Papież postawiony przed tak furiatycznym atakiem 'dzikiej bestii', jak później określił Lutra, wykazał się przezornością i w roku 1521 na sejmie Rzeszy w Wormacji zawarł z cesarzem Karolem V porozumienie polityczne dotyczące wspólnych działań w Mediolanie. Jak można przypuszczać w tych okolicznościach porozumieli się na rzecz zażegnania teologicznej burzy, gdyż wówczas skazano Lutra na banicję. Mógłby wtedy spłonąć na stosie, a cała reformacja spaliłaby na panewce. Komuś jednak zależało, aby mnicha zachować, gdyż zostaje ukryty przez elektora saskiego Fryderyka Mądrego na pewien czas na zamku w Wartburgu.

Ostatni spazm chwały zaprawionej goryczą

Tymczasem wojska papieskie i cesarskie odnosiły sukcesy. Kardynał Giulio stanął na czele armii którą podbił Mediolan. Odzyskana została Parma i Piacenza, Francuzi znaleźli się w odwrocie. Luter siedział cicho w Wartburgu. Wszystko układało się po myśli Leona. "W tej właśnie chwili papież mógł pochlebiać sobie, iż przejął kontrolę nad owymi wydarzeniami, a zarazem położył tamę ruchawce w kościele." ^{[ 40 ]} Niestety wszystko legło w gruzach. W listopadzie 1521 r. doniesiono mu o zwycięstwach czcigodnego Giulio w Mediolanie, po czym udał się do Rzymu uczcić ten triumf. Nie doczekał nawet końca uroczystości. Padł rażony atakiem śmiertelnej choroby. Umierając mówił do służących: "Módlcie się za mnie, a jeszcze wszystkich was uszczęśliwię". Umarł młodo w wieku 46 lat dnia 1 grudnia 1521 roku - hulaszczy tryb życia nie pozostał bez wpływu na jego fizyczną kondycję. Rzymski lud nie mógł sobie darować, iż papież nie zażył sakramentów oraz, że pozostawił wielkie długi. Mówiono podczas jego pogrzebu: "Zakradłeś się tu jak lis, rządziłeś jak lew, sczezłeś jak pies." ^{[ 41 ]} Potomni potrafili jednak docenić jego wielkość, a całemu stuleciu, "w którym dokonał się tak wspaniały rozwój ludzkości", nadano jego imię. "Widać, że kochał życie, ale nadeszła jego godzina (...) I tak zmarł nagle i przedwcześnie, pośród najbardziej dalekosiężnych nadziei — zmarł, jako więdnie kwiat maku." ^{[ 42 ]}

Wraz z nim umarły również nadzieje na kościelny renesans, na odrodzenie starożytnej etyki i najlepszych wartości, jakie zatriumfowały w czasie tego krótkiego pontyfikatu. Jego następcy nie dorównywali już Leonowi i byli dużo bardziej nieudaczni ^{[ 43 ]}, nie cieszyli się też takim autorytetem jak on. Bunt mnichów mógł więc odnieść swój sukces, a Kościołowi pozostała kontrreformacja i ponowne wtłoczenie w odmęty teologii.

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Wielcy papieże Holenderski ruch odnowy Kościoła

Dodaj komentarz do strony..   Zobacz komentarze (12)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto