Widząc, jakie efekty daje szeroki front antysemicki, niemieckie organizacje nacjonalistyczne zaangażowane w kampanię antysemicką w czasie I wojny światowej, w 1919 dokonały zjednoczenia powołując Niemiecką Nacjonalistyczną Ligę Obrony i Ochrony (Deutschvölkischer Schutz- und Trutzbund), która w pierwszych latach powojennych stała się „największą, najbardziej aktywną i najbardziej wpływową organizacją antysemicką Niemiec" ^{[ 11 ]}, była to jednocześnie jedna z czołowych organizacji antysystemowych, wroga Republice Weimarskiej. O ile początkowo liczyła 25 tys. członków skupionych w 85 oddziałach, to w 1922 skupiała 200 tys. członków w 600 oddziałach. ^{[ 12 ]} Na jej czele stanął dotychczasowy lider Reichshammerbundu, przyjaciel Fritscha, Alfred Roth (1879-1948).

Z kolei przewodniczącym (a w zasadzie dyktatorem) jej tajnych struktur, zwanych po prostu Ligą, został gen. Konstantin von Gebsattel (1854-1932), bawarski katolik z rodziny arystokratycznej. W czasie wojny stał on na czele Ligi Pangermańskiej, której nadał nowe oblicze, czyniąc z niej organizację bojowego antysemityzmu. Już w październiku 1913 agitował na rzecz wprowadzenia stanu wojennego, „całkowitą ochronę monarchii i religii przed atakami dziennikarskimi" oraz wprowadzenie rasistowskich praw antysemickich przeciwko siejącemu materializm żydostwu. ^{[ 13 ]} Po wybuchu wojny, w grudniu 1914 orzekł, że celem walki Niemców ma być „rozstrzygnięcie kwestii żydowskiej" ^{[ 14 ]}, domagał się też oglądu spraw politycznych przez pryzmat rasowy. W sierpniu 1915 apelował do bawarskiego rządu, by zatamował napływ Żydów ze Wschodu (Ostjuden), którzy „niczym rój szarańczy spadli na Rzeszę Niemiecką". ^{[ 15 ]} W 1916 pisał: „Wojna ta jest śmiertelnym starciem pomiędzy duchem heroizmu i kupiectwa — pomiędzy aryjskością a judaizmem — pomiędzy idealną wspólnotą rodzinną a podłym anglo-amerykańskim mamonizmem". ^{[ 16 ]} Do Ligi Pangermańskiej udało mu się ściągnąć wielu katolików ^{[ 17 ]}. Od razu po wojnie oskarżył Żydów, że wnoszą „ferment rozkładu" i są głównymi odpowiedzialnymi za klęskę Niemiec.

Jednym z ważnych elementów tej kampanii była „afera Fechenbacha", zwana także „niemiecką sprawą Dreyfusa", czyli skazanie 20 października 1922 Felixa Fechenbacha, żyda-pacyfisty, byłego sekretarza partii SPD i w latach 1918-1919 sekretarza kancelarii bawarskiego premiera, Kurta Eisnera, na karę 11 lat więzienia i 10 lat utraty praw obywatelskich, za zdradę stanu polegającą na ujawnieniu tajnych dokumentów państwowych z początku wojny. Jednym z nich był telegram nr 216 z 24 lipca 1914 przedstawiciela Niemiec przy Stolicy Apostolskiej, Otto Freiherra von Ritter zu Grünstein, który informował, że z Watykanu przyszło zielone światło na atak, który rozpoczął I wojnę światową: „Papież [św. Pius x] aprobuje represje Austrii przeciwko Serbii. Kardynał Sekretarz Stanu [Mary del Val] ma nadzieję, że tym razem Austria się nie ugnie (...) W jego wypowiedziach przejawia się obawa Kurii przed panslawizmem" ^{[ 18 ]}. W istocie dokumenty te ujawnił sam premier Eisner, też zresztą Żyd, zaprzysięgły pacyfista, który chciał budować zaufanie międzynarodowe do Niemiec. Tyle że Eisner został zastrzelony kilka lat wcześniej (21 lutego 1919) przez zabójcę z Towarzystwa Thule, Arco auf Valley. Ostatecznie Fechenbacha ułaskawiono w 1924, lecz został zamordowany dziesięć lat później z rozkazu Hitlera.

Protokoły w Polsce

Istotną rolę w powstaniu pierwszego polskiego obozu koncentracyjnego w Jabłonnie miały niewątpliwie rozpowszechnione wówczas Protokoły Mędrców Syjonu. W świetle tego, że później hitlerowskie obozy koncentracyjne ulokowane zostały w Polsce, zagraniczni autorzy zdumiewająco mało uwagi poświęcają polskim dziejom Protokołów ^{[ 19 ]}. Nawet polscy badacze generalnie po macoszemu traktują początkowy, najbardziej intrygujący okres polskich wydań Protokołów. W jednej z najlepszych polskich demaskacji Protokołów, kilkakrotnie wznawianej pracy Janusza Tazbira pt. Protokoły Mędrców Syjonu: Autentyk czy falsyfikat, autor odnotował 9 międzywojennych wydań polskich, pomijając dwa pierwsze z 1919 i 1920, wydane pt. Baczność!! Przeczytaj i daj innym. ^{[ 20 ]} Wciąż też powtarza się tezę, że pierwsze nierosyjskie wydanie było wydaniem niemieckim Ludwiga Müllera von Hausena ^{[ 21 ]} (względnie angielskim). Wydanie Müllera ukazało się jednak w styczniu 1920 ^{[ 22 ]}, podczas kiedy nasi rodzimi antysemici z tego okresu podają, że polskie wydanie miało miejsce jeszcze w 1919 ^{[ 23 ]}. Przy końcu 1919 otrzymał je redaktor antysemickiej „Myśli Niepodległej", Andrzej Niemojewski. Ponieważ jednak był to druk niezgodny z prawem (anonimowy), potraktował to jako niepoważne i uznał, że nie będzie się nim zajmował. Wkrótce jednak książka ukazała się w księgarniach polskich i niedługo potem wyszła w tłumaczeniu angielskim, zaczęła wzbudzać sensację. Ukazało się wówczas wiele publikacji prasowych na ten temat, m.in. Niebezpieczeństwo żydowskie („Kurier Warszawski", 1 czerwca), Jeszcze o niebezpieczeństwie żydowskim („Gazeta Warszawska", 5 czerwca). 19 czerwca Niemojewski w „Myśli Niepodległej" opublikował obszerny materiał na ten temat (rozpoczynając go słowami: "Publiczność wprost nie daje nam spokoju zapytaniami listownymi, telefonicznymi i osobistymi, czy znamy i co sądzimy o autentyczności Protokułów posiedzeń mędrców Syonu") wykazując, że jest to carska fałszywka ^{[ 24 ]}, konkludując cynicznie, że jego racjonalna analiza tekstu i tak nie ma znaczenia, gdyż nie jest już w stanie zatrzymać fali, jaką Protokoły wywołają, „gdyż moment historyczny jest taki, że kropla była potrzebna, aby się puhar przelał".

W istocie płomień Protokołów miał iść niemal niezatrzymany przez polskie dwudziestolecie międzywojenne. Jak zauważył prof. Norman Cohn ^{[ 25 ]}, na krótko przed kluczowym atakiem Armii Czerwonej na Warszawę 1920, biskupi polscy wydali list Do biskupów świata (7 lipca), gdzie przywołali tezy Protokołów, odwołując się nadto do retoryki rasistowskiej. Przesłanie było takie, że wprawdzie atakują nas bolszewicy, lecz tak naprawdę atakują nas Żydzi:

„Bolszewizm idzie na podbój świata. Rasa, która nim kieruje, już przedtem podbiła sobie świat przez złoto i banki, a dziś gnana odwieczną żądzą imperialistyczną, płynącą w jej żyłach, zmierza już bezpośrednio do ostatecznego podboju narodów pod jarzmo swych rządów. Wszystkie slogany, jakie są przy tym używane: lud, robotnicy, wolność itp. mają na celu zakrycie prawdziwego celu. (...) Nienawiść bolszewizmu skierowana jest przeciw Chrystusowi i jego Kościołowi przede wszystkim dlatego, że ci, którzy nim kierują noszą w swej krwi tradycyjną nienawiść ku chrystianizmowi. Bolszewizm prawdziwie jest żywym wcieleniem i ujawnieniem się na ziemi ducha Antychrysta." ^{[ 26 ]}

Zobacz komentarze (83)..

Wyślij mailem..

Wersja do druku    PDF    MS Word

Mariusz Agnosiewicz Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek Kościół a faszyzm (2009), Heretyckie dziedzictwo Europy (2011), trylogii Kryminalne dzieje papiestwa: Tom I (2011), Tom II (2012), Zapomniane dzieje Polski (2014).  Strona www autora  Liczba tekstów na portalu: 952  Pokaż inne teksty autora  Liczba tłumaczeń: 5  Pokaż tłumaczenia autora  Najnowszy tekst autora: Oceanix. Koreańczycy chcą zbudować pierwsze pływające miasto