlaczego? Przechodnie mijali leżącą na trawniku postać obojętnie, ale Aleja Wniebowzięcia jest ulicą ruchliwą, samochody policji i straży miejskiej muszą tędy przejeżdżać przynajmniej raz na godzinę, dziś pewnie znacznie częściej. Jeżeli nieboszczyk zajął swoje miejsce na trawniku cztery godziny temu, to musiał zejść koło czwartej. Usłyszała sygnał, że przyszedł SMS. Spojrzała na ekran komórki. „Ten od laptopów nie figuruje".

Alimenciarze potrafią omijać prawo lepiej niż inni, chociaż inni też nie są źli. Ten akurat, oprócz tego, że nie płaci alimentów, to przed rozwodem narobił długów, które żona musi spłacać w ramach wspólnej odpowiedzialności majątkowej. Facet rozpłynął się we mgle i nie tylko policja nie ma pojęcia gdzie go szukać. Handlował laptopami, więc miała małą nadzieję, że być może coś o nim wiedzą w branży. Dwie kochanki też go poszukiwały, z mamusią kontakt był utrudniony z przyczyn emocjonalnych, chociaż prawdopodobnie z mamusią należało wiązać główne nadzieje.

Po wejściu do mieszkania włączyła komputer i poszła do kuchni zrobić sobie coś do jedzenia. Ugryzła chleb z wyśmienitą wiejską szynką z Tesco i uświadomiła sobie drewnianą sztywność kopniętej nogi. Zostawiła chleb i poszła sprawdzić w wikipedi. Zaczyna sztywnieć po czterech godzinach, maksymalna sztywność po dwunastu (mogą być duże odchylenia). „Gdyby był sztywny, dawno byśmy o nim wiedzieli." Przy dwunastu musiałby leżeć od świtu. Nie mogło to być również z nieba zstąpienie nieboszczyka w Aleję Wniebowzięcia. Pavulon powoduje zwiotczenie mięśni, co powoduje tężenie mięśni?

Wcisnęła numer telefonu do Marka. Nie kontaktowali się od roku. Dziwne, jak ludzkie drogi się rozchodzą. Nic się nie stało, po prostu przestali się widywać, kiedy przeniósł się do innego szpitala. Już wcześniej widywali się dość rzadko, więc zapewne dla obojga to była dogodna okazja. Odezwał się po czwartym dzwonku.

— Renata, jak miło, że dzwonisz, co u ciebie? Wszystko w porządku?
— Sytuacja zbliżona do ideału, czyli nie mam powodu do narzekania. A u ciebie?
— Remont kapitalny, nowa praca, nowy samochód i nowa żona.
— Gratulacje. Zadowolony jesteś?
— W zasadzie tak, szef jest idiotą, ale to normalne, samochód nie sprawił mi wielkiej radości, bo jestem już zblazowany, ale nowa żona odmłodziła mnie co najmniej o sześć miesięcy.
— A na poważnie?
— Słuchaj, strasznie sympatyczny człowiek, koniecznie musisz ją poznać. Dobrze nam ze sobą.
— Tobie z nią, czy jej z tobą?
— Okropna jesteś. Z czym dzwonisz? Zapraszasz na kawę, czy potrzebujesz informacji?
— Potrzebuję informacji od lekarza.
— Coś się stało?
— Nic strasznego, wlazłam na trupa.
— Jak to wlazłaś na trupa?
— Normalnie, szłam po ulicy i potknęłam się o nogę trupa. Leżał na trawniku, tylko jedna noga wystawała na chodnik.

Jej rozmówca roześmiał się z niedowierzaniem i rozbawieniem. — Z wszystkich ludzi na świecie tylko ty jedna mogłaś się potknąć o trupa w środku miasta. Gdzie to było?
— W Alei Wniebowzięcia...

W komórce zapadła cisza, po której nastąpiło krótkie parsknięcie nerwowym śmiechem.

— Zapewne mam ci powiedzieć, na co nieboszczyk zmarł i z jakiego powodu.
— Słuchaj, on był sztywny, kompletnie sztywny jak drewno. Nie mógł tam przecież leżeć godzinami. Co oprócz rigor mortis może spowodować zesztywnienie ciała po śmierci, ale żeby to stało się szybciej?
— Pseudo rigor mortis...
— To znaczy?
— Jak ktoś umiera z potwornego strachu. Ciało sztywnieje w momencie zgonu.
— Pięknie, to by się zgadzało.
— Renata, co ty knujesz?
— Nic, nie mogłam dokończyć kanapki, bo mi przeszkadzała ignorancja.

Czego mógł się wystraszyć? Zajrzała do książki telefonicznej, 24 abonentów z tym samym imieniem i nazwiskiem. Pewnie jest ich w mieście więcej, bo przecież komórki zjadają telefony stacjonarne. Wbiła hasło Maciej Kowalik w Google, 104 tysiące wskazań. Siłą przyzwyczajenia zaczęła przeglądać listy dłużników. Trzech wyglądało interesująco. Wynotowała linki i wróciła do Google. Kliknęła na grafikę. Aktor, sportowiec, uczeń, dziecko, dziennikarz. Po kilku stronach natrafiła na pierwszą twarz w odpowiednim wieku. Dalej zaczynały się inne kombinacje — Kowalików z innym imieniem i Maciejów z innym nazwiskiem. Nasza klasa i Facebook zajęły jej chwilę czasu, ale w końcu doszła do wniosku, że należy porzucić sztywnego i zająć się życiem.

Trzeciego dnia zadzwonili z policji, żeby przyszła na Wyszyńskiego w celu złożenia wyjaśnień. Mimo prób wypchnięcia sztywnego z umysłu musiał ją podświadomie uwierać, gdyż ucieszyła się telefonem z policji i na uprzejmie pytanie kiedy mogłaby przyjść, odpowiedziała, że może zaraz. Porucznik Krupa, bo tak przedstawił się jej rozmówca, powiedział, że to długo nie zajmie, i że czeka na nią w pokoju 26.

Wydział Kryminalny przy Komendzie Wojewódzkiej wyglądał schludnie, by nie powiedzieć nowocześnie. Jak głosiła kartka na drzwiach, porucznik Krupa był zastępcą kierownika sekcji zabójstw, co mogło oznaczać, że sztywny nie pożegnał się ze światem w sposób naturalny. W pokoju za biurkiem siedział mężczyzna mający nie więcej niż 30 lat. Był w cywilnym ubraniu i zupełnie nie wyglądał na policjanta. Wstał, przywitał się i wskazał jej krzesło, mówiąc, że sprawa jest dość niecodzienna. Uśmiechnęła się do niego zachęcająco, mając nadzieję, że powie coś więcej.

- Pani zawiadomiła policję — zaczął otwierając teczkę z papierami — czy potem, w domu, zastanawiała się pani nad tym, co pani widziała moment wcześniej, zanim się pani potknęła?

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Spór o obiektywny charakter poznania Czy wytwarzanie węgla w gwiazdach jest dostrojone do życia?

Zobacz komentarze (13)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word