"Integracja ludzkich instynktów — współpracy i współzawodnictwa — stonowana, lecz silna pogoń za prestiżem, a więc bodziec do pomysłowości — to wszystko było już oczywiste, zanim pojawiła się teoria Darwina, aby wytłumaczyć powód istnienia tych cech. W osiemnastym wieku Immanuel Kant zauważył „aspołeczną towarzyskość" ludzi, kładąc specjalny nacisk na „aspołeczność" i ironiczne tego konsekwencje.
„[Człowiek][...] gnany ambicją, żądzą władzy lub bogactwa, dąży do zdobycia sobie pozycji wśród bliźnich, których nie może znieść, ale bez których nie może się też obyć".
Poprzez tę pogoń za statusem społecznym „zostaje dokonany pierwszy prawdziwy krok od barbarzyństwa do cywilizacji, która w istocie polega na społecznej wartości człowieka". W ten sposób człowiek zmierza ku „postępującemu oświeceniu", ponieważ "zaczynają się stopniowo rozwijać wszelkie talenty, wykształca się smak"
"Bez tych cech aspołecznych (chociaż same w sobie nie są one bynajmniej przyjemne) [ludzie żyliby] w jakiejś arkadyjskiej społeczności pasterskiej, w której panowałaby całkowita harmonia, skromność i miłość wzajemna, wszystkie talenty pozostałyby na zawsze ukryte w zarodku; ludzie, łagodni jak wypasane przez nich owieczki, przywiązywaliby do swej egzystencji znaczenie niewiele większe niż do egzystencji swych zwierząt. Tacy ludzie nie mogliby wypełnić pustki stworzenia z uwagi na jego cel, jako przyroda rozumna. Toteż dzięki niechaj będą przyrodzie za niezgodę, za zawistną rywalizację próżności, za nigdy niezaspokojoną żądzę posiadania, a nawet władzy"
Robert Wright, Nonzero — Logika ludzkiego przeznaczenia