"Wy jesteście solą dla ziemi. Lecz jeśli sól utraci swój smak, czymże ją posolić? Na nic się już nie przyda, chyba na wyrzucenie i podeptanie przez ludzi" (Mt 5, 13). Czy katolicyzm to właśnie opisywana sól bez smaku? Owszem, rzymski katolicyzm jest chrześcijańską solą, która utraciła swój dawny, jakże słony, smak. Odejście od pierwocin w katolicyzmie jest zbyt duże aby uznawać go za religię chrześcijańską. Proponuję wprowadzić rozróżnienia: religię Nowego Testamentu nazwijmy chrystianizmem natomiast rzymską jego odmianę paulinizmem. Dodatków późniejszych, tzw. tradycji Kościoła (przestrzega Jezus: "Uchyliliście przykazanie Boże, a trzymacie się ludzkiej tradycji", Mk 7, 8), jest zbyt wiele by można było uznać katolicyzm za religię NT (chyba że założyć, że w kolejnych wiekach władze soborowe i stolce Piotrowe były regularnie nawiedzane; robił to oczywiście Bóg, który po przemyśleniach postanowił wnieść pewne poprawki i aneksy do Biblii). "Jezus nie naucza żadnego dogmatu, ani też nic, coby przypominało Sakrament Kościoła. Ochrzczony przez św. Jana, sam nie chrzci nikogo" (Reinach). Co więcej daje przykład, że można być zbawionym bez chrztu: mówi do nawróconego łotra współwisielca, który później stał się nawet św. Dyzmą, że jeszcze tego samego wieczoru będzie z nim w Raju.

• Święci i poświęceni  (32 stron)
  
• Teologumenony  (11 stron)