- leczenie doznawanych destrukcji zdrowotnych (chorób, ran, zachwiań równowagi funkcji poszczególnych organów ciała);

- niestosowanie, unikanie i zapobieganie czynnikom nonkondycyjnym (np. nikotynizmowi, alkoholizmowi, narkomanii, zatruciom przyrody — i w ogóle wszelkiego rodzaju postępowaniu kłopotackiemu).

Spełnianie wymienionych tu wskazań kondycyjnych jest nie tyle celem samym w sobie, ile służy nam do sprawnego spełniania wszystkich pozostałych sfer i form spełniania naszego istnienia. Właściwa dbałość o jakość naszej kondycji sprzyja dobremu zdrowiu, sile, sprawności, żywotności i pięknu w spełnianiu całości naszego życia.

· Zawód. Wybierając jakiej podejmować się pracy (w formie zawodu — czyli wybierając rodzaj i zakres pracy dla innych), decyduje się na ten jej rodzaj, którego efekty są innym pożądane i istnieje bieżący i przyszłościowy popyt na taką pracę efekty te tworzącą — i jednocześnie efekty tej pracy dawać mu będą odpowiednie z nich zadowolenie (łączące w sobie wartość wynagrodzenia za nie i satysfakcję twórczą z ich dokonywania). Podejmuje się wykonywania tylko jednego zawodu lub wielu ich typów — jednak wielość tę ustala (ogranicza) według swych zdolności ich wykonywania wystarczająco efektywnego, skutecznego, z wymaganą jakością i ilością ich efektów.

Jeżeli możliwym jest wystąpienie braku popytu na efekty (wytwory) jego pracy, zabezpiecza się na tę ewentualność przygotowaniem do zmiany swej pracy zawodowej na taką, która spełni pożądane mu jej atrybuty (czyli: popyt na jej efekty, zadowolenie z wynagrodzenia za nie i satysfakcję twórczą z tego).

Do swego zawodu przygotowuje się i wykonuje go dbale, według wskazań mądrości i przedmiotowej treści i praktyki danego zawodu. Dba o wytwarzanie efektów swej pracy o dobrej, założonej jakości — tak, aby dobrze służyły tym, dla których są wykonywane.

· Małżeństwo i rodzina. Podjęcie spełniania się w tych postaciach swego istnienia, rozpoczyna dobraniem sobie odpowiedniego partnera do życia małżeńskiego. Aby uczynić to w sposób trafny, możliwie najlepszy, albo po prostu wystarczająco zadowalający go, kieruje się tu oceną, czy z daną osobą może wzajemnie spełniać treści życia małżeńskiego. Czyli to, czy on i jego partner zdolni są razem spełniać w sposób ich zadowalający, satysfakcjonujący przydane małżeństwu i rodzinie cechy. A więc, czy są oboje dostatecznie dojrzali do pełnego spełniania życia małżeńskiego, oraz czy sobie wzajemnie odpowiadają, podobają się sobie i w poszczególnych sferach tego spełniania i ogólnie, całościowo; czy odpowiadają im chciane przez nich formy-style spełniania małżeństwa oraz czy potrafią stworzyć pożądany im wspólny styl ich małżeństwa — co jest równoznaczne z jego spełnianiem pełnym, harmonijnym, pięknym, a więc i zadowalającym.

Zawarcie związku małżeńskiego spełnia wzajemnym porozumieniem, co do sposobu i stylu spełniania jego treści. Jest to bardzo ważne dla jego dobra i trwałości, a więc nie zastępuje tego miłosnym oczarowaniem, religijną czy administracyjną formalnością i ceremonią, błędnymi, niekompletnymi, subiektywnymi radami innych, posiadaniem materialnym, czy innymi szczególnymi wyróżnikami (które choć same w sobie mogą być dobre — nie są jednak wystarczającymi do pełnego dobra małżeńskiego). Nie powinno i nie musi to być jakąś jednorazową mechaniczną formalnością - jeżeli bowiem naprawdę jesteśmy dojrzali do małżeństwa, potrafimy porozumieć się w tym względzie poznając się z subtelnym romantyzmem, intymnością, szczerością i lojalnością, czyli z promałżeńskim pragmatyzmem. Tylko takie postępowanie jest istotnie ważne dla trwałości i dobra małżeństwa; jest jego rzeczowym zawarciem. Oficjalne śluby małżeńskie mają natomiast charakter i znaczenie formalno-prawne i obyczajowo-kultowo-informacyjne — są społecznym i ceremonialnym oznajmieniem o zaistnieniu naszego małżeństwa, z reguły łącząc się ze wspólną zabawą, weselem, urządzanymi niejako dla podzielenia się naszym zadowoleniem (szczęśliwością) z posiąścia ważnego dla nas partnera życiowego z innymi, szczególnie nam bliskimi.

O tym, jak zawrzeć swój związek małżeński decyduje we wzajemnym partnerskim porozumieniu, tak, jak im to wzajemnie odpowiada, jak będzie to im dobrze, mądrze.

Partnerskie porozumiewanie się co do spełniania treści swego małżeństwa czyni zarówno przed jego trwałym zawarciem, jak i w dalszym, całym okresie jego trwania.

Rodzicielstwo. Aby właściwie spełniać tę sferę swego istnienia i do tego pożądane jest odpowiednie przygotowanie duchowe, umiejętnościowe i materialne. Rodzicielstwo swe spełnia w dobrej więzi, uczuciach i odpowiedzialności partnerskiej oraz wspólnym pragnieniu posiadania potomstwa z danym, konkretnym partnerem-małżonkiem. Dba o posiadanie wiedzy i umiejętności pożądanych do właściwego realizowania swego rodzicielstwa i nierozłącznej z tym opieki i wychowania swych dzieci — oraz o należyte spełnianie ich potrzeb uczuciowych, materialnych i intelektualnych, tak, aby ukształtować je na mądrych, moralnych, zdrowych ludzi, cieszących się swoim życiem, swoimi rodzicami i rodziną, potrafiącymi zachowywać dobre więzi i wspieranie się rodzinne, a także dobre współistnienie z wszystkimi ludźmi.

Wybierając liczbę dzieci, które chce mieć, czyni to biorąc pod uwagę swą zdolność do zapewnienia im prawidłowego i pełnego rozwoju. (Obecnie wybór ten może łatwo i w pełni zachować, będąc płodnym, a stosując zasady świadomego rodzicielstwa i antykoncepcji.)

Swe rodzicielstwo, opiekę i wychowanie dzieci spełnia jednocześnie według wskazań mądrości oraz według teorii i praktyki spełniania poszczególnych sfer naszego życia, obejmujących okres od urodzenia do nabycia zdolności samodzielnego spełniania poszczególnych treści swego istnienia. Jest ono wówczas takie, jakie być powinno: mądre, dobre, pełne, tworzące ludzi (dzieci) zdolnych do pełnego, zadowalającego spełniania swego istnienia. Spełnianie tych treści jest mu bardzo ważne. Spełnia je dbale, a wówczas może liczyć i na odpowiednią dbałość o niego przez jego dzieci; nie liczy na to tylko ze względu na sam fakt swego rodzicielstwa, a niedbałą, niepełną, niewłaściwą-niemądrą opiekę i ich wychowywanie.

· Obywatelstwo. Tak jak i każdą inną sferę swego życia, tak i swe obywatelstwo — dla dobra swojego i powszechnego — stara się spełniać mądrze, według praktycznego występowania spraw, których rodzaj wymaga realizowania wspólnotowego, oraz według własnych możliwości, zdolności i woli zajmowania się nimi pośród swych innych zajęć życiowych. W tym celu dba o orientowanie się w zakresie wspólnotowych potrzeb, występujących w społeczności której jest członkiem, o ocenę swych możliwości przyczyniania się do ich spełniania poprzez współudział w sprawiedliwym projektowaniu (ustanawianiu) i realizowaniu pożądanej, dobrej jakości bytu tychże społeczności, a poprzez to także bytu własnego. Robi to indywidualnie, lub we wzajemnym — pożądanym do danych celów - porozumieniu i współdziałaniu z innymi obywatelami: koleżeńskim, politycznym (tj. poprzez taką działalność ideową, której przewodnim celem jest zachowanie już istniejących lub wniesienie jakichś nowych cech bytowania danego społeczeństwa: gospodarczych, socjalnych, prawnych, administracyjnych, kulturowych, obronnych itp.), samorządowym (tj. poprzez współuczestnictwo w stanowieniu projektów, cech bytowania społecznego-miejscowego oraz w jego nadzorowaniu), praktycznym (tj. poprzez bezpośredni własny udział w realizowaniu potrzeb społecznych) — zależnie od pożądanej sprawności i skuteczności tego działania w danych jego obszarach i rodzajach. Czyni to rzetelnie, trwale, systematycznie, a nie tylko epizodycznie — wówczas skutkuje to utrzymywaniem bytowania wspólnotowego w lepszej, bardziej zadowalającej jakości.

Obywatelstwo swe realizuje w tych jego dziedzinach i obszarach, w których pożądanym i możliwym jest jego dobroczynne tam działanie — poprzez dbałość o:

- nawiązywanie i utrzymywanie pożytecznych więzi i dobrych stosunków społecznych (koleżeńskich, przyjacielskich, gminnych, partyjnych, klubowych, stowarzyszeniowych, narodowo-państwowo-patriotycznych, międzynarodowo- międzypaństwowo- internacjonalistycznych — poprzez takie postępowanie, które stosunki te tworzy i zachowuje). Z uwagi na to, iż różnice w poglądach ideowych (czyli w poglądach na sposoby naszego postępowania-życia), bywają przyczyną różnego zła w stosunkach międzyludzkich — to, aby zło mogące stąd wynikać unikać, wykluczać, stosuje następujące zasady „zachowania ideowego":

1) przedstawia innym zasady własnego wyznania jako uzasadnienie sposobów swego postępowania-życia — po to, aby rozumieli go oni;

2) poznaje zasady innych wyznań — zwłaszcza tych, które dotyczą ludzi, z którymi utrzymuje różne stosunki bytowe — po to, aby rozumieć odmienność postępowania tych ludzi;

3) w sytuacjach niezgodności, co do sposobów wspólnej realizacji danych potrzeb przez wyznawców różnych idei postępuje:
a) sposobem wybranym przez większość, bądź
b) odstępuje od wspólnego realizowania danych potrzeb, bądź
c) prowadzi sprawiedliwe zabiegi nakłaniające do swoich sposobów tejże realizacji — i ostatecznie postępuje drogą wspólnej ugody, uzgodnień kompromisowych;

4) w sytuacjach kiedy z wyznawcami innych idei (z ludźmi żyjącymi według odmiennych niż jego zasad, zwyczajów, upodobań) nie utrzymuje bliższych stosunków bytowych, to gdy jego praktyczne postępowanie wobec nich, z odnoszeniem tego postępowania do własnej idei życia, byłoby bardziej szkodliwe aniżeli pożyteczne, wówczas nie podejmuje je czy z niego rezygnuje; ale np. w przypadkach dostrzegania możliwości rozwiązania ich problemów bytowych zastosowaniem wskazań idei mądrości, dobrze jest gdy proponuje im skorzystanie z nich w tym celu;

5) szanuje czyjeś odmienne zachowania ideowe i kultowe (tzn. nie ingeruje w nie, zwłaszcza w sposób konfliktowy), według tego na ile nie są one narzucane innym, a ich nieuniknione oddziaływanie na innych wynika w sposób naturalny i zarazem sprawiedliwy;

— kultywowanie własnoplemiennych (miejscowych, regionalnych, narodowych) i ogólnoludzko dobrych zwyczajów (obyczajów, tradycji, świętowania, ceremonii, zabaw, sportów);

- spełnianie naturalnie przydanych nam obywatelskich (wspólnotowych) powinności, o rozumienie nieuniknioności, niezbędności i pożyteczności spełniania swego istnienia także w sposób obywatelski — poprzez szanowanie innych, pracę zawodową, pomoc i pracę społeczną darmową i wzajemną, służbę społeczną (wojskową, obronną, porządkową, ochronną, ratowniczą itp.);

Po przeczytaniu tego tekstu, czytelnicy często wybierają też: Słowo prawdosławnego przesłania Doktryna kościoła prawdosławnego

Zobacz komentarze (1)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word