 |
         |
|
 |
Biblia » Nowy Testament » NT - spojrzenie krytyczne Cuda Jezusa [4] Anioł zwiastuje Jezusa pasterzom (2, 8n) Gołębica w czasie chrztu — jak u poprzednich Uzdrowienie opętanego w Kafarnaum — jak u poprzednich: "Sfukał go (czarta) Jezus, mówiąc: Zamilkni a wynidź z niego!" Uzdrowienie teściowej Piotra — podobnie jak poprzednio, jednak nie poprzez dotknięcie, lecz słowem: "rozkazał gorączce, i opuściła ją" (sic!) Uzdrowienia wieczorem tego samego dnia — jak u poprzedników Cudowny połów ryb (5, 1n). Profesor teologii katolickiej, pani Ranke-Heinemann, napisała: "Może chodzi o rekordowy wynik połowu, który potem został określony jako cud i powiązany ze zwrotem: «ludzi będziesz łowił». Nie można jednak i w tym wypadku wykluczyć współoddziaływania motywu bajkowego" [ 13 ] Uzdrowienie trędowatego — jak u poprzedników Uzdrowienie "powietrzem ruszonego" (paralityka) — jak u poprzedników Uzdrowienie człowieka "mającego rękę uschłą" w szabat (6, 6n)- jak u poprzedników Uzdrowienie sługi setnika — jak u Mateusza Wskrzeszenie młodzieńca z Naim (7, 11n) — na wezwanie (poprzednicy nie wiedzieli nic o tak znamienitym cudzie, wcześniejszy, wskrzeszenie córki Jaira, nie był tak znamienity, gdyż odbyło się to niedługo po śmierci, mówi ponadto Jezus, że dziewczynka tylko śpi, co mogło nasuwać podejrzenia, że zapadła w letarg lub cierpi na katalepsję, natomiast nowy cud Łukasza jest już niewątpliwym wskrzeszeniem — tuż przed pochówkiem — tak jak było to u pogańskich wskrzesicieli). Inspirację dla ożywienia córki Jaira odnaleziono być może w Drugiej Królewskiej w ST, w wyczynach Elizeusza, być może Łukasz natrafił jeszcze na podobny wyczyn Eliasza w Pierwszej Królewskiej, gdzie uzdrowiony ożywiony został syn pewnej wdowy. Podobne są nawet zakończenia — po dokonaniu cudów napisano: "...oddał go matce jego" (1 Krl 17, 23), u Łukasza: "...oddał go jego matce"
Uzdrowienie opętanego z Gerazy (8, 26n) — jak u Marka Nieświadome uzdrowienie kobiety "cierpiącej na krwotok" -jak u poprzedników Cud ożywienia córki Jaira (8, 40n) — jak u poprzedników Cud rozmnożenia chleba — jak u Marka Uzdrowienie opętanego chłopca (9, 37n) — jak u Mateusza Uzdrowienie człowieka mającego czarta niemowy (11, 14n) Uzdrowienie artretyczki — drugie uzdrowienie w szabat, nie występuje u poprzedników. Uzdrowił kobietę, która miała "ducha niemocy przez ośmnaście lat, a była skurczona i nie mogła żadną miarą wzgórę pojźrzeć" — zawezwał ją oraz włożył ręce (13, 10n) Uzdrowienie opuchłego człowieka — trzecie już uzdrowienie w szabat. Widać tutaj program Łukasza — stara się zrzucić jarzmo Prawa (14, 1n) Uzdrowienie ślepca koło Jerycha — jak u Marka Po śmierci Jezusa na krzyżu rozdarła się na dwoje zasłona kościelna — jak u Marka Cud rezurekcji — jak u poprzedników Podsumowując zauważymy, że i Łukasz poczynił postępy w jakości cudownych opowieści. Przede wszystkim zrezygnował z wątpliwego cudu uschnięcia drzewa figowego oraz nie odnotował porażek cudotwórczych w Nazarecie, dodał kilka innych, ładnych cudów oraz najważniejszy — drugie ożywienie człowieka. Cuda u Jana
Uderzająca jest u Jana redukcja liczby cudów. Widzimy oto znamienitą ewolucję: Jezus awansował z roli cudotwórcy, jakim był u synoptyków, jakich wielu było w onym czasie, do roli Boga, który nie musi podpierać swojej misji jedynie cudami, a te które czyni są wyjątkowej jakości (no może poza błotem ze śliny, cud w Kanie — również wątpliwej wartości dokonał Jezus dość niechętnie). Jan deklaruje tę przemianę w słowach, które wkłada Jezusowi: "Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam, szukacie mnie nie dlatego, że widzieliście cuda (...)" (6, 26). Praktycznie nie ma u Jana cudów „na dotyk" — słowa Jezusa kształtują rzeczywistość. Cuda na wezwanie nie mają już znamion praktyki uzdrowicielsko-cudotwórczo-szarlatańskiej, lecz są manifestacją boskości Jezusa. Jezus Janowy nigdy nie przemówiłby o swoich cudach jako o profesji, jak np. u Marka kiedy po dokonaniu uzdrowienia, dzieli się z uczniami spostrzeżeniem, że epilepsję najlepiej leczy się postem. Cuda u Jana są "jedynie ilustracją tez dogmatycznych", jak zauważa ks. E. Dąbrowski. *** Na zakończenie warto przytoczyć kilka ciekawych myśli Deschnera o cudach biblijnych: "Niestosowne jest zżymanie się współczesnych katolików na «oczywistą przesadę» i «rażący brak taktu» w apokryfach, «zawierających zmyślenia niższego rzędu», które to sformułowanie pozwala zresztą domyślać się funkcjonowania zmyśleń wyższego rzędu. Poniektóre nowotestamentowe opowieści o cudach nie przedstawiają się jednak lepiej. Czy istnieje wielka różnica między cudami dokonującymi się dzięki pieluszkom i potowi Dzieciątka Jezus a takimi, których źródłami były chusty i fartuchy Pawła? Ot y c h o s t a t n i c hopowiada Biblia [zob. Dz 19, 11] (...) Dokonania apostołów w apokryfach również są kolosalne. Otóż Piotr gani Szymona za pośrednictwem oseska o niskim, męskim głosie. Mało tego: ów książę apostołów sprawia, że pies potrafi mówić. «Co rozkażesz mi uczynić, sługo niewypowiedzianie żywego Boga?» — pyta pies, ledwo go Piotr spuścił z łańcucha. A właściwie, dlaczegóż by nie? Przecież w Starym Testamencie Bóg każe przemówić osłowi [zob. Lb 22, 28]. Nawet tuńczyk już uwędzony i zawieszony na ramie okiennej, za sprawą Piotra powraca — żywy — do wody. Nic dziwnego, że nie brakowało chętnych do przyjęcia wiary chrześcijańskiej [zob. Actus Petri cum Simone, 15. 12. 13]. Wszystkie apokryfy — podkreślmy to jeszcze raz, powołując się na ich znawcę, pewnego teologa — były pisane «serio» i stanowiły «świadectwa wiary» [Michaelis]. Już samo to potwierdza, że wierzono podówczas we wszystko — nawet we wskrzeszenie uwędzonych tuńczyków" [ 14 ]... Jak się później miało okazać, wyznawcy Jezusa zdeklasowali jego cuda zupełnie. "W samych tylko księgach cudów bawarskiego celu pielgrzymek, Inchenhofen, czytamy o 173 wskrzeszeniach, a więc o 173 osobach, które «powróciły do życia dzięki modlitwie i błaganiom kierowanym do wielkiego i świętego wybawcy, Wolfganga z gór». Akceptowali to również papieże. Wśród ponad stu cudów opisanych w XIII wieku dla potrzeb procesu kanonizacyjnego świętej Elżbiety, potem zaś zbadanych na dworze papieskim w Perugii przez trybunał złożony z najwyższych dostojników Kościoła i zaaprobowanych przez papieża, występuje dziewięć wskrzeszeń. Dlaczego nie wskrzesza się nikogo w dzisiejszym Kościele katolickim?" — pyta się Deschner [ 15 ]. Dziś cudów jak na lekarstwo, toteż Jan Paweł II obniżył świętym wymagania, odtąd dla błogosławieństwa wystarczy już tylko jeden „cud"...
Przypisy: [ 13 ] "Nie i Amen" — Uta Ranke-Heinemann, Uraeus, Gdynia 1994, s.105 [ 14 ] "I znowu zapiał kur — Krytyczna historia Kościoła" — Karlheinz Deschner, Uraeus, Gdynia 1996; t.1, s. 76-77 [ 15 ] "I znowu zapiał kur — Krytyczna historia Kościoła" — Karlheinz Deschner, Uraeus, Gdynia 1996; t. 1, s.86 « NT - spojrzenie krytyczne (Publikacja: 20-06-2002 Ostatnia zmiana: 08-08-2002)
str. 605 |
 |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Uciszenie burzy -
jak u poprzedników: "sfukał wiatr i nawałnośc wody, i przestała" (8, 24)
Uzdrowienie przy Owczej Sadzawce w szabat — na wezwanie (5, 1n)
Redaktor naczelny Racjonalisty, założyciel PSR, prezes Fundacji Wolnej Myśli. Autor książek 
| [ Regulamin publikacji ] [ Bannery ] [ Mapa portalu ] [ Reklama ] [ Sklep ] [ Zarejestruj się ] [ Kontakt ] Racjonalista © Copyright 2000-2018 (e-mail: redakcja | administrator) | ||
 | ||